„Rodzice chłopaka skreślili mnie już na początku, bo jestem rozwódką. Są przekonani, że zrobię ich synowi krzywdę”

Kiedy poznałam Oskara, nie spodziewałam się, że to właśnie przy nim po raz pierwszy od dawna poczuję coś na kształt bezpieczeństwa. Miał w sobie spokój, którego zawsze mi brakowało. Jako rozwódka wciąż nosiłam w sobie ciężar poprzedniego małżeństwa i tego, jak łatwo można stać się dla kogoś obcą.

Po trudnych doświadczeniach z czasem zaczęłam wierzyć, że może mimo mojej przeszłości zasługuję na nowy początek. Jednak w jego domu wszystko wyglądało inaczej. Tam moja historia stawała się problemem, a fakt, że chciał ze mną wziąć tylko ślub cywilny, miał dla nich niemal zerową wartość.

Zepsuta atmosfera

Pierwszy raz pojechaliśmy do jego rodziców późną jesienią. Siedziałam w samochodzie, patrząc na szarą drogę przed nami i próbując uspokoić oddech. Oskar ścisnął moją dłoń, jakby przeczuwał moje napięcie. Wiedziałam, że jego mama ma dość tradycyjne podejście do rodziny, ale nie spodziewałam się, że moja przeszłość będzie dla nich aż takim ciężarem. Wtedy jeszcze łudziłam się, że wystarczy ich do siebie przekonać. Kiedy weszliśmy do domu, powitał nas zapach szarlotki i chłodne spojrzenie jego matki.

– Dzień dobry – powiedziałam ostrożnie.

– Dzień dobry – odpowiedziała, ale bez uśmiechu. Skinęła głową, jakby to miało wystarczyć.

Usiedliśmy przy stole. Jego ojciec spojrzał na mnie uważnie, jakby próbował ocenić, czy naprawdę zasługuję na ich syna. Oskar starał się rozluźnić atmosferę, ale każde jego zdanie spływało po nich bez reakcji. Czułam, że jestem obserwowana, jakby czekali, aż powiem coś, co tylko potwierdzi ich obawy. Kiedy rozmowa zeszła na plany na przyszłość, sytuacja zrobiła się jeszcze bardziej niezręczna.

– Oskar wspominał, że myślicie o ślubie – powiedział jego ojciec.

– Tak – odpowiedział spokojnie Oskar. – Chcemy cywilny, na razie bez wielkiej uroczystości.

– Cywilny – powtórzyła jego matka, jakby to była jakaś porażka. – Po twoich… doświadczeniach to chyba jedyne możliwe.

Poczułam, jak gorąco uderza mi do twarzy.

– Nie chodzi o doświadczenia, tylko o to, co jest dla nas ważne – odparłam cicho.

– Dla nas ważne jest małżeństwo przed Bogiem – oznajmiła jego matka. – Szczególnie pierwsze małżeństwo.

Oskar wstał gwałtowniej, niż zamierzał.

– Mamo, proszę.

Ale atmosfera była już zepsuta. Po raz pierwszy poczułam, że jego rodzina nie widziała we mnie partnerki, tylko problem, który trzeba ocenić i osądzić.

Telefon od siostry Oskara

Po tamtej wizycie długo jeszcze czułam na sobie ich spojrzenia, choć widzieliśmy się tylko raz. Oskar próbował mnie pocieszać, ale ja coraz częściej miałam wrażenie, że wchodzę między niego a jego rodzinę, jak nieproszony gość. Gdy pewnego popołudnia siedzieliśmy u mnie na kanapie, temat wrócił sam.

– Muszę porozmawiać z rodzicami jeszcze raz – powiedział nagle Oskar. – Może po prostu potrzebują czasu.

– Czasu na co? – zapytałam, choć bałam się odpowiedzi.

– Na zrozumienie, że moja decyzja jest przemyślana.

Westchnęłam, wtulając się w poduszkę.

– Oskar, oni mnie nie znają. A już mnie oceniają.

Kilka dni później zadzwoniła jego siostra, Lidia. Odbierałam telefon z nadzieją, że może ona okaże się bardziej otwarta. Z początku rozmowa była uprzejma, ale szybko zeszła na temat, którego unikałam.

– Chciałam tylko powiedzieć… – zaczęła ostrożnie. – Mama naprawdę nie wie, co o tym wszystkim myśleć. Ty już byłaś żoną.

– Byłam – potwierdziłam spokojnie.

– No właśnie. I ona się boi, że mój brat wchodzi w coś, co może go zranić.

– Lidio, ja nie zamierzam nikogo ranić.

– Wiem, że tak mówisz, ale mama uważa, że jeśli ślub ma być cywilny, to… no, że to nie ma takiej wartości. Że nie traktujesz tego poważnie.

Poczułam narastającą bezsilność.

– To nieprawda. Ślub cywilny jest dla mnie tak samo ważny.

– Ale dla niej nie. I ona się boi, że Oskar podejmuje decyzję pod wpływem emocji.

W tle słyszałam jakieś szepty, jakby Lidia nie była w tym sama.

– Przykro mi, że tak myśli – odpowiedziałam. – Ale jej zdanie nie zmieni mojej przeszłości.

Po rozmowie siedziałam długo w milczeniu. Wiedziałam, że Lidia nie miała złych intencji, ale między mną a jego rodziną rosła niewidzialna granica, której nikt nie chciał przekroczyć.

Nie chcieli mnie wysłuchać

Oskar namówił mnie, żebyśmy jeszcze raz pojechali do jego rodziców, tym razem na kolację. Twierdził, że mama chce mnie lepiej poznać, ale ja już wtedy czułam, że to nie będzie spotkanie przyjazne. Mimo to zgodziłam się, bo nie chciałam stwarzać wrażenia, że uciekam przed trudnymi rozmowami. Po drodze siedziałam cicho, a Oskar co chwilę zerkał na mnie z troską.

W domu przywitała nas Lidia, znacznie milsza niż wcześniej. Z kuchni dochodził dźwięk talerzy, a jego mama krzątała się z udawaną gościnnością. Zaczęliśmy jeść, a rozmowa krążyła wokół neutralnych tematów: pracy, pogody, planów urlopowych. Przez chwilę wydawało mi się, że może tym razem będzie inaczej. Myliłam się.

Kiedy jego ojciec nalał wszystkim herbaty, odłożył dzbanek z ciężkim westchnieniem.

– Oskar, mówiłeś, że już zdecydowaliście w sprawie ślubu – zaczął.

– Tak, tato – odpowiedział Oskar. – Zostajemy przy cywilnym.

– I to ma być wszystko? – zapytała jego mama, patrząc prosto na mnie.

– To jest dla nas ważne – powiedziałam. – Chcemy zacząć spokojnie, po swojemu.

– Po swojemu… – powtórzyła z lekką drwiną. – A czy ty rozumiesz, że małżeństwo to poważna rzecz?

– Rozumiem aż za dobrze – odparłam, starając się nie podnosić głosu.

Lidia odchrząknęła.

– Mama ma na myśli, że jeśli ktoś już raz ślub brał, to powinien bardziej docenić znaczenie tradycji.

Oskar odsunął talerz.

– Lidka, przestań.

– Ja tylko tłumaczę – odparła tonem pełnym niewinności.

– Gdybyście chcieli wiedzieć, jak bardzo doceniam powagę małżeństwa, wystarczyłoby mnie wysłuchać – powiedziałam. – Ale mam wrażenie, że nie o to wam chodzi.

Jego ojciec spojrzał na mnie chłodno.

– Chodzi nam o przyszłość naszego syna.

W tamtej chwili wiedziałam, że nie chodziło o mnie jako człowieka, tylko o mój status: rozwódka, ktoś niewystarczający, ktoś, kto nie pasuje do ich rodziny.

Wciąż byłam oceniana

Po tamtej kolacji długo unikałam rozmowy z Oskarem na temat jego rodziców. On jednak widział, jak bardzo ich słowa mnie dotknęły. Pewnego wieczoru zaproponował, że pojedziemy do nich jeszcze raz, ale tym razem tylko po to, żebym mogła spokojnie się wypowiedzieć. Początkowo się wahałam, ale wiedziałam, że jeśli nic nie powiem, będę dusiła to w sobie jeszcze długo. Zgodziłam się, choć czułam rosnący niepokój.

Kiedy weszliśmy do domu, atmosfera była sztywna. Jego mama siedziała w salonie z założonymi rękami, jakby czekała na jakieś oświadczenie. Ojciec patrzył w okno, a Lidia udawała, że przegląda telefon. Oskar wszedł pierwszy i od razu przeszedł do rzeczy.

– Chcemy wyjaśnić kilka spraw – powiedział. – Bo ta sytuacja rani nas oboje.

– Nikt nie ma złych intencji – odparła jego mama. – Po prostu troszczymy się o syna.

– Rozumiem – powiedziałam, stając obok Oskara. – Ale troska i ocenianie to dwie różne rzeczy.

Jego ojciec odwrócił się powoli.

– Nie oceniamy. Po prostu zastanawiamy się, czy to wszystko nie dzieje się za szybko.

– Nie macie podstaw, żeby oceniać tempo naszego związku – odpowiedział Oskar. – Jesteśmy dorośli.

– Ale ona już raz składała przysięgę – wtrąciła Lidia. – Mama tylko chce mieć pewność, że to nie kolejny błąd.

– Lidio, to nie było “kolejne” – powiedziałam spokojnie. – To było moje życie. I wcale nie jest mi łatwo o tym mówić, ale nie uciekam od tej historii. Ona mnie czegoś nauczyła.

Jego mama uniosła brwi.

– A czego konkretnie?

– Tego, że małżeństwo to nie dekoracja i nie rodzaj świętości tylko dlatego, że wypowiada się je w kościele. Liczy się to, co dwoje ludzi robi później.

Przez moment nikt nic nie powiedział. Czułam, że słuchają, ale nie przyjmują. Słowa odbijały się od ściany ich przekonań, a ja po raz pierwszy pomyślałam, że może nigdy jej nie przebiję.

Zrobiliśmy, co mogliśmy

Po tej rozmowie wróciliśmy do mnie w milczeniu. Oskar prowadził samochód z zaciśniętą szczęką, jakby bał się, że każde jego słowo wywoła kolejną awanturę. Ja natomiast próbowałam poukładać w głowie to, co usłyszałam. Wiedziałam, że jego rodzice nie zmienią zdania tylko dlatego, że powiedziałam im, jak się czuję. Ich obraz świata był zbyt sztywny, a ja pojawiłam się w nim jak ktoś nie na miejscu.

Gdy zamknęliśmy za sobą drzwi mieszkania, Oskar usiadł na podłodze i przetarł twarz dłońmi.

– Przepraszam – powiedział cicho.

– Za co? – usiadłam obok.

– Że musisz przez to przechodzić.

– To nie twoja wina – odpowiedziałam. – Ale musimy ustalić, co dalej.

Oskar spojrzał na mnie z niepokojem.

– Chcesz… przerwać to wszystko?

– Nie – odparłam od razu. – Ale nie będę walczyć z twoją rodziną. Nie chcę, żebyś czuł, że musisz wybierać.

– Już wybrałem – powiedział. – Wybrałem ciebie.

Mimo tych słów widziałam, że jest rozdarty. Przez kolejne dni żyliśmy jakby w zawieszeniu. Oskar próbował rozmawiać z rodzicami telefonicznie, ale ich stanowisko pozostawało niezmienne. Jego matka powtarzała wciąż to samo: że ślub cywilny nie ma wartości, że moje wcześniejsze małżeństwo wszystko komplikuje, że boją się o jego przyszłość. W końcu Oskar odłożył telefon i powiedział:

– Jeśli oni nie chcą zrozumieć, to ja nie mogę nic więcej zrobić.

Przytulił mnie wtedy tak mocno, jakby bał się, że coś nas może rozdzielić. A ja po raz pierwszy zaczęłam się zastanawiać, czy ich niechęć nie zostawi w naszym związku śladu, którego nie da się wymazać. Wiedziałam, że kocham Oskara, ale zaczynałam się bać, czy samo uczucie wystarczy, jeśli wokół nas stoją ludzie, którzy nigdy nas nie zaakceptują.

Cena spokoju

Minęło kilka tygodni, zanim emocje trochę opadły. Nie widzieliśmy się z jego rodziną, a rozmowy Oskara z nimi ograniczyły się do krótkich, zdawkowych komunikatów. W tym czasie dużo rozmawialiśmy o nas samych, o tym, czego oboje chcemy i gdzie są nasze granice. Zrozumiałam jedną rzecz: jeśli mam być częścią jego życia, to nie mogę pozwolić, by ktoś ciągle przypominał mi, że według nich jestem kimś gorszym. Nie chciałam żyć z widmem wiecznego porównywania.

Pewnej soboty usiedliśmy razem do śniadania, a Oskar wyjął z szuflady małe pudełko. Patrzył na mnie poważnie.

– Chciałem, żeby to było spokojne – powiedział. – Bez presji, bez opinii innych. Tylko my.

Otworzył pudełko, a w środku zobaczyłam prosty pierścionek.

– Chcę się z tobą ożenić. Po naszemu. Jeśli ty też tego chcesz.

Poczułam ciepło, które wypełniło mnie od środka.

– Chcę – odpowiedziałam. – Chcę, ale nie chcę, żebyś cierpiał przez decyzję o mnie.

– Cierpiałbym bardziej, gdybym miał się wyrzec miłości do ciebie – odparł.

Kilka dni później zadzwoniła jego mama. Rozmowa była krótka, pełna westchnień i niedopowiedzianych pretensji.

– Jeśli tak zdecydowaliście, to wasza sprawa – powiedziała chłodno. – Ale my tego nie popieramy.

– Rozumiem – odpowiedział Oskar. – Mimo wszystko chcieliśmy wam powiedzieć.

Kiedy skończył rozmowę, spojrzał na mnie z ulgą i lekkim smutkiem.

– Chyba muszę zaakceptować, że nigdy tego nie zaakceptują – stwierdził.

– Ważne, że ty akceptujesz mnie – odpowiedziałam.

Ślub odbył się skromnie, dokładnie tak, jak chcieliśmy. Wyszłam z urzędu z jego ręką w mojej, świadoma, że w życiu nie zawsze otrzymuje się aprobatę innych. Czasem jedyne, co można zdobyć, to własny spokój — i kogoś, kto idzie obok mimo wszystko.

Ewelina, 34 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także:

• „Dla syna liczył się tylko szpan, szybkie auta i łatwe dziewczyny. Szczerze mówiąc, czekałem aż powinie mu się noga”
• „Myślałam, że Anka nie znosi mojego męża. Gdy zobaczyłam, co dała mu na urodziny, zrozumiałam, że łączy ich coś więcej”
• „Wszyscy mówili, że trafił mi się zięć jak marzenie. Też tak myślałam, dopóki nie odkryłam, co ma za uszami”