„Praca stała u mnie na piedestale. Narobiłam życiowego bigosu, a przez męża doprawiam go słonymi łzami”

Przez lata poświęcałam wszystko dla kariery. Zaczynałam od zera, z ambicją, by wspiąć się na szczyt. Goniłam za sukcesami zawodowymi, walczyłam o każdy kolejny kontrakt, każde uznanie szefa, każdy awans. Byłam dumna z tego, co osiągnęłam. Z czasem stanęłam na szczycie – osiągnęłam to, o czym zawsze marzyłam. Ale teraz, gdy jestem tu, gdzie zawsze chciałam być, zaczynam zauważać, że moje życie osobiste legło w gruzach. Mój mąż Tomasz jest coraz bardziej odległy, relacja z córką Agnieszką staje się powierzchowna, a bliskie kiedyś przyjaźnie wygasły. Zaczynam się zastanawiać, ile musiałam poświęcić, by zdobyć sukces, i czy rzeczywiście było to tego warte.

Odczuwałam coraz większą pustkę

Kolejny sukces. Udało mi się zdobyć prestiżowy kontrakt dla firmy, nad którym pracowaliśmy miesiącami. Wszyscy w biurze byli zachwyceni, gratulacje spływały z każdej strony, a ja powinnam być szczęśliwa. Powinnam czuć dumę, satysfakcję. Ale wracając do domu, w pustym samochodzie, zaczęłam odczuwać tylko niepokój. Mój sukces nie przynosił mi radości, bo nie miałam z kim go dzielić. Kiedyś Tomasz by się cieszył razem ze mną, byłby dumny, ale teraz?

Zadzwoniłam do niego, licząc, że chociaż przez telefon usłyszę jego wsparcie.

– Tomek, udało się! Zdobyłam ten kontrakt, pracowaliśmy nad nim tyle czasu – powiedziałam z podekscytowaniem.

– Cieszę się, Basiu. Ale teraz jestem zajęty, porozmawiamy później? – odpowiedział chłodno, niemal obojętnie.

Nie tego się spodziewałam. Zawsze wspierał mnie w mojej karierze, zawsze był tym, który cieszył się z każdego mojego sukcesu. Coś się zmieniło. Rozłączyłam się, a w głowie pojawiła się tylko jedna myśl: co się stało z naszą relacją?. Po powrocie do domu zobaczyłam Agnieszkę, która siedziała w swoim pokoju, zajęta telefonem. Przez lata zbyt mocno koncentrowałam się na pracy, a relacja z moją córką stawała się coraz bardziej powierzchowna. Wiedziałam, że Agnieszka dorastała, kiedy mnie nie było, była bardziej związana z ojcem, który był przy niej, gdy ja goniłam za sukcesem.

– Może wyszłybyśmy razem na kawę w ten weekend? Dawno nie spędzałyśmy czasu tylko we dwie – zaproponowałam.

Spojrzała na mnie obojętnie, jakby w ogóle nie zależało jej na wspólnym czasie.

– Nie wiem, mamo. Może... ale mam już swoje plany. Poza tym, zawsze jesteś zajęta, nie sądzę, żebyś miała czas – odpowiedziała chłodno, nie odrywając wzroku od telefonu.

– To nieprawda. Zawsze znajdę dla ciebie czas – próbowałam ją przekonać.

Ale wtedy usłyszałam słowa, które uderzyły mnie mocniej, niż się spodziewałam:

– Tylko że nigdy nie znalazłaś...

Jej głos był cichy, ale pełen rozczarowania. I wtedy dotarło do mnie, jak bardzo zawiodłam ją jako matka. Moje relacje z rodziną były w rozsypce, a ja nawet tego nie zauważyłam, goniąc za kolejnym sukcesem.

Przyjaciele gdzieś odeszli

W pracy byłam nieustannie otoczona ludźmi, którzy mnie podziwiali za osiągnięcia. Ale po godzinach pracy moje życie stawało się coraz bardziej puste. Postanowiłam zadzwonić do Anny, mojej dawnej przyjaciółki, z którą nie widziałam się od lat. Kiedyś byłyśmy nierozłączne, ale gdy moja kariera nabrała tempa, przestałam znajdować czas na spotkania. Nasza przyjaźń po prostu wygasła. Zaproponowałam spotkanie i, ku mojemu zaskoczeniu, Anna się zgodziła. Siedząc w kawiarni, czułam, że dystans między nami jest ogromny. To nie była ta sama relacja, co kiedyś.

– Tęskniłam za tymi spotkaniami. Wiem, że dawno nie miałyśmy okazji porozmawiać, ale teraz chciałabym to naprawić... – zaczęłam, mając nadzieję, że będzie to pierwszy krok w odbudowie naszej przyjaźni.

– Czekałam, aż znajdziesz dla mnie czas – przerwała mi Anna. – Ale w końcu przestałam czekać. Twoja kariera była ważniejsza niż nasza przyjaźń. Teraz nie wiem, czy możemy wrócić do tego, co było.

– Wiem, że popełniłam błędy. Ale chcę to naprawić – powiedziałam szczerze.

– Pytanie, czy naprawdę chcesz? Czy jesteś gotowa, by poświęcić karierę, na którą tak ciężko pracowałaś? – zapytała zimno.

Słowa Anny uderzyły mnie w serce. Zrozumiałam, że moje ambicje kosztowały mnie nie tylko czas z rodziną, ale i przyjaźnie, które kiedyś były dla mnie tak ważne.

Nie wiedziałam, co wybrać

Każdy dzień w pracy przynosił nowe wyzwania, ale coraz częściej zastanawiałam się, po co to wszystko robię. Z zewnątrz moje życie wyglądało idealnie – byłam szanowaną liderką w firmie, zdobywałam prestiżowe kontrakty, otrzymywałam nagrody. Ale w środku czułam pustkę. Każdy kolejny sukces zawodowy przynosił chwilową radość, ale zaraz potem pojawiał się niepokój. Po co mi te wszystkie osiągnięcia, jeśli nie miałam z kim ich dzielić? Kiedy wracałam do pustego domu, nie mogłam pozbyć się uczucia, że coś w moim życiu jest nie tak.

Coraz częściej myślałam o Tomaszu. Pamiętam, jak kiedyś cieszył się każdym moim sukcesem. Był moim największym wsparciem, kiedy miałam gorsze dni w pracy. Ale teraz? Teraz rzadko rozmawialiśmy. Nasze relacje stały się chłodne, a każda próba nawiązania rozmowy kończyła się na zdawkowych odpowiedziach. Wiedziałam, że coś musiało się zmienić. Z Agnieszką było podobnie. Moja córka dorastała, a ja nawet nie zauważyłam, kiedy przestałyśmy rozmawiać o ważnych sprawach. Nasze spotkania ograniczały się do wymiany codziennych grzeczności.

Zaczęłam zadawać sobie pytania, które wcześniej byłyby dla mnie niewyobrażalne: czy mogę zrobić krok w tył w karierze? Czy naprawdę warto gonić za kolejnymi sukcesami, jeśli oznacza to całkowite poświęcenie mojego życia prywatnego? Co gorsza, miałam świadomość, że jeśli niczego nie zmienię, mogę stracić Tomasza i Agnieszkę na zawsze. Po długich tygodniach rozważań podjęłam najtrudniejszą decyzję w życiu. Zrozumiałam, że muszę coś zmienić, bo inaczej stracę tych, których kocham. Postanowiłam, że muszę zacząć od kroków wstecz w pracy. Nie oznaczało to rezygnacji z kariery, ale musiałam zmniejszyć swoje zaangażowanie, zrezygnować z niektórych projektów, by móc poświęcić więcej czasu rodzinie.

Chcę mieć normalną rodzinę

Pewnego wieczoru, kiedy Tomasz siedział w salonie, zebrałam się na odwagę, by porozmawiać z nim szczerze o tym, co czuję.

– Zrozumiałam, że przez te wszystkie lata zbyt wiele poświęciłam dla pracy. Praca była zawsze na pierwszym miejscu, ale to się zmieni. Chcę naprawić naszą relację. Chcę być bliżej ciebie i Agnieszki – powiedziałam z sercem w gardle, bojąc się jego reakcji.

Tomasz spojrzał na mnie z zaskoczeniem, ale potem zobaczyłam w jego oczach cień nadziei.

– Wiem, że twoja kariera była dla ciebie ważna – odpowiedział spokojnie. – Ale ja też chciałem, żebyśmy byli rodziną. Czułem się, jakbyś mnie zostawiła gdzieś po drodze. Może teraz, skoro to zrozumiałaś, uda nam się znaleźć równowagę?

Jego słowa przyniosły mi ulgę. Był gotów dać nam szansę, choć wiedziałam, że nie będzie łatwo. Musiałam odbudować nasze relacje, a to wymagało czasu i zaangażowania. Postanowiłam także, że będę więcej czasu spędzać z Agnieszką, choć wiedziałam, że nie odzyskam jej zaufania od razu. Zaczęłam od małych kroków – wspólne śniadania, spacery, rozmowy. Zrozumiałam, że jeśli chcę naprawić to, co straciłam, muszę wykazać się cierpliwością. Tomasz i Agnieszka nie mogli mi wybaczyć z dnia na dzień, ale byłam gotowa walczyć o nich. Jednocześnie zaczęłam kontaktować się z Anną, licząc, że uda mi się odbudować naszą przyjaźń.

Wreszcie to pojęłam

Decyzja o zmianie stylu życia nie była łatwa, ale wiedziałam, że to jedyna droga do naprawy relacji z rodziną i przyjaciółmi. Zrozumiałam, że sukces zawodowy, choć ważny, nie może być najważniejszy w życiu. Przestałam traktować karierę jako priorytet, zaczęłam stawiać na równowagę. Każdego dnia starałam się bardziej angażować w życie rodzinne – rozmawiać z Tomaszem, spędzać czas z Agnieszką, budować mosty, które spaliłam przez lata.

To nie było łatwe. Odbudowa relacji wymagała czasu, cierpliwości i poświęcenia. Były chwile, gdy wątpiłam, czy się uda. Ale wiedziałam, że nie mogę się poddać. Dawałam z siebie wszystko, by odzyskać to, co straciłam. Tomasz powoli zaczął otwierać się na mnie, a Agnieszka zaczynała ufać, że naprawdę chcę być częścią jej życia.

Równocześnie, praca nie zniknęła z mojego życia. Znalazłam sposób, by kontynuować swoją karierę, ale w bardziej zrównoważony sposób. Zrezygnowałam z niektórych projektów, oddelegowałam część obowiązków i nauczyłam się, że sukces zawodowy nie musi oznaczać całkowitego poświęcenia życia osobistego.

Basia, 43 lata