„Pracuję na 2 etatach, bo mąż inwestuje w siebie. Ale nie to było w tym wszystkim najgorsze”

Życie wydawało się niekończącym się wyzwaniem, jakbym była zawodniczką w maratonie. Każdego ranka wstawałam wcześnie, aby zdążyć do pracy w biurze, a wieczorami pracowałam w kawiarni jako kelnerka. Czasami ledwo trzymałam się na nogach, ale nie miałam wyboru – musiałam zarobić na rachunki, na życie, na nas.

Grzesiek, mój mąż, zawsze mówił, że studiuje filozofię. Chciałam mu wierzyć i wspierałam jego marzenia, chociaż coraz częściej zastanawiałam się, dlaczego jego edukacja ciągnie się w nieskończoność. Kochałam go, choć jego brak zaangażowania w nasze życie domowe bywał frustrujący. Każdego dnia liczyłam, że w końcu dostrzeże moje poświęcenie i zacznie wnosić coś więcej do naszego związku. Ale czy nie była to tylko iluzja?

Poczułam zimny dreszcz na plecach

Po kolejnym długim dniu, kiedy wróciłam do domu, Grzesiek siedział na kanapie z książką. Wyglądał na zajętego, więc przez chwilę przyglądałam się mu w ciszy, zanim zapytałam:

– Jak minął ci dzień? Byłeś na wykładzie?

Uniósł wzrok znad książki, ale jego odpowiedź była lakoniczna.

– Tak, było całkiem interesująco. Dyskutowaliśmy o egzystencjalizmie.

– O, brzmi ciekawie! – odpowiedziałam, starając się ukryć narastającą wątpliwość. – A o czym dokładnie rozmawialiście?

Przez chwilę szukał odpowiedzi.

– No wiesz, o takich typowych rzeczach... istnienie, cel życia, te sprawy – wymamrotał, unikając mojego wzroku.

Coraz częściej takie rozmowy pozostawiały mnie z poczuciem niedosytu. Jego odpowiedzi były ogólnikowe, a tematy, które rzekomo omawiał, zdawały się wyjęte z podręcznika dla początkujących.

– Kiedy skończysz studia? – zapytałam, próbując nie brzmieć oskarżycielsko.

Zamiast odpowiedzi, usłyszałam tylko westchnienie.

– Jeszcze trochę mi zostało. Ale wiesz, nie to jest najważniejsze – odparł wymijająco.

W jego głosie wyczułam coś, co sprawiło, że poczułam zimny dreszcz na plecach. Jego słowa zaczynały tracić na wiarygodności, a ja nie mogłam się pozbyć myśli, że coś przede mną ukrywa. Czułam, że muszę dowiedzieć się prawdy.

Widziałam, że coś knuje

Nie mogłam już dłużej ignorować narastających wątpliwości. Pewnego wieczoru, gdy Grzesiek znowu wrócił późno do domu, postanowiłam z nim porozmawiać.

– Często znikasz, a to, co opowiadasz mi o studiach, jest banalne – zaczęłam, starając się utrzymać spokój w głosie.

Jego twarz przybrała wyraz zdziwienia.

– Przecież mówiłem ci, że to wymagający kierunek... – próbował się tłumaczyć, ale jego głos był niepewny.

– Nie chodzi tylko o studia. Od dłuższego czasu czuję, że coś przede mną ukrywasz – naciskałam, a moje serce biło szybciej.

Grzesiek westchnął.

– Po prostu...

– Po prostu co? – przerwałam mu, nie pozwalając na kolejną wymijającą odpowiedź. – Chcę wiedzieć, co się dzieje. Zasługuję na to.

Cisza, która zapanowała, była ciężka. Wiedziałam, że nie dam się zbyć byle jaką wymówką.

– Musisz mi zaufać – powiedział w końcu.

Nadal się nie poddawałam. Czułam, że coś pęka.

Nie mogłam tego ignorować

To był jeden z tych dni, kiedy miałam wolne popołudnie i postanowiłam zrobić sobie przerwę od codziennej gonitwy. Zdecydowałam się pójść na spacer do parku, by nieco się zrelaksować. Po drodze mijałam kawiarnię, do której Grzesiek często chodził z kolegami z uczelni. Postanowiłam wstąpić na chwilę, by napić się kawy. Weszłam do środka i od razu go zobaczyłam. Grzesiek siedział przy stoliku w rogu kawiarni, ale nie był sam. Towarzyszyła mu kobieta, której nie znałam. Widziałam, jak śmieją się razem i rozmawiają swobodnie, co natychmiast wzbudziło moje podejrzenia. Skryłam się za gazetą, siedząc kilka stolików dalej, i zaczęłam ich podsłuchiwać.

– Cieszę się, że mogliśmy się spotkać – powiedział Grzesiek z uśmiechem, patrząc jej w oczy.

– Ja też. To miłe oderwanie od codzienności – odpowiedziała.

Słysząc to, poczułam, jak coś we mnie pęka. To nie była rozmowa dwóch studentów dyskutujących o filozofii. Ich intymność była wyraźna i nie mogłam tego dłużej ignorować. Wstałam z miejsca, serce biło mi w piersi jak oszalałe.

– Grzesiek! – wykrzyknęłam, podchodząc do ich stolika.

Oboje spojrzeli na mnie z zaskoczeniem, a Grzesiek pobladł.

– Co ty tu robisz... – zaczął, ale nie miałam już cierpliwości do jego wymówek.

– Co tu się dzieje? – przerwałam mu ostro. – Kim ona jest? Dlaczego spędzasz z nią czas, kiedy powinieneś być na wykładach?

Widziałam, jak dziewczyna opuszcza wzrok, a Grzesiek zaczyna się miotać w poszukiwaniu odpowiednich słów. Nie mogłam już dłużej znieść tego widoku i poczułam, że muszę jak najszybciej opuścić to miejsce.

Zostałam oszukana

Wybiegłam z kawiarni, pozostawiając Grześka i tę kobietę za sobą. Nie oglądałam się, nie słuchałam, czy ktoś za mną woła. Czułam się, jakby świat zwalił mi się na głowę. Oszukana, upokorzona, z sercem rozdartym na kawałki, nie wiedziałam, dokąd iść. Wędrowałam ulicami, nie zwracając uwagi na mijających mnie ludzi ani na zimny wiatr uderzający mnie w twarz.

Próbowałam zrozumieć, jak mogłam być tak ślepa, jak mogłam zaufać komuś, kto mnie tak perfidnie zdradził. Przecież powinnam była zauważyć te wszystkie sygnały, które mówiły mi, że coś jest nie tak. Ale chciałam wierzyć w nasze wspólne życie, w nasze marzenia, które teraz wydawały się jedynie iluzją. Wszystko, co zbudowaliśmy razem, legło w gruzach. Poczułam, że łzy zaczynają napływać mi do oczu. Zatrzymałam się przy jednej z ławek w parku i usiadłam, pozwalając emocjom wziąć górę. Płakałam, aż do momentu, gdy nie miałam już siły. Jak mogłam być tak naiwna, tak bardzo ufać komuś, kto był jedynie pasożytem, korzystającym z mojej ciężkiej pracy i oddania?

Nie wiedziałam, jak długo tam siedziałam, ale w końcu łzy zaczęły ustępować miejsca chłodnej determinacji. Musiałam coś z tym zrobić. Nie mogłam pozwolić, by jego zdrada mnie zniszczyła. Zaczynałam rozumieć, że moje życie nie mogło już dłużej kręcić się wokół Grześka. To był moment, kiedy postanowiłam, że czas myśleć o sobie, o swoim życiu, które muszę poskładać na nowo. Nie wiedziałam jeszcze jak, ale wiedziałam, że dam sobie radę.

Zostawiłam go samego

Po powrocie do domu czułam, że muszę skonfrontować się z Grześkiem jeszcze raz, zanim cokolwiek postanowię. Miałam nadzieję, że może tym razem znajdzie słowa, które jakoś to wszystko wyjaśnią. Gdy tylko otworzyłam drzwi, zobaczyłam go siedzącego na kanapie, wyraźnie zdenerwowanego i zmartwionego. Nasze spojrzenia się spotkały, a cisza w pokoju stała się niemal namacalna.

– Proszę... pozwól mi to wytłumaczyć – zaczął, ale w jego głosie nie było już tej pewności siebie, którą znałam.

Usiadłam naprzeciwko niego, starając się opanować emocje, które wciąż mną targały.

– Powiedz mi prawdę – zażądałam. – Kim jest ta kobieta i dlaczego spędzasz z nią czas, udając, że jesteś na studiach?

Westchnął ciężko, jakby jego odpowiedź miała zaważyć na całym jego życiu.

– Marta... to tylko koleżanka – wymamrotał, ale widziałam, że nie wierzy nawet we własne słowa. – Spotykaliśmy się, bo czułem się samotny...

– Samotny? Pracowałam na dwa etaty, żeby nas utrzymać? – przerwałam mu, czując narastającą złość. – Byłam tu dla ciebie, a ty co robiłeś?

Jego milczenie mówiło więcej niż jakiekolwiek słowa. Zrozumiałam, że nasz związek nie miał solidnych fundamentów. Był oparty na moich marzeniach i jego obietnicach, które nigdy nie miały się spełnić.

– Wiesz co? To koniec – powiedziałam w końcu, zaskakując samą siebie spokojem, z jakim wypowiedziałam te słowa. – Muszę zacząć myśleć o sobie i swoim życiu. Bez ciebie. Niech Marta cię utrzymuje.

Wstałam, czując, że to jedyna słuszna decyzja, jaką mogłam podjąć. W jego oczach dostrzegłam coś na kształt zrozumienia, ale wiedziałam, że było już za późno na wybaczenie. Czas, by zająć się sobą i odnaleźć własne szczęście, bez Grześka w moim życiu.

Postawiłam na siebie

Nie mogłam uwierzyć, jak bardzo zmieniło się moje życie w ciągu kilku dni. Poczucie zdrady i rozczarowania wciąż były świeże, ale obok nich pojawiła się nowa determinacja. Wiedziałam, że to dla mnie nowy początek, nawet jeśli jeszcze nie wiedziałam, co przyniesie przyszłość. Usiadłam na kanapie, wpatrując się w ścianę, która do tej pory była świadkiem naszych wspólnych chwil. Teraz, te wspomnienia musiałam zostawić za sobą. Czas na nowe marzenia, które mogłam budować na własnych warunkach, bez ciągłego dostosowywania się do potrzeb kogoś, kto nie potrafił docenić mojego poświęcenia.

Zaczęłam układać plan. Przede wszystkim musiałam zadbać o siebie. Znaleźć czas na odpoczynek, na hobby, które zawsze odkładałam na później. Wreszcie mogłam pomyśleć o kursie, o którym marzyłam od lat, ale zawsze brakowało mi czasu i środków. Teraz to ja byłam priorytetem. Mimo bólu, który wciąż czułam, zdałam sobie sprawę, że jestem silniejsza, niż myślałam. Życie nie kończyło się na zdradzie Grześka. Byłam gotowa zacząć od nowa, zbudować życie, które będzie tylko moje. Przyszłość wydawała się niepewna, ale jednocześnie ekscytująca.

Zrozumiałam, że zdrada, choć bolesna, była również momentem przebudzenia. Była impulsem, który zmusił mnie do zmiany perspektywy. Teraz miałam szansę na nowe życie, na odnalezienie siebie. I choć przede mną było wiele wyzwań, byłam gotowa stawić im czoła. To był czas, by iść naprzód, z nadzieją na lepsze jutro, które już nie zależało od nikogo innego, tylko ode mnie.

Wiktoria, 32 lata

Czytaj także: