„Pustkę w sercu po śmierci żony wypełnił mi podarowany pies. Wzajemnie uratowaliśmy sobie życia”

Odkąd zmarła moja żona, czuję się sam jak palec na tym świecie. Dzieci co prawda utrzymują ze mną kontakt, ale chyba bardziej z poczucia obowiązku niż ze szczerych chęci. Ot, przyjadą do mnie od czasu do czasu, a niekiedy zaproszą do siebie, lecz to rzadziej. Zresztą ja nawet nie bardzo lubię do nich jeździć. Gdy ostatnio byłem u jednej z córek, już po dwóch dniach miałem serdecznie dość spania na rozkładanej polówce w salonie i wymuszonej uprzejmości przy stole moich nastoletnich wnuków. Czułem się tam jak zupełnie niepotrzebny i zawadzający wszystkim mebel. Toteż z ulgą wróciłem do swojego domu, jak to się mówi „na stare śmieci”.

Niespodzianka na czterech łapach

Ledwo zdążyłem rozpakować walizkę, zajechała do mnie druga córka, Julka. Pomyślałem sobie nawet: „Nie widzieliśmy się od dawna, to pewnie stęskniła się, przyjechała odwiedzić starego ojca, zapytać, jak się czuję, może w czymś pomóc...”. Może i miała takie intencje, ale trzymała też pod pachą pudełko po butach. Postawiła je na podłodze, a po chwili wygramoliła się z niego puchata kulka, ledwie kilkutygodniowy szczeniak.

– Znajomi przynieśli nam psa dla dzieci – powiedziała moja córka. – Tata wie, u nas psa nie ma gdzie trzymać. Mieszkanie ciasne. U taty będzie mu lepiej. W ogrodzie się wybiega, a i tata przy okazji będzie miał towarzystwo...

– Ale ja nie chcę psa! – zaprotestowałem.

– Jak będzie ciut starszy, to zrobi mu tata budę i będzie mieszkał na podwórku. Tata popatrzy, jaki to ładny piesek. – wzięła psa z podłogi i posadziła mi go na kolanach.

– Zabierz tego kundla, bo jeszcze mi tu nasika na spodnie! – wzdrygnąłem się.

– Oj tam, zaraz nasika... – pogłaskała psiaka po głowie. – Zresztą, jak tata go nie chce, to niech go tata komuś odda. Może ktoś na wsi potrzebuje psa? Ale na mnie już czas! Muszę jechać. Do widzenia, tato! – córka pożegnała się i szybko odjechała.

„Cholera jasna, i co ja teraz zrobię z tym psem. Nawet nie wiem, jak tego czorta karmić” – zakląłem w duchu.

Szczeniak wlazł pod stół i zaczął skamleć. Zajrzałem do niego. No tak, narobił mi czort jeden pod stołem! Wyciągnąłem go stamtąd za łeb.

– Jazda stąd, ty wstrętny kundlu! - krzyknąłem na niego.

Kulka schowała się pod łóżkiem i tam zaczęła skamleć. Nalałem mu trochę wody do spodka i wsunąłem pod łóżko. Skamlenie ustało, za to rozległo się głośne mlaskanie.

Chciałem go oddać, a on mi pomógł

Nie chciałem tego psa i postanowiłem, że go komuś oddam. Sęk w tym, że nikt go nie chciał wziąć, nawet za darmo. Zapakowałem go więc do koszyka i zawiozłem w sobotę na targ.

– Ładny szczeniak, ale psa już mamy – mówili ludzie i odchodzili.

No i w ten sposób, chcąc nie chcąc, stałem się właścicielem kundla. Karmiłem go resztkami z obiadu. Wyrósł na całkiem sporego psiaka. Nie darzyłem go jednak wielką sympatią. Wołałem na niego: Kundel. Ot, przybłęda jedna...

Kiedy się ma 72 lata, wszystkiego można się spodziewać... Choroba przyszła do mnie znienacka. Źle się poczułem, coś jakby żołądek mnie rozbolał. Chciałem zrobić sobie herbaty i nagle mroczki przed oczami zaczęły mi latać. Pamiętam, że upadłem na podłogę. Ocknąłem się dopiero w karetce, która wiozła mnie do szpitala.

– Miał pan zawał – mówiła do mnie spokojnym tonem lekarka. – Na szczęście pies pana uratował. Jego szczekanie usłyszeli sąsiedzi i wezwali pogotowie. Wieziemy pana do szpitala. Wszystko będzie dobrze!

Zawał nie był rozległy, ale trzymali mnie w szpitalu ze dwa tygodnie. Kundlem w tym czasie opiekowali się sąsiedzi. Podobno był wtedy osowiały i zupełnie stracił apetyt. Ale kiedy wróciłem do domu, pies przywitał mnie wybuchem radości. Skakał tak, że bałem się, że mnie przewróci.

– Kundlu, Kundelku, spokój już! – głaskałem jego biały łeb, a on merdał ogonem jak oszalały.

Zmartwiłem się

Córki przyjechały mnie odwiedzić i szybko odjechały. Przywiozły jedzenie i jakąś karmę dla psa, ale Kundel nawet nie chciał na nią spojrzeć. Chciał jeść to co ja. No, to dzieliłem się z nim, a nawet podtykałem co lepsze kąski. Boki mu się zaokrągliły, a sierść zaczęła pięknie lśnić. Jednak pewnego dnia zauważyłem, że pies jest jakiś inny niż zwykle. Brakowało mu energii, stał się osowiały i większość czasu spędzał, leżąc na swoim posłaniu. O jedzeniu nawet nie było mowy. Kundel nawet na szynkę nie chciał patrzeć. Taka sytuacja trwała kilka dni. W końcu nieszczęsna psina nie była już w stanie ustać na nogach. Poprosiłem sąsiada, żebyśmy zawieźli Kundla do weterynarza.

– Pies ma bardzo zaawansowaną babeszjozę – zawyrokował doktor.

– A co to jest? – zapytałem.

– To choroba przenoszona przez kleszcze – wyjaśnił.

– Co można zrobić? – zapytałem.

– Chyba niewiele. Późno pan przyjechał. Pies już jest w takim stanie, że wydaje mi się, że najlepiej będzie zwierzę uśpić, żeby nie cierpiało – odpowiedział.

Przytuliłem do siebie Kundla.

– Możemy jeszcze spróbować podać mu antybiotyki, ale proszę sobie nie robić nadziei... Szansa, że wyzdrowieje, to najwyżej 10 procent. To co, dajemy? – zapytał.

– Niech pan mu poda antybiotyki... – poprosiłem cicho.

Kundel dostał pierwszy antybiotyk w gabinecie weterynarza. Resztę zastrzyków robiłem mu sam w domu. Po mniej więcej trzecim zauważyłem, że pies czuje się lepiej. Wstał z posłania i napił się mleka z miski. Jak ja się wtedy ucieszyłem! Mój kochany Kundel pomimo złych rokowań pokonał w końcu groźną chorobę, ale ciągle jeszcze jest bardzo słaby. Jednak najgorsze już za nami! Mam nadzieję, że jako młodemu psu, Kundlowi uda się w końcu wrócić do dawnej formy. Gotuję mu teraz pożywne zupy z kaszą na wołowinie, by szybko nabrał sił.

– Chodź, Kundelku, miska gotowa! – wołam go do kuchni.

„Nawet nie wiesz, Kundlu jeden, jakby mi ciebie brakowało...” – myślę sobie.