„Przed Wigilią haruję w kuchni, a bliscy i tak wybrzydzają nad pierogami. Jak tacy mądrzy, niech sami lepią”

Święta zawsze były dla mnie czasem skrajnej mobilizacji. Listopad przynosił plany, zakupy i pierwsze próby pierogów, grudzień zaś wypełniała niekończąca się krzątanina w kuchni. Ciasto, farsze, dekoracje, porządki – wszystko wymagało uwagi i precyzji. Rodzina zaś oczekiwała cudów: idealnych potraw, pachnącego makowca, karpia pysznego jak nigdy wcześniej. Starałam się, ugniatając, wałkując, smażąc i gotując, by każdy szczegół był perfekcyjny. Często czułam zmęczenie w kościach, a mimo to uśmiechali się i narzekali, krytykując moje pierogi. Coraz częściej myślałam, że jeśli chcą Wigilii na medal, powinni sami wziąć w tym udział.

Przygotowania już od listopada

Grudniowy poranek zaczynał się dla mnie zawsze wcześnie, zanim jeszcze reszta rodziny zdążyła otworzyć oczy. Kuchnia była moim królestwem, a ja w niej królową chaosu i zapachów. Mąka sypała się po blacie, farsz rozgrzewał patelnię, a ja starałam się pamiętać o każdym szczególe, by pierogi wyszły idealne. Zegar wydawał się przyspieszać, a lista zakupów rosła z dnia na dzień. W głowie planowałam kolejność zadań: ciasto, farsze, dekoracje. Każdy ruch musiał być przemyślany, żeby nie stracić czasu.

– Czy naprawdę musisz robić tyle pierogów? – zapytał brat, wchodząc do kuchni z kubkiem kawy.

– A kto ma to zrobić, jeśli nie ja? – odparłam, ocierając dłonie o ścierkę. – Chcesz Wigilii na medal, czy nie?

– No tak, ale może trochę odpocznij… – mruknął, patrząc na stosy talerzy i garnków.

– Odpoczywać mogę po świętach, teraz liczy się perfekcja – odpowiedziałam stanowczo, unosząc wałek nad stolnicą.

Z każdą godziną kuchnia stawała się bardziej zatłoczona. Moja mama włączyła radio, śpiewając pod nosem kolędy, a młodsza siostra mieszała farsz w misce, obok leżały przyprawy i świeże zioła. Pachniało kapustą, grzybami i cynamonem. Byłam zmęczona, ale nie mogłam przestać – wiedziałam, że każdy detal ma znaczenie.

– Nie zapomnij o makowcu – przypomniała mama, podając mi miskę z ciastem.

– Nie zapomnę, mam nadzieję, że tym razem wyjdzie idealny – odpowiedziałam, patrząc na nią z lekkim uśmiechem.

W tym zamieszaniu nie zauważyłam, że czas płynie szybciej, niż sobie zaplanowałam. Za oknem padał śnieg, a ja wciąż wałkowałam ciasto, nakładałam farsz i układałam pierogi na tacach. Wiedziałam, że dopiero jutro zobaczę, czy wysiłek się opłacił.

Otrzymałam zero wdzięczności

Kiedy myślałam, że pierwszy etap przygotowań jest najtrudniejszy, okazało się, że dopiero zaczyna się prawdziwa walka. Na stole leżały już taczki pierogów z kapustą i grzybami, równo ułożone, gotowe do gotowania. Obok czekały pierogi z mięsem, z serem, z soczewicą i jeszcze kilka wariantów eksperymentalnych. Każdy typ wymagał innego farszu, innej techniki lepienia, innego czasu gotowania. Pracowałam jak w transie, odliczając sekundy, żeby nie przypalić ciasta.

– Czy naprawdę trzeba ich aż tyle? – zapytał brat, wchodząc do kuchni po raz kolejny.

– Tak, jeśli chcesz, żeby wszyscy byli zachwyceni – odparłam, przecierając czoło ścierką. – Nie oczekuj, że zrobię to w pięć minut.

– Może chociaż zjedz coś, zanim się przewrócisz – mruknął, siadając przy stole.

Nie miałam czasu ani ochoty na jedzenie. Każdy ruch musiał być perfekcyjny. Niektórzy członkowie rodziny krążyli po kuchni, komentując moje starania, jakby byli ekspertami kulinarnymi. Mówiłam sobie w duchu, że gdyby sami mieli zrobić świąteczny stół, pewnie skończyliby na sklepowych pierogach.

– Zwróć uwagę, żeby ciasto nie było zbyt cienkie! – krzyknęła siostra, podając mi kolejną tacę.

– Nie martw się, ja to ogarniam – odpowiedziałam, starając się nie stracić cierpliwości.

Każdy pieróg był dla mnie małym dziełem sztuki. Nadziewałam, sklejałam, formowałam i układałam, a jednocześnie słyszałam komentarze typu: „Za dużo soli”, „Nie w tym kształcie”, „Dlaczego te są większe niż tamte?”. Czułam frustrację narastającą w środku, ale nie pozwalałam, by ktoś ją zauważył. Wiedziałam, że jeśli chcę, aby Wigilia była idealna, muszę pracować w ciszy i samotności w sercu własnej kuchni. Przeciągający się dzień i wciąż rosnąca lista zadań nie dawały mi wytchnienia. Wiedziałam, że jutro dopiero nastąpi test – próba cierpliwości i uznania ze strony rodziny, która jak zwykle była gotowa skupić się na krytyce zamiast na wdzięczności.

Wigilijna farsa w trzynastu aktach

Wieczór wigilijny zbliżał się nieubłaganie, a ja wciąż krzątałam się po kuchni, przestawiając garnki i patelnie z miejsca na miejsce. Każdy dźwięk – gotującej się wody, skwierczącego tłuszczu, stukających sztućców – mieszał się w kakofonię, która przypominała mi scenę z jakiejś farsy. Próbowałam zachować spokój, mimo że w głowie rosło napięcie. Wiedziałam, że lada moment rozpocznie się wielkie sprawdzanie, czy moje starania wystarczą.

– Już gotowe? – zapytała mama, wchodząc z torbą pełną sałatek.

– Prawie, tylko ostatnie pierogi – odparłam, próbując ukryć zmęczenie.

– Ostatnie? A ile już godzin ty to robisz? – siostra spojrzała z niedowierzaniem.

– Cały dzień i noc – odpowiedziałam, układając ostatnią partię na tacy.

Rodzina krążyła po kuchni, komentując każdy ruch. Każdy ich „sprawdź to” albo „może lepiej tak” podnosił ciśnienie. Czułam się jak aktorka na scenie, której wszyscy reżyserują każdy krok. Nawet kot, zwykle cichy obserwator, teraz wskakiwał na blat i patrzył na mnie wymownie, jakby próbował doradzić, co robić z pierogami.

– Te są za duże! – krzyknął brat, wskazując na kilka ostatnich sztuk.

– No i co z tego? – odpowiedziałam. – Ważne, żeby były smaczne.

– Smaczne, hm… sprawdzimy – odparł, biorąc pierwszy do ust.

W tej chwili poczułam mieszankę dumy i rezygnacji. Cały wysiłek, każda godzina spędzona w kuchni, mogła zostać oceniona w sekundę. Widziałam, jak rodzina siada do stołu, przegląda pierogi, komentuje farsze i kształt. Wiedziałam, że ich uwagi nie są złe złośliwością, ale jednak brakowało w nich wdzięczności za to, ile pracy włożyłam.

– Następnym razem może sami spróbujcie – powiedziałam ledwo słyszalnie, obserwując, jak znikają kolejne pierogi. To miał być moment triumfu, ale zamiast radości, czułam mieszankę frustracji i satysfakcji.

Miałam tego serdecznie dosyć

Przenoszenie karpia na stół było prawdziwym testem cierpliwości. Ryba wyglądała idealnie, ale każdy mój ruch budził komentarze rodziny. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek będę mogła spokojnie przygotować Wigilię bez krytyki na każdym kroku. Moja kuchnia stała się polem bitwy między moim wysiłkiem a oczekiwaniami bliskich.

– Może przestaw stół bardziej w lewo – podpowiedziała siostra, wskazując palcem.

– Nie, będzie dobrze tutaj – odparłam, prostując obrus. – Wiesz, że nie ma sensu go przestawiać co pięć minut.

– Ale wygląda dziwnie… – brzmiał cichy głos brata zza stołu.

W tym samym czasie mama próbowała pomóc, podając kolejne talerze i sztućce. Przesuwała je zgodnie ze swoimi wyobrażeniami, co tylko wprowadzało dodatkowy chaos. Każdy ruch stawał się polem do dyskusji. Poczułam zmęczenie i irytację, ale wiedziałam, że muszę zachować spokój.

– Chciałam, żeby karp był w centrum uwagi, a nie schowany w rogu – skomentowała siostra, marszcząc brwi.

– Jest w centrum, tylko patrzysz pod innym kątem – odparłam, starając się nie podnieść głosu.

W pewnym momencie brat zaczął przestawiać krzesła z powodu „optyki przestrzeni”, a ja patrzyłam, jak moje starania o harmonię zamieniają się w niekończącą się walkę. W głowie rodziła mi się myśl, że jeśli rodzina naprawdę chce Wigilii na medal, powinni sami wziąć w ręce wałek, garnki i nóż.

– Może następnym razem sami to wszystko zrobicie – powiedziałam półgłosem do siebie, obserwując chaos.

W tej chwili poczułam mieszankę złości i rezygnacji. Wszystko, co przygotowałam, wydawało się tracić sens, bo nikt nie dostrzegał godzin, które spędziłam na kuchennych przygotowaniach. Wiedziałam, że muszę znaleźć w sobie siłę, żeby wytrzymać resztę wieczoru, nawet jeśli cały wysiłek i tak będzie oceniany na podstawie kilku pierogów i jednej ryby.

Niech sami zrobią, skoro mądrzy

Po południu, gdy w kuchni zapach pierogów mieszał się z aromatem makowca i smażonego karpia, poczułam, że moja cierpliwość osiąga granice. Każdy ruch był komentowany, każdy wybór farszu oceniany, a ja wciąż starałam się, żeby wszystko wyszło idealnie. W głowie pojawiła się myśl, że może czas przestać starać się o perfekcję dla innych.

– Nie podoba ci się coś w pierogach? – zapytałam siostrę, na chwilę się zatrzymując.

– No wiesz, mogłyby być bardziej jednolite – odparła, nie zdając sobie sprawy z godzin mojej pracy.

– A więc może spróbuj sama – powiedziałam spokojnie, odkładając talerz na bok.

Brat podszedł z talerzem i wziął jeden pieróg, krzywiąc się przy próbie skosztowania.

– Smakuje jak zawsze… dziwnie – mruknął.

– Dziwnie czy perfekcyjnie? – odparłam, próbując zachować spokój.

Wtedy zdałam sobie sprawę, że jeśli nic im nie pasuje, powinni sami wziąć w ręce miski, wałki i farsz. Nie chodziło o to, że nie lubię gotować, ale o brak wdzięczności za mój wysiłek. Rodzina skupiała się na krytyce zamiast na docenieniu tego, co powstało dzięki mojej pracy.

– Może w przyszłym roku każdy przyniesie coś na stół – rzuciłam, patrząc na ich zaskoczone twarze.

– Co masz na myśli? – zapytała mama.

– Że nie będę robić wszystkiego sama. Jeśli chcecie świąt na medal, sami musicie na nie zapracować.

W powietrzu zawisła cisza, a ja poczułam lekką ulgę. Wreszcie mogłam zdjąć fartuch, usiąść na krześle i odetchnąć. W kuchni wciąż czekało pełno pracy, ale już nie moja frustracja kierowała tym chaosem. Rodzina zaczęła powoli włączać się w przygotowania, rozdzielając zadania i odkrywając, że gotowanie wymaga więcej niż kilku komentarzy i uwag. Może nareszcie coś zrozumieli.

Spokój pachnie makowcem

Kiedy wreszcie wszystko zostało podane na stół, poczułam, że ciężar dnia powoli znika z ramion. Choć kuchnia wciąż była pełna garnków, misek i ścieranych blatów, w powietrzu unosił się zapach pierogów, makowca i pieczonego karpia. Rodzina zaczęła wreszcie współpracować, przestawiając talerze, nalewając barszcz i doprawiając sałatki. Widząc ich zaangażowanie, poczułam ulgę, jakby część mojej frustracji w końcu ustąpiła miejsca spokojowi.

– To wygląda naprawdę dobrze – powiedział brat, podając mi talerz.

– Widzisz? – odpowiedziałam spokojnie, siadając przy stole. – Wystarczy trochę współpracy.

– Przyznaję, że sama bym tego nie ogarnęła – dodała siostra, uśmiechając się nieśmiało.

Usiadłam i wzięłam pierwszy kęs pieroga. Smakował idealnie, a jednocześnie poczułam dumę, że mimo chaosu, wysiłek nie poszedł na marne. Rodzina zaczęła doceniać nie tylko efekt, ale też to, ile pracy trzeba włożyć, by Wigilia była wyjątkowa.

– W przyszłym roku sami możecie zrobić część potraw – powiedziałam półżartem, ale z lekkim przekonaniem.

– My się zgadzamy – odpowiedziała mama, podając mi filiżankę herbaty. – Dzięki Tobie wszystko wyszło perfekcyjnie.

W tej chwili poczułam, że święta mają sens nie tylko w smaku, ale w zaangażowaniu i wspólnym wysiłku. Mogłam wreszcie odetchnąć i spojrzeć na rodzinę, która powoli rozumiała, że Wigilia to nie tylko gotowanie, ale też dzielenie się obowiązkami. W kuchni panował spokój, a ja siedziałam z kubkiem herbaty, pozwalając sobie cieszyć się chwilą. Wiedziałam, że w przyszłości każdy będzie miał swoje zadanie, a ja wreszcie mogę świętować tak, jak powinno być – bez nadmiernej presji i frustracji. Święta wreszcie pachniały makowcem, pierogami i spokojem, który czułam głęboko w sercu.

Sylwia, 34 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: