„Rodzice mnie nienawidzą, bo ożeniłem się z owdowiałą szwagierką. Nie rozumiem ich, przecież wszystko zostało w rodzinie”

Był środek nocy, kiedy telefon zadzwonił, przerywając ciszę mojego pokoju. Czułem, jak serce bije mi szybciej, a dłoń drżąca chwyta słuchawkę. Głos Piotra, mojego starszego brata, był słaby, prawie niesłyszalny. Wiedziałem, że jego dni są policzone, ale nie spodziewałem się, że koniec nadejdzie tak szybko.

– Marek... musisz mi coś obiecać – powiedział z trudem, przerywając ciszę szpitalnego oddziału.

– Cokolwiek chcesz, bracie – odpowiedziałem, starając się opanować drżenie w głosie.

– Justyna... zaopiekuj się nią, proszę. Ożeń się z nią, jeśli zechce. Obiecaj mi to.

Cisza w słuchawce była ciężka, a ja czułem, jak moje serce ściska się w piersi. Justyna, żona Piotra, była dla mnie jak siostra. Myśl o małżeństwie z nią wydawała się absurdalna, ale nie mogłem odmówić umierającemu bratu.

– Obiecuję – wyszeptałem.

Musiałem to zrobić

Kilka dni później Piotr odszedł, zostawiając mnie z tą trudną obietnicą. Pogrzeb był pełen łez i bolesnych wspomnień, ale najtrudniejsze miało dopiero nadejść. Justyna była zrozpaczona, a ja, wierny obietnicy, zacząłem spędzać z nią coraz więcej czasu. Rodzice, choć zdruzgotani, zaczęli patrzeć na nas z nieufnością. Podejrzewali, że coś było między mną a Justyną jeszcze za życia Piotra. Ich oskarżenia były jak nóż wbite w moje serce.

W końcu, po kilku miesiącach, było między nami jakieś uczucie i zdecydowaliśmy się z Justyną na ślub. Decyzja ta była trudna, pełna wewnętrznych rozterek i bolesnych wspomnień. Nasze małżeństwo od początku było naznaczone napięciem i nieporozumieniami. Justyna wciąż opłakiwała Piotra, a ja starałem się być dla niej wsparciem, choć sam byłem zagubiony.

Rodzice otwarcie wyrażali swoje wątpliwości, co tylko pogarszało sytuację. Każde spotkanie z nimi było pełne oskarżeń i kłótni. Nasze relacje były skomplikowane, pełne niewypowiedzianych emocji i trudnych rozmów. Justyna była coraz bardziej sfrustrowana, a ja czułem, że nasze małżeństwo stoi na krawędzi.

Czułem, że nie mogę nikomu wyjawić tajemnicy związanej z obietnicą złożoną Piotrowi. Każdego dnia walczyłem z własnymi uczuciami, starając się spełnić ostatnią wolę brata, ale jednocześnie nie ranić Justyny ani rodziców. Byłem rozdarty między lojalnością wobec zmarłego brata a próbą stworzenia nowego życia z jego żoną.

Rodzice oskarżali Justynę o zdradę

– Marek, musimy porozmawiać – powiedziała matka, gdy tylko przekroczyliśmy próg rodzinnego domu.

Ojciec siedział przy stole w kuchni, patrząc na mnie z surową miną. Justyna stała obok mnie, ściskając moją dłoń tak mocno, że czułem ból.

Usiedliśmy przy stole. Atmosfera była napięta, jak przed burzą. Matka zaczęła pierwsza.

– Justyna, kochanie, może zostawisz nas na chwilę samych? Chcemy porozmawiać z Markiem.

– Nie, zostanie – odpowiedziałem stanowczo.

Matka spojrzała na ojca, który skinął głową, dając jej milczące pozwolenie na kontynuowanie.

– Marku, nie możemy dłużej milczeć – zaczęła matka, jej głos drżał od emocji. – Ludzie gadają, że miałeś romans z Justyną jeszcze za życia Piotra.

Poczułem, jak Justyna sztywnieje obok mnie. Jej twarz stała się biała jak papier, a oczy wypełniły się łzami.

– To absurd! – krzyknąłem, uderzając pięścią w stół. – Jak możecie w to wierzyć?

– Nie wiemy, co mamy myśleć – odparł ojciec, spokojnie, ale stanowczo. – Piotr przed śmiercią zwierzył się nam, że miał wątpliwości co do wierności Justyny. To nas dręczy, Marek.

– To kłamstwo! – wybuchła Justyna. – Nigdy nie zdradziłam Piotra! Jak możecie w to wierzyć?

– Proszę, uspokójmy się wszyscy – próbowałem załagodzić sytuację, chociaż sam byłem na skraju wytrzymałości. – Piotr był chory, mógł mieć różne myśli. Justyna była mu wierna do końca.

– Ale dlaczego teraz jesteś z Justyną? – zapytała matka, jej głos łamał się ze smutku i frustracji. – Dlaczego tak szybko po śmierci Piotra?

Nie mogłem wyjawić prawdziwego powodu. Obietnica, którą złożyłem Piotrowi, była naszą tajemnicą. Spojrzałem na Justynę, widząc w jej oczach ból i dezorientację.

– Bo ją kocham – odpowiedziałem, unikając ich wzroku.

Byli dociekliwi

Ojciec spuścił głowę, a matka zaczęła płakać. Justyna, nie mogąc już dłużej znieść oskarżeń, wstała i wybiegła z pokoju. Spojrzałem na rodziców, czując, że nasze relacje są na krawędzi przepaści.

– Nie mogę pozwolić, żebyście ją tak traktowali – powiedziałem, starając się utrzymać spokój. – Justyna przeżywa koszmar po stracie Piotra, a wasze oskarżenia tylko ją ranią. Musimy to zakończyć.

– Musimy znać prawdę, Marek – odparł ojciec. – Piotr był naszym synem. Jeśli Justyna miała z tobą romans za jego życia, musimy to wiedzieć.

– Nie mogę o tym mówić – powtórzyłem, patrząc prosto w oczy ojca.

Rodzice milczeli, patrząc na mnie z mieszaniną smutku i złości. Wiedziałem, że nie mogę im powiedzieć całej prawdy o ostatnich chwilach Piotra, ale musiałem bronić Justyny. Nawet jeśli to oznaczało konflikt z najbliższą rodziną.

Żona była załamana

Wieczorem, kiedy wróciliśmy do domu, Justyna była wyczerpana emocjonalnie. Usiedliśmy w kuchni, a ja zaparzyłem herbatę. Wiedziałem, że musimy porozmawiać o tym, co się stało u moich rodziców, ale nie miałem pojęcia, jak zacząć.

– Justyna, musimy porozmawiać – powiedziałem w końcu, łamiąc ciszę, która zdawała się nas przytłaczać.

– O czym? – zapytała, jej głos był cichy i pełen bólu. – O tym, że twoi rodzice myślą, że mieliśmy romans za życia Piotra? Że jestem niewierną żoną, która zdradziła swojego umierającego męża?

Justyna spojrzała na mnie z gniewem i rozpaczą.

– Nie możemy po prostu zacząć nowego życia. Może rodzice nigdy nie zaakceptują naszego małżeństwa.

– To nieprawda – zaprotestowałem, choć sam nie byłem tego pewien. – Oni są po prostu zranieni. Piotr był ich synem, a oni nie rozumieją, co się stało.

– Marek, ja też nie rozumiem – powiedziała Justyna, jej głos łamał się z emocji. – Dlaczego zgodziłeś się na to małżeństwo? Co cię skłoniło do tego, żeby poślubić wdowę po swoim bracie?

Czułem, jak zaciska mi się gardło. Obietnica, którą złożyłem Piotrowi, była zbyt osobista, zbyt bolesna.

Z czasem ją pokochałem

– Po prostu... chciałem ci pomóc – odpowiedziałem wymijająco, wiedząc, że to nie zadowoli jej potrzeby prawdy. – Chciałem być dla ciebie wsparciem.

– Wsparciem? – powtórzyła, patrząc na mnie z niedowierzaniem. – Wsparciem, czy może próbą naprawienia czegoś, czego nie da się naprawić? Może próbujesz udowodnić coś sobie albo Piotrowi?

Milczałem, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Justyna westchnęła ciężko i ukryła twarz w dłoniach.

– A z czasem pokochałem cię...

Wtedy pękłem i powiedziałem jej prawdę.

– I naprawdę mnie kochasz?

– Tak, nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.

– Marek, ja naprawdę nie wiem, jak długo jeszcze to wytrzymam. Oskarżenia twoich rodziców, nasze napięte małżeństwo... Nie wiem, czy to ma sens.

Poczułem, jak moje serce ściska się z bólu. Wiedziałem, że nasz związek jest pod ogromnym naciskiem, ale nie mogłem pozwolić, by się rozpadł.

– Justyna, proszę, nie poddawaj się. Musimy być silni.

Spojrzała na mnie, jej oczy były pełne łez. Wstałem, podszedłem do niej i objąłem ją mocno, czując, jak drży w moich ramionach.

– Będziemy walczyć, Justyna. Dla Piotra, dla nas. Nie pozwolę, żeby te oskarżenia nas zniszczyły.

Wszyscy byli zdenerwowani

Wiedziałem, że sprawy wymykają się spod kontroli. Justyna stawała się coraz bardziej nerwowa, a ja czułem się coraz bardziej winny. Chciałem wyjaśnić rodzicom, że nie mieliśmy z Justyną romansu za życia Piotra, ale czułem, że muszę to zrobić w odpowiedni sposób.

Jednej nocy, kiedy Justyna zasnęła, postanowiłem przejść się po okolicy, żeby ochłonąć i zebrać myśli. Kiedy wracałem, usłyszałem głosy dochodzące z salonu. Rodzice musieli przyjść do naszego domu, nie wiedząc, że jestem na zewnątrz. Podsłuchałem ich rozmowę.

– Myślisz, że Marek wie coś, czego my nie wiemy? – spytał ojciec, jego głos pełen niepokoju.

– Nie wiem, ale coś mi tu nie gra – odpowiedziała matka. – Marek zawsze był lojalny wobec Piotra. Nie rozumiem, dlaczego po jego śmierci miałby poślubić Justynę, jeśli między nimi nic nie było.

Wszedłem do salonu, przerywając ich rozmowę.

– Czego nie rozumiecie? – zapytałem, patrząc im prosto w oczy. – Co chcecie wiedzieć?

Rodzice spojrzeli na mnie zaskoczeni i zmieszani.

– Chcemy wiedzieć, dlaczego poślubiłeś Justynę tak szybko po śmierci Piotra – odpowiedział ojciec. – Czy coś przed nami ukrywacie?

Zdradziłem moją tajemnicę

Westchnąłem głęboko, czując ciężar odpowiedzialności za prawdę, którą nosiłem w sobie.

– Powiedziałem wam już, że to była trudna decyzja – zacząłem, starając się zachować spokój. – Po prostu... naprawdę ją pokochałem. To nie miało nic wspólnego z Piotrem, ani z żadnym romansem.

– Ale dlaczego nic nam nie powiedziałeś? Dlaczego nas okłamywałeś? – matka spytała, jej głos łamał się z emocji.

– Nie okłamywałem was – odpowiedziałem, czując, jak emocje we mnie narastają. – Po prostu nie mogłem powiedzieć wszystkiego. To było między mną a Piotrem.

Rodzice milczeli, patrząc na mnie z mieszaniną smutku i złości. Wiedziałem, że muszę w końcu ujawnić prawdę, ale nie byłem pewien, czy jestem gotów.

– Piotr poprosił mnie, żebym zaopiekował się Justyną – powiedziałem cicho. – To była jego ostatnia wola. Wiedział, że umiera i chciał, żebym zrobił wszystko, żeby była szczęśliwa.

Rodzice patrzyli na mnie w milczeniu, próbując zrozumieć, co im właśnie powiedziałem. Wiedziałem, że muszę jeszcze wiele wyjaśnić, ale przynajmniej teraz wiedzieli, że nasze małżeństwo nie było wynikiem romansu.

– Kocham ją – powtórzyłem, patrząc na nich z determinacją. – I zrobię wszystko, żeby nasze małżeństwo przetrwało, mimo wszystkich trudności.

Wiedziałem, że przed nami długa droga do naprawienia relacji, ale czułem, że to był pierwszy krok. Musieliśmy stawić czoła przeszłości i zacząć budować nową przyszłość.

Rodzice nas nie rozumieją

Kilka dni później, kiedy wydawało się, że sprawy zaczynają się stabilizować, zrozumiałem, że pojednanie z rodzicami nie będzie takie łatwe, jak sobie wyobrażałem. Mimo że wyjaśniłem im naszą sytuację i poznali prawdę, wciąż nie mogli pogodzić się z moim małżeństwem z Justyną. Czułem, że nienawidzą mnie i nas za to.

Siedziałem przy stole, wpatrując się w puste miejsce, które kiedyś zajmował Piotr. Nagle usłyszałem pukanie do drzwi. Otworzyłem je i zobaczyłem moją matkę. Jej twarz była zmęczona, a oczy czerwone od płaczu. Wpuściłem ją do środka, a ona usiadła przy stole, nie patrząc na Justynę, która przystanęła w pół ruchu, zaskoczona jej wizytą.

– Marek, musimy porozmawiać – powiedziała matka, jej głos był pełen bólu.

– O czym? – zapytałem ostrożnie, czując, że rozmowa będzie trudna.

– O tobie i Justynie – odpowiedziała, unikając jej spojrzenia. – Myślę, że nigdy nie będziemy w stanie zaakceptować waszego małżeństwa.

Byłem zły

Czułem, jak gniew narasta we mnie, ale starałem się zachować spokój.

– Dlaczego? – zapytałem, patrząc jej prosto w oczy. – Przecież już wszystko wam wyjaśniłem. Piotr chciał, żebym zaopiekował się Justyną, a ja naprawdę ją pokochałem. Co więcej mogę zrobić, żebyście to zrozumieli?

– To nie jest takie proste – powiedziała matka, a jej głos łamał się od emocji. – Straciliśmy Piotra, a teraz czujemy, że tracimy ciebie. Twoje małżeństwo z Justyną przypomina nam o tym wszystkim, co straciliśmy. To jest zbyt bolesne.

– Wiem, że to trudne – odpowiedziałem, starając się powstrzymać łzy. – Ale musimy nauczyć się żyć dalej. Piotr by tego chciał. Chciałby, żebyśmy wszyscy byli szczęśliwi.

– Marek, my po prostu nie możemy udawać, że wszystko jest w porządku.

Justyna, która do tej pory milczała, w końcu się odezwała.

– Rozumiem wasz ból, naprawdę rozumiem – powiedziała cicho. – Piotr był dla mnie wszystkim. Straciłam go i to boli każdego dnia. Ale Marek i ja staramy się zbudować coś nowego, coś dobrego. Proszę, dajcie nam szansę.

Matka spojrzała na nią z mieszanką smutku i złości.

– Więc co teraz? – zapytałem.

– Nie wiem, potrzebujemy spokoju – powiedziała matka.

Spojrzała na mnie jeszcze raz, a potem wyszła, zostawiając nas w ciszy.

Dobrze, że mamy siebie

Justyna podeszła do mnie i objęła mnie mocno, a ja czułem, jak łzy spływają mi po policzkach.

– Marek, przepraszam, że to wszystko jest takie trudne – powiedziała cicho. – Nie chciałam, żeby tak się stało.

– To nie twoja wina – odpowiedziałem, trzymając ją blisko siebie. – Musimy znaleźć sposób, żeby przez to przejść. Razem.

Wiedziałem, że przed nami jeszcze wiele trudnych chwil, ale byłem gotów walczyć o nasze małżeństwo i znaleźć sposób, żeby zbudować nowe życie, nawet jeśli oznaczało zerwanie kontaktów z rodzicami. Przyszłość była niepewna, ale miałem nadzieję, że miłość i determinacja pomogą nam przetrwać.

Marek, 39 lat