„Może to brzmi dziwnie, ale z kochankiem połączył mnie balon. Przystojny pilot sprawił, że ugięły się pode mną nogi”

Miałam wtedy siedem lat. Stałam na balkonie, gdy nagle go zobaczyłam… niebieski balonik. Tańczył przede mną na wietrze na wysokości moich oczu.

– Chodź tutaj do mnie! – wabiłam go.

W końcu silniejszy podmuch rzucił balonik w stronę budynku i wtedy jednym szybkim ruchem złapałam za sznurek.

– Mam cię! – obwieściłam z radością i czym prędzej pobiegłam do mamy pochwalić się swoją zdobyczą.

– Przyleciał? – uśmiechnęła się.

Kiwnęłam głową, po czym spojrzałam z dumą na balonik i nagle odkryłam, że…

– W nim coś jest! W środku!

W baloniku tkwiła zwinięta kartka. Wypuściłam powietrze i wydobyłam papier.

– To list! – obwieściłam triumfalnie.

Przeczytałam: „Nazywam się Jacek i mam osiem lat. Ten balonik wysyłam do nieba, do mojej mamy, żeby jej powiedzieć, jak bardzo ją kocham. KOCHAM CIĘ, MAMO!”

– Dlaczego do nieba? Nie mógł jej tego sam powiedzieć? – zdziwiłam się.

– Wiesz, kochanie, mam wrażenie, że… mama tego chłopca nie żyje i jest w niebie.

Dlatego wysłał do niej balonik – powiedziała mi moja mama.

– W takim razie nie powinnam go była złapać – zmartwiłam się.

– Nic się nie stało. Możemy przecież z powrotem włożyć list do balonika i wysłać go do nieba – pocieszyła mnie mama.

I tak zrobiłyśmy. Stanęłam na balkonie, poczekałam na podmuch wiatru i puściłam balonik.

– Leć do nieba! – przykazałam mu.

Poleciał, a ja patrzyłam, jak powoli niknie mi z oczu. Zawsze później, kiedy widziałam baloniki, myślałam o Jacku i jego mamie.

A mnie nazywają Yago

Dorosłam, skończyłam studia dziennikarskie i zostałam reporterką jednej z lokalnych gazet. Pewnego dnia szef stwierdził:

– W weekend jest na Mazurach jakaś impreza lotnicza. Pojedziesz, napiszesz reportaż. To może być fajna sprawa.

Zgodziłam się z ochotą i razem z fotografem pojechaliśmy nad jeziora.

– Mam nadzieję, że tam trafimy – denerwował się Wojtek. – Co to za impreza, przecież tam nie ma żadnego lotniska.

Szybko okazało, że żadne lotnisko nie jest potrzebne, bo… latać mają nie samoloty, ale balony! Gdy wjechaliśmy z lasu na wielką łąkę, naszym oczom ukazał się niesamowity widok! Kilkanaście ogromnych, bajecznie kolorowych czasz kołysało się na wietrze.

– Jakie to piękne! – zachwyciłam się, nie mogąc od nich oderwać oczu.

Wojtek wypakował sprzęt fotograficzny, a ja poszłam szukać organizatora.

– Przydzielę państwa do dwóch różnych drużyn – stwierdził, wołając jednego z uczestników.

Po chwili stanął przede mną „mój” pilot, wysoki chłopak w skórzanej kurtce i czapce-pilotce. Wyglądał fantastycznie! Z wrażenia zabrakło mi tchu, a on moją minę wziął za obawę przed lataniem.

– To bezpieczne, zresztą nie polecimy wysoko, najwyżej na kilkaset metrów.

– Jestem Ewa – przedstawiłam się.

– A mnie nazywają Yago – odparł, prowadząc mnie do swojego balonu.

Byłam oczarowana. Pilotem…

Z ciekawością przyglądałam się koszowi, do którego za chwilę miałam wsiąść. Był elegancki, ze skórzaną podłogą. Przełożyłam nogę przez burtę i wgramoliłam się do środka. Oprócz mnie i Yago podróżowały z nami jeszcze dwie osoby oraz trzy butle z propanem butanem połączone czarnymi przewodami z palnikiem.

Balon oderwał się od ziemi. W szalonym tempie, z każdą sekundą byliśmy o pięć metrów wyżej! Zaczęłam odczuwać lęk. Kosz był niski, jego burta sięgała mi do pasa i to, co nie było problemem na ziemi, teraz stało się zagrożeniem. Chwyciłam się metalowej linki i starałam się podziwiać krajobraz. Było pięknie! Wokoło zielone pola i jeziora, w oddali jakieś miasto z wieżami kościołów – chyba Ełk.

Yago sterował balonem, to zwiększając, to obniżając wysokość, na której lecimy.

– Łapię wiatr – wyjaśnił mi.

Zbliżaliśmy się do wieży kościoła i przez moment miałam wrażenie, że jej iglica przebije spód naszego kosza, ale powstrzymałam pisk przestrachu. Minęliśmy błyszczący szpikulec i wiatr popchnął nas w stronę innych balonów.

– Zderzymy się! – nie wytrzymałam jednak, kiedy jeden z nich zbliżył się do nas.

Po chwili balony zetknęły się powłokami i zobaczyłam w drugim koszu Wojtka, który śmiał się i jak szalony robił zdjęcia.

– Przeżyłaś właśnie „pocałunek balonów” – stwierdził Yago.

Lataliśmy tak godzinę, po czym wylądowaliśmy na skraju pola, gdzie czekał na nas pikap. Wysiadłam i pomogłam w zwinięciu powłoki.

– Teraz jesteś prawdziwą baloniarką! Podobało ci się? – spytał Yago.

Pod jego ciepłym spojrzeniem czułam, że się czerwienię.

– Bardzo – potaknęłam. – Mam sentyment do balonów.

– Ja także – powiedział. – Jeszcze z dzieciństwa…

Przez moment patrzył mi prosto w oczy, po czym zawołał.

– Kochani, ładujemy się do samochodu! W bazie czekają na nas kiełbaski i napoje!

Podczas imprezy Yago nie odstępował mnie na krok. A kiedy zaczęliśmy się zbierać do odwrotu…

– Skąd jesteś? – zapytał i ucieszył się, kiedy usłyszał, że z Torunia.

– Ja także! A dokładnie?

Podałam mu nazwę ulicy.

– Nie do wiary! Mieszkamy kilka przecznic od siebie! – zdumiał się. – Że też do tej pory się nie spotkaliśmy! Pojedziesz ze mną z powrotem? – zaproponował.

Przystałam z ochotą. Jechaliśmy, rozmawiając o wielu sprawach. A kiedy dojeżdżaliśmy do Torunia, Yago zapytał:

– Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli się gdzieś na chwilę zatrzymamy?

– Nie będę.

– To fajnie… – odprężył się i po chwili zaparkował… przed bramą cmentarza.

– Skoczę na grób mamy. Mam taki zwyczaj, że kiedy bezpiecznie wyląduję, idę jej o tym powiedzieć – stwierdził.

– Mogę pójść z tobą? – zapytałam.

Skinął głową.

Z moim ukochanym połączyły mnie balony

Grób był zadbany i dość stary. Jego mama zmarła 25 lat temu. Musiał być wtedy jeszcze dzieckiem…

– Miałem siedem lat i nie potrafiłem się pogodzić z jej odejściem – powiedział, jakby odgadując moje myśli. – Cierpiałem, że już nie mogę z nią porozmawiać. Wtedy babcia poradziła mi, abym wysyłał balony… Wkładałem do środka list do mamy i puszczałem je w niebo. A kiedy dorosłem, postanowiłem sam dolecieć jak najbliżej niej, dlatego zostałem pilotem balonowym.

Stałam jak skamieniała.

– Słuchaj… czy ty masz na imię Jacek? – zapytałam w końcu.

– Tak. Skąd wiesz? – teraz on był zaskoczony.

– Bo ja kiedyś złapałam twój balonik… – i opowiedziałam mu o niebieskim baloniku, który złapałam w dzieciństwie.

– I co z nim zrobiłaś?

– Puściłam w niebo, aby doleciał do twojej mamy – odparłam.

– Jesteś nadzwyczajna – stwierdził, po czym przyciągnął mnie i przytulił.

I tak z moim ukochanym połączyły mnie balony. Najpierw mały, niebieski, a potem duży, pomarańczowy. Ślub także wzięliśmy w balonie, jak najbliżej mamy Jacka. Jestem pewna, że nas pobłogosławiła.