„Poszłam na wesele dla wyżerki. Chciałam zwinąć ciasto na wynos, a wróciłam z facetem jak z reklamy proszku do prania”

Lubiłam swoje własne towarzystwo, a kiedy musiałam wyjść do ludzi, zastanawiała się, czy nie udawać, że mam grypę. Więc kiedy dostałam zaproszenie na wesele koleżanki, której nie widziałam od liceum, pomyślałam sobie, że może to dobra okazja, żeby się przełamać. Tylko że nie znałam tam prawie nikogo, więc moje obawy rosły z każdym dniem. Czy ktoś ze mną porozmawia? Czy będę siedziała sama przy stole, udając, że bawi mnie oglądanie tańców? Próbowałam sobie nawet wyobrazić, jak będzie wyglądać to wesele. Może uda mi się znaleźć kogoś do rozmowy. Ale gdy stałam przed lustrem, analizując każdy szczegół swojej sukienki i byłam przekonana, że to największy błąd mojego życia.

– Może nie będzie tak źle – mówiłam do siebie. – Zawsze możesz powiedzieć, że musisz wyjść wcześniej. Idziesz tam, więc bądź otwarta na nowe doświadczenia.

Żałowałam decyzji

Siedziałam przy stole numer 8, wśród nieznajomych, i próbowałam nie wyglądać zbyt zestresowana. W głowie trwał istny huragan myśli. Co robić, gdy nikt nie zaczyna rozmowy? Co, jeśli nie będą chcieli mnie słuchać? Przyzwyczajona do analizowania każdej możliwej interakcji społecznej, byłam wrzucona na głęboką wodę. Obok mnie siedział cichy chłopak. Wysoki, o jasnych włosach. Michał – przypomniałam sobie jego imię z winietki. Musieliśmy w końcu podjąć próbę rozmowy, bo milczenie zaczęło mnie męczyć.

– Cześć, jestem Ola – odezwałam się nieśmiało, licząc na choćby krótką wymianę zdań.

– Michał – odparł równie niepewnie. – Jak ci się podoba wesele?

– Hm, wiesz, to trochę przerażające nie znać nikogo – wyznałam, choć nie wiedziałam, czy to właściwe mówić o takich rzeczach nieznajomemu.

– Tak, rozumiem – odpowiedział, patrząc na swoją szklankę. – Też nie znam tu prawie nikogo.

I tyle. Rozmowa, która nawet się nie zaczęła, dobiegła końca. Michał skupił się na swojej przystawce, a ja na nowo zaczęłam zastanawiać się, czy przyjście tutaj było dobrym pomysłem. Może lepiej było zostać w domu, z dobrą książką i gorącą herbatą. Ale byłam tu, więc musiałam stawić czoła rzeczywistości. W środku zaczęła narastać frustracja. Czy naprawdę miałam siedzieć tu przez całe wesele, udając, że nie czuję się jak ryba wyjęta z wody?

Byłam zaskoczona

Wszystko zmieniło się w chwili, gdy orkiestra zagrała żywiołowy utwór i kilku gości zadecydowało, że to dobry moment, by wszystkich poderwać do tańca. Nagle ktoś z uśmiechem pociągnął mnie za rękę. Nie miałam wyboru – musiałam tańczyć.

– Chyba nie mamy wyjścia – powiedział z uśmiechem Michał, próbując rozładować niezręczność.

– Wygląda na to, że nie – odpowiedziałam, nieco zaskoczona jego nagłą otwartością.

Nasze kroki były niezdarne, a ja nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, widząc, jak Michał próbuje złapać rytm.

– Jestem w tym beznadziejny – przyznał z lekkim zawstydzeniem.

– To nic, ja też nie jestem mistrzynią tańca – odparłam, starając się, by nie było widać, jak bardzo jestem spięta.

Gdy wróciliśmy do stolika, z każdą chwilą napięcie między nami zaczynało ustępować. Nie mogłam uwierzyć, jak szybko moje obawy zaczynały się rozwiewać. Michał zaczął opowiadać o swoich przygodach podczas innych wesel, a ja dzieliłam się swoimi anegdotami z różnych spotkań towarzyskich. Okazało się, że mieliśmy wiele wspólnego, a nasza rozmowa stawała się coraz bardziej naturalna.

– Naprawdę dobrze się bawię – przyznałam, czując, jak z moich ramion opada ciężar.

– Ja też. Nie spodziewałem się, że taki wieczór może być tak przyjemny – dodał Michał, uśmiechając się szeroko.

Czułam się wyjątkowo

W miarę jak wieczór mijał, zauważyłam, że atmosfera wokół stołu numer 8 stawała się coraz bardziej serdeczna. Byliśmy grupą przypadkowych osób, ale każdy z nas zdawał się odnajdywać swoje miejsce. To właśnie wtedy przypadkiem podsłuchałam rozmowę gości, którzy stojąc niedaleko, mówili o naszym stole.

– Podobno stół numer 8 jest magiczny – rzucił mężczyzna z uśmiechem.

– Tak, słyszałem, że wiele par zaczynało właśnie tu – dodała jego partnerka.

Zastanowiłam się, czy rzeczywiście mogło być w tym coś więcej niż tylko przypadek. Czy to była ta "magia", która sprawiła, że z Michałem tak szybko znaleźliśmy wspólny język? Może po prostu oboje byliśmy gotowi na to, by przełamać swoje obawy i dać sobie szansę. Pod koniec wieczoru, gdy goście zaczynali się rozchodzić, usiedliśmy z Michałem przy jednym ze stołów na skraju sali.

– Cieszę się, że mogłem cię poznać – powiedział, patrząc mi w oczy. – To był naprawdę wyjątkowy wieczór.

– Też się cieszę. Kto by pomyślał, że przyjście na to wesele może tak zmienić mój wieczór – odpowiedziałam szczerze.

Zdecydowaliśmy się wymienić numerami telefonów, obiecując sobie, że spotkamy się na kawę. Może nie byłam pewna, co przyniesie przyszłość, ale poczułam, że warto dać temu szansę.

– Spotkajmy się w przyszły weekend? Może być kawa, spacer, cokolwiek chcesz – zaproponował Michał z nadzieją w głosie.

– Z chęcią – zgodziłam się, czując, że ten wieczór był początkiem czegoś nowego.

Zakochałam się

Nasze pierwsze spotkanie na kawę było pełne emocji i niepewności. Mimo że atmosfera była nieco napięta, czułam, że Michał naprawdę chciał mnie poznać. Usiedliśmy w małej, przytulnej kawiarni, a zapach świeżo mielonej kawy wypełniał powietrze.

– Powiedz mi coś o sobie – poprosił Michał z uśmiechem, kiedy kelner przyniósł nam nasze zamówienia.

– Hmm, no cóż, w liceum byłam przekonana, że zostanę pisarką, ale teraz pracuję w korporacji. Może jeszcze kiedyś spróbuję swoich sił w pisaniu – powiedziałam, próbując uchwycić w jego oczach zainteresowanie.

– A co byś chciała pisać? – zapytał z ciekawością.

– Chyba powieści. O ludziach i ich dziwacznych relacjach. O tym, jak czasami sami nie rozumiemy swoich uczuć – odpowiedziałam, czując, że nigdy wcześniej nie mówiłam o tym z takim przekonaniem.

Michał opowiedział mi o swojej pasji do fotografii i o tym, jak marzy o własnej wystawie. Rozmowa płynęła swobodnie, a ja odkrywałam w nim osobę, z którą naprawdę chciałam spędzać czas.

– To zabawne, jak życie nas zaskakuje. Jeszcze kilka dni temu nawet się nie znaliśmy – powiedział z lekkim zdumieniem.

– To prawda. A teraz siedzimy tutaj, jakbyśmy znali się od lat – przyznałam, uśmiechając się na myśl, jak los czasem potrafi spleść ze sobą ludzkie drogi.

Spotkania na kawę przeradzały się w randki, a te w weekendy spędzane razem. Każda chwila z Michałem była dla mnie wyjątkowa. Z każdym dniem coraz bardziej czułam, że to spotkanie przy stole numer 8 zmieni moje życie na zawsze.

Serce biło mi jak szalone

Nasza relacja rozwijała się, a ja czułam, że z każdym dniem stajemy się coraz bliżsi. Czas, który spędzaliśmy razem, był pełen śmiechu i niekończących się rozmów. Staliśmy się parą, która dzieliła się swoimi marzeniami i planami na przyszłość. Pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy w parku na naszej ulubionej ławce, Michał nagle zamilkł i spojrzał mi prosto w oczy.

– To wesele było najlepszą rzeczą, jaka mnie spotkała – zaczął, a w jego głosie usłyszałam nutkę napięcia. – I nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.

Zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, wyjął z kieszeni małe pudełko i otworzył je, ukazując pierścionek, który lśnił w blasku zachodzącego słońca.

– Czy wyjdziesz za mnie? – zapytał, a w jego oczach zobaczyłam nadzieję i miłość.

Byłam zaskoczona i wzruszona jednocześnie. Serce biło mi jak szalone. Przez chwilę milczałam, próbując zebrać myśli.

– Tak, oczywiście, że tak! – odpowiedziałam, rzucając mu się na szyję, a łzy szczęścia napłynęły mi do oczu.

To był moment, który zmienił wszystko. Nasze życie, które zaczęło się przy stole numer 8, teraz nabierało zupełnie nowego kierunku. Przez głowę przeleciała mi myśl o tym, jak wiele się zmieniło od dnia, kiedy nieśmiało siedziałam na weselu, bojąc się nawiązać rozmowę.

Aleksandra, 28 lat

Czytaj także: