„Znalazłam pod łóżkiem fikuśną bieliznę. Nie wiedziałam, czyje są te pantalony, ale mąż gorzko tego pożałował”

Nasze życie to klasyczna codzienność, w której praca przeplata się z chwilami radości i drobnymi kłótniami. Zbliżało się moje tygodniowe szkolenie. Muszę przyznać, że byłam podekscytowana wyjazdem, ale miałam też pewne obawy. Z jednej strony cieszyłam się na myśl o rozwijaniu swoich umiejętności, z drugiej zaś, zostawiam męża samego. Nie mogłam powiedzieć złego słowa na męża, ale czasem czułam się zaniedbana. Wyjeżdżam z nadzieją, że te kilka dni sprawią, że zatęskni za mną, a może nawet zauważy, jak bardzo jesteśmy dla siebie ważni.

Coś jest inaczej

Po tygodniu intensywnych zajęć i wieczorów spędzonych na integracji z nowymi znajomymi wróciłam do domu. Już od progu czułam, że coś jest inaczej. Niby wszystko na swoim miejscu, ale jakby mniej... domowo. Może to kwestia zapachu, którego nie było przed moim wyjazdem? Weszłam do salonu, rzuciłam torbę na kanapę i zaczęłam powoli ogarniać przestrzeń.

Gdy się schyliłam, by podnieść rzucony koc, zauważyłam coś, co kompletnie mnie zaskoczyło – koronkowe majtki.

– Co to, do licha? – rzuciłam pod nosem, podnosząc znalezisko.

Serce zaczęło mi bić szybciej, a myśli wirowały jak szalone. Czy to możliwe, że Daniel...? Nie, to niemożliwe. Ale skąd się tu wzięły te majtki? Starłam się przypomnieć sobie, czy to może moje, ale nie rozpoznałam tego wzoru. Moje rozmyślania przerwał dźwięk telefonu.

– Hej, kochana! Jak tam szkolenie? – zapytała Marta z entuzjazmem.

– Cześć. Świetnie, ale... właśnie wróciłam i znalazłam coś dziwnego pod kanapą – staram się mówić spokojnie.

– Co takiego? – dopytuje, a w jej głosie słychać było zaciekawienie.

– Hmm..., nieważne. Co u ciebie? Opowiadaj! – chciałam szybko zmienić temat, chociaż w głowie wciąż krążyło mi tylko jedno pytanie.

Nie wiem, czy mogę mu ufać

Nie mogłam dłużej czekać. Gdy Daniel wrócił z pracy, postanowiłam od razu z nim porozmawiać. Nerwowo bawiłam się koronkowymi majtkami, czekając, aż zamknie za sobą drzwi. Serce mi waliło, ale starałam się trzymać emocje na wodzy.

– Musimy pogadać – zaczęłam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie.

– O co chodzi? – pyta, patrząc na mnie z zaciekawieniem.

Bez słowa pokazałam mu znalezisko, które wciąż trzymałam w ręku. Daniel zmarszczył brwi, a na jego twarzy pojawiło się coś, co przypomina zaskoczenie.

– Co to? Skąd to masz? – zapytał, jakby próbował sobie przypomnieć, gdzie ostatnio widział te majtki.

– To ja pytam! – odpowiedziałam, próbując nie krzyczeć. – Znalazłam je pod kanapą, kiedy sprzątałam. Chciałabym wiedzieć, czy mam się czym martwić.

Daniel nie odpowiedział od razu, co tylko spotęgowało moje wątpliwości.

– Przysięgam, nie wiem, skąd one się tam wzięły – powiedział w końcu, podnosząc ręce w obronnym geście.

– Naprawdę?

Jego twarz wyrażała jedynie konsternację. Czy kłamie, czy naprawdę nie wie? Ostatecznie, rozmowa nie przyniosła rozwiązania tajemniczej zagadki. Nie miałam już pewności, czy mogę mu nadal ufać.

Najgorsze obawy właśnie się potwierdziły

Minęły dwa dni, a ja wciąż nie mogłam przestać myśleć o tym, co znalazłam. Daniel zachowywał się normalnie, jakby nic się nie stało, co tylko potęgowało moją frustrację. Wieczorem, kiedy zaszyłam się w sypialni z książką, przypadkiem usłyszałam Daniela rozmawiającego przez telefon w kuchni.

– Tak, to naprawdę kłopotliwa sytuacja – usłyszałam jego stłumiony głos. – Muszę jakoś to załatwić, zanim wszystko się posypie.

Serce mi przyspieszyło, a książka wypadła z rąk. Podkradłam się do drzwi, starając się nie wydać żadnego dźwięku.

– Nie wiem, jak jej to wytłumaczyć... – kontynuował Daniel. – Tak, wiem, że powinienem był powiedzieć wcześniej, ale...

Nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Wszystko wskazywało na to, że moje najgorsze obawy właśnie się potwierdziły. Nie mogłam tego dłużej znieść. Musiałam poznać całą prawdę, niezależnie od tego, jak bolesna by była. Nie zważając na nic, z impetem weszłam do kuchni.

– Co powinieneś mi powiedzieć? – zapytałam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie, choć czułam się jak wulkan tuż przed wybuchem.

Daniel popatrzył na mnie z zaskoczeniem i lekkim poczuciem winy. Czas na prawdę. Teraz albo nigdy.

Od razu założyłam najgorsze

Postanowiłam się spotkać się z przyjaciółką. Miałam nadzieję, że rozmowa z Martą pozwoli mi uporządkować myśli i podjąć decyzję, co dalej. Gdy weszłam do jej mieszkania, Marta od razu zauważyła, że coś jest nie tak.

– Co się dzieje? – zapytała, podsuwając mi kubek gorącej herbaty.

– To długa historia – westchnęłam ciężko.

Opowiedziałam jej o znalezionych majtkach i rozmowie Daniela przez telefon.

– Sama już nie wiem, co o tym wszystkim myśleć.

Marta pokiwała głową ze zrozumieniem.

– Wiesz, miałam kiedyś podobną sytuację z moim mężem – zaczęła. – Znalazłam coś, co nie powinno być w naszym domu i od razu założyłam najgorsze.

– I co się stało? – dopytałam, zaciekawiona jej doświadczeniem.

– Okazało się, że to wszystko było jednym wielkim nieporozumieniem. Powiedziałam mu o swoich obawach i w końcu wszystko się wyjaśniło, ale musiałam się odważyć na szczerą rozmowę – wyjaśnia Marta.

– Więc co radzisz? – zapytałam z nadzieją, że jej doświadczenie pomoże mi podjąć dobrą decyzję.

– Spróbuj porozmawiać z Danielem jeszcze raz, ale tym razem spokojniej. Może rzeczywiście jest jakieś wyjaśnienie – sugeruje.

Miałam pewne wątpliwości, ale wiedziałam też, że Marta ma rację. Musiałam spróbować ponownie porozmawiać z mężem, jeszcze zanim wydam osąd i podejmę decyzję. Miałam cichą nadzieję, że wszystko okaże się jedynie ogromnym nieporozumieniem.

Czułam się rozgoryczona

Po powrocie do mieszkania byłam pewna, że szczera rozmowa z Danielem jest nieunikniona. Usiadłam przy stole w kuchni, bo właśnie tam zawsze omawialiśmy ważne sprawy. Starałam się zapanować nad nerwami, choć to nie było niełatwe. Gdy mąż przysiadł się do mnie, wiedziałam, że dłużej nie mogę zwlekać.

– Musimy jeszcze raz porozmawiać – zaczęłam, patrząc mu prosto w oczy. – Chcę zrozumieć, co się dzieje. Proszę, bądź szczery.

Daniel milczał przez chwilę, a potem spuścił wzrok, jakby zbierał myśli.

– Chciałem ci powiedzieć... – zaczął niepewnie.

Widziałam, że nie było mu łatwo.

– Chodzi o te wyuzdane majtki, prawda? – przerywam, chcąc doprowadzić rozmowę do sedna.

– Tak, ale to nie jest tak, jak myślisz – wyjaśnił z wyraźnym zakłopotaniem. – One należą do mojej siostry. Pokłóciła się z mężem i przez kilka dni u nas mieszkała, kiedy cię nie było. Chciała to utrzymać w tajemnicy, bo wstydziła się tego, co się stało.

Poczułam ulgę, ale także gniew.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? – zapytałam, nie kryjąc rozdrażnienia.

– Bałem się, że się zmartwisz i chciałem ci tego oszczędzić, a potem już było za późno – tłumaczył się Daniel.

Wiedziałam, że mógł mieć dobre intencje, ale to, że trzymał to w tajemnicy, budziło we mnie poczucie zdrady. Czułam się rozgoryczona. Pozostało mi jedynie zastanowić się, czy mogę mu nadal ufać.

Podjęliśmy wspólną decyzję

Siedziałam w fotelu z kubkiem ciepłej herbaty, zastanawiałam się nad tym, co się wydarzyło. Chociaż prawda okazała się inna niż moje najgorsze obawy, nie mogłam pozbyć się poczucia zdrady. Daniel wyjaśnił sytuację, ale fakt, że postanowił nie mówić mi o tym od razu, sprawił, że zaczęłam wątpić w naszą relację. Czy można odbudować zaufanie po czymś takim?

Przypomniałam sobie rozmowę z Martą i jej słowa wsparcia. Wiedziałam, że muszę teraz dobrze się zastanowić, jak nasza relacja miałaby wyglądać w przyszłości. Byłam gotowa dać nam jeszcze jedną szansę, ale to wymagało więcej otwartości i szczerości z obu stron. Zrozumiałam, jak ważne jest, by dzielić się swoimi uczuciami i obawami.

Kiedy Daniel podszedł i delikatnie dotknął mojego ramienia, wiedziałam, że i on czuje potrzebę naprawienia tego, co się stało.

– Przepraszam. Powinienem był powiedzieć ci prawdę od razu – powiedział, a w jego głosie słyszę skruchę.

– Wiem, że miałeś dobre intencje, ale musimy być ze sobą szczerzy – odpowiedziałam, patrząc mu w oczy.

Podjęliśmy wspólną decyzję, że będziemy pracować nad zaufaniem i komunikacją w naszym związku. Choć wciąż czułam się zdezorientowana, byłam gotowa, by dać nam szansę.

Żaneta, 32 lata