„Romans z sąsiadem miał być antidotum na samotność emerytki. Nie tylko ja wpadłam na ten pomysł”

Od dziesięciu lat mieszkam sama w niewielkim mieszkaniu na czwartym piętrze bloku. Samotność stała się moim stałym towarzyszem, chociaż nigdy nie sądziłam, że tak będzie wyglądała moja codzienność. Kiedy zmarł mój mąż, świat zawirował i osunął się spod nóg. Przez pierwsze lata po jego odejściu żyłam jak w letargu, ale z czasem nauczyłam się funkcjonować w nowej rzeczywistości. Moje dni są teraz pełne rutyny, która, choć monotonna, daje mi poczucie stabilności. Rano piję kawę, później czytam książki, a wieczorami włączam telewizor, by choć na chwilę oderwać się od myśli o przeszłości.

W tej szarej codzienności pojawił się jednak ostatnio nowy element. To głos, który dobiega zza ściany. Mój nowy sąsiad, Jan, wprowadził się niedawno do mieszkania obok. Często słyszę go, jak nuci coś pod nosem lub rozmawia przez telefon. Jest w jego głosie coś kojącego, co sprawia, że wieczory stają się nieco mniej samotne. Czasem wydaje mi się, że słyszę jego śmiech, a to przypomina mi, jak bardzo tęsknię za towarzystwem.

Zastanawiam się, czy powinnam go zaprosić na herbatę. Przecież to zwykła sąsiedzka uprzejmość. Może nawet będzie miło poznać kogoś nowego? W końcu nie mam nic do stracenia.

Dobrze się nam rozmawiało

Jan przyszedł punktualnie o siedemnastej. Kiedy zadzwonił do drzwi, serce zabiło mi szybciej. Otworzyłam, starając się wyglądać jak najbardziej naturalnie.

– Witaj. Wejdź, proszę. Mam nadzieję, że lubisz zieloną herbatę – przywitałam go, uśmiechając się uprzejmie.

– Oczywiście, że lubię. Dzięki za zaproszenie – odpowiedział z uśmiechem, wchodząc do mieszkania.

Usiedliśmy przy kuchennym stole. Na początek rozmowa krążyła wokół zwyczajnych tematów – pogoda, sąsiedzi, codzienne sprawy. Ale z każdą minutą nabierała bardziej osobistego charakteru.

– Wiesz, nigdy nie pomyślałbym, że po przeprowadzce będę miał tak sympatyczną sąsiadkę – rzucił Jan z nieco figlarnym uśmiechem.

– Cóż, ja też nie spodziewałam się, że tak dobrze się dogadamy. Przyznaję, że dawno nie rozmawiałam z kimś tak długo i tak przyjemnie – przyznałam, czując, jak rumienią mi się policzki.

Jan pochylił się nieco nad stołem, jego spojrzenie stało się intensywniejsze.

– To może zrobimy z tego tradycję? Spotkania przy herbacie?

Przez moment nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Poczułam lekkie mrowienie ekscytacji, ale też niepewności. Co on naprawdę myśli? Czy to tylko kurtuazja, czy może coś więcej?

Po jego wyjściu usiadłam na kanapie, analizując każde słowo, które padło w trakcie spotkania. Czy to była tylko uprzejmość? A może flirt? Z jednej strony czułam się podekscytowana możliwością nowej znajomości, z drugiej niepewna tego, dokąd to wszystko zmierza.

Dałam się ponieść chwili

Spotkaliśmy się kilka dni później, tym razem Jan zaprosił mnie do siebie. Moje serce znów zabiło szybciej, gdy przechodziłam przez korytarz dzielący nasze mieszkania. Kiedy otworzył drzwi, przywitał mnie z tym samym ciepłym uśmiechem.

– Dobrze, że jesteś. Mam nadzieję, że lubisz włoskie jedzenie – powiedział, prowadząc mnie do kuchni, gdzie unosił się zapach świeżo przygotowanej lazanii.

– Uwielbiam – odpowiedziałam, zaskoczona i uradowana jednocześnie, że zadał sobie tyle trudu.

Podczas kolacji rozmowa toczyła się naturalnie. Jan opowiadał o swojej pracy i o tym, jak zmiana otoczenia dobrze na niego wpływa. Ja z kolei dzieliłam się wspomnieniami z czasów, kiedy razem z mężem podróżowaliśmy. Było w tym coś wyjątkowego, jakbyśmy oboje odnaleźli w sobie pokrewne dusze.

Po kolacji Jan zaproponował wino i zaprosił mnie do salonu. Było tam przytulnie, a światło lampki nadawało wnętrzu ciepły, intymny nastrój. Czułam się jak w innym świecie, odizolowana od codziennych trosk.

– Wiesz, od dawna nie czułem się tak dobrze w towarzystwie kogoś nowo poznanego – przyznał Jan, spoglądając na mnie z powagą.

– Ja również. To zaskakujące, jak szybko można poczuć się swobodnie przy kimś, kogo się praktycznie nie zna – odpowiedziałam, czując, że między nami zaczyna iskrzyć.

W pewnym momencie Jan sięgnął po moją dłoń. Jego dotyk był delikatny, a ja nie odsunęłam ręki. Poczułam, jak fala ciepła przechodzi przez moje ciało.

Noc zakończyła się w jego ramionach, pełna ciepła i intymności, ale też z pewnym cieniem wątpliwości. Leżąc obok niego, zastanawiałam się, czy to wszystko dzieje się naprawdę i co przyniesie przyszłość. Czy Jan jest szczery w swoich zamiarach? Czy to tylko przelotne zauroczenie?

To był dla mnie szok

Kilka dni po naszym wspólnym wieczorze z Janem, życie wróciło do swojej codziennej rutyny. Jednak coś się zmieniło – moje serce było lżejsze, a myśli krążyły wokół naszego ostatniego spotkania. Zastanawiałam się, kiedy znów się zobaczymy. Jan nie zadzwonił od tamtej pory, co wzbudziło we mnie niepokój.

Pewnego popołudnia, wracając z zakupów, usłyszałam znajomy głos na klatce schodowej. To był Jan, rozmawiał z kimś. Podświadomie zwolniłam kroku, przyciągnięta tą rozmową.

– Naprawdę świetnie się bawiłem ostatnio, Aniu – usłyszałam, jak mówił z tym swoim charakterystycznym śmiechem.

– Ja też. Kiedy się znów zobaczymy? – odpowiedział mu kobiecy głos, należący do Anny, naszej sąsiadki z piętra wyżej.

Stanęłam jak wryta, czując, jak krew odpływa mi z twarzy. Serce zaczęło bić jak oszalałe. W jednej chwili wszystko stało się jasne – Jan romansował nie tylko ze mną.

Przyspieszyłam kroku i minęłam ich bez słowa. Oczy Jana spotkały się z moimi na krótki moment, ale nie zatrzymałam się, tylko szybko weszłam do mieszkania i zatrzasnęłam drzwi. Serce waliło mi w piersi, a w głowie kłębiły się myśli. Jak mogłam być tak naiwna?

Czułam się oszukana

Wieczorem, gdy emocje nieco opadły, postanowiłam skonfrontować się z Janem. Zadzwoniłam do jego drzwi.

– Maria? Co się stało? – zapytał, zaskoczony moją nagłą wizytą.

– Co się stało? To chyba ja powinnam zadać to pytanie. Dlaczego nie powiedziałeś mi, że spotykasz się również z Anną? – moje słowa były ostre, pełne rozczarowania i bólu.

– Maria, to nie tak, jak myślisz. Ania to tylko znajoma... – zaczął się tłumaczyć, ale ja już nie chciałam tego słuchać.

– Tylko znajoma? Przestań kłamać. Słyszałam waszą rozmowę – odpowiedziałam, patrząc mu prosto w oczy.

Jan zamilkł, a ja odwróciłam się i wróciłam do siebie, zamykając za sobą drzwi. Czułam się oszukana i zraniona. Wiedziałam, że ta znajomość nie przyniesie mi już niczego dobrego.

Musiałam być szczera

Siedząc samotnie w mieszkaniu, myśli kłębiły się w mojej głowie niczym burzowe chmury. Z jednej strony czułam gniew na Jana, z drugiej strony zaczynałam analizować siebie – jak to się stało, że dałam się tak łatwo oszukać? Co we mnie jest nie tak, że zawsze kończę jako „ta druga”?

Sięgnęłam pamięcią do wcześniejszych relacji w moim życiu. Były wzloty i upadki, ale nigdy wcześniej nie czułam się tak zdezorientowana i niedoceniona. Czy to kwestia wieku, że stałam się mniej ostrożna, bardziej ufna? Czy po prostu chciałam, żeby ktoś znów mnie pokochał?

Wiedziałam, że nie mogę tak tego zostawić. Decyzja o konfrontacji z Janem była trudna, ale konieczna. Postanowiłam, że muszę powiedzieć mu wprost, co czuję.

Zapukałam do jego drzwi, mimo że serce znów biło jak oszalałe.

– Maria? – Jan otworzył, wyglądał na zaskoczonego.

– Musimy porozmawiać – powiedziałam zdecydowanie.

Weszłam do środka, nie czekając na jego zaproszenie. W salonie panowała cisza, którą przerywał tylko odgłos ulicy za oknem. Usiadłam na kanapie, a Jan usiadł naprzeciwko. Wiedziałam, że muszę postawić na szczerość.

To był koniec

– Nie chcę żyć w kłamstwie. To, co się między nami stało, było dla mnie czymś ważnym – zaczęłam, starając się utrzymać głos w ryzach. – Ale to koniec.

– Mario, przepraszam. To wszystko poszło za daleko... – zaczął, ale ja mu przerwałam.

– Nie, nie przepraszaj. To nic nie zmienia. Nie chcę być opcją. Chcę być jedynym wyborem, a nie planem B – powiedziałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

– Rozumiem, ale... – próbował coś wyjaśnić, ale w tym momencie nie miało to już znaczenia.

Wstałam z kanapy, a moje postanowienie było już jasne.

– Nie chcę, żebyś więcej do mnie przychodził. Żegnaj – powiedziałam, zmuszając się do spokojnego tonu, choć w środku czułam się rozbita.

Wróciłam do swojego mieszkania, z trudem tłumiąc płacz. Zamknęłam drzwi, wiedząc, że zrobiłam to, co musiałam. Byłam zraniona, ale jednocześnie poczułam, jak spada ze mnie ciężar.

Nie byłam jedyna

Kilka dni później, wciąż próbując poukładać w sobie wszystkie emocje, spotkałam Annę na klatce schodowej. Zastanawiałam się, czy powinnam się do niej odezwać. Może lepiej przejść obok bez słowa? Jednak spojrzenie Anny, pełne zrozumienia i współczucia, rozwiało moje wątpliwości.

– Maria, mogłabyś poświęcić mi chwilę? – zapytała cicho, jakby bojąc się, że mogę ją zignorować.

– Oczywiście – odpowiedziałam, choć w sercu czułam ukłucie bólu na samą myśl o Janie.

Usiadłyśmy na ławce przed blokiem, otoczone cichym szumem codzienności. Anna spojrzała na mnie ze smutkiem.

– Słyszałam, że byłaś blisko z Janem – zaczęła, a ja poczułam, jak wzbiera we mnie fala emocji.

– Tak, ale to już przeszłość – powiedziałam, próbując ukryć drżenie w głosie.

Anna spuściła wzrok, a potem opowiedziała mi swoją wersję wydarzeń. Była w podobnej sytuacji – również zaufała Janowi, dała się oczarować jego urokowi. Słuchając jej, poczułam, jak nasze historie splatają się w jedną.

– Myślałam, że może to coś więcej. Ale widocznie się pomyliłam – westchnęła, patrząc w dal.

– Też tak myślałam. To dziwne, jak łatwo można się złudzić – przyznałam, czując, że dzielimy ten sam ból.

Rozmowa z Anną była dla mnie oczyszczająca. Wiedziałam, że nie jestem sama w tym doświadczeniu, że inne kobiety również potrafią się odnaleźć w podobnych sytuacjach. Złość i rozczarowanie powoli ustępowały miejsca zrozumieniu i wsparciu.

– Co teraz zrobimy? – zapytała Anna, a w jej głosie pobrzmiewała nuta niepewności.

– Myślę, że po prostu musimy dalej żyć, ale z głową uniesioną do góry. Nie możemy pozwolić, by ktoś taki zdefiniował naszą wartość – odpowiedziałam, poczuwszy wewnętrzną siłę.

Anna skinęła głową, a na jej twarzy pojawił się cień uśmiechu. To spotkanie było dla nas obu ważnym krokiem w procesie uzdrawiania.

Maria, 67 lat

Czytaj także: