„Narzeczony zostawił mnie przed ołtarzem, a teraz wrócił z podkulonym ogonem. Niech sobie nie myśli, że będę jego planem B”

Kiedyś myślałam, że moje życie jest idealne. Pracowałam w dobrze prosperującej firmie, miałam wspaniałych przyjaciół i narzeczonego, którego kochałam nad życie. Planowaliśmy wspólną przyszłość, ślub, a nawet dzieci. Wszystko to jednak runęło jak domek z kart, gdy Marek niespodziewanie odwołał nasz ślub na kilka dni przed ceremonią i wyjechał za granicę. Poczułam się, jakby cały świat się przeciwko mnie obrócił. Po rozstaniu moje życie było nie lada wyzwaniem. Mijały tygodnie, miesiące, a ja wciąż czułam się jak na emocjonalnej karuzeli. Pamiętam te nieprzespane noce, kiedy wpatrywałam się w sufit, zadając sobie pytanie, dlaczego tak się stało. Każda próba ułożenia sobie życia na nowo kończyła się poczuciem pustki i samotności.

Z czasem praca stała się moim schronieniem. Starałam się nie myśleć o tym, co utraciłam. Przyjaciółki wspierały mnie, zabierały na spotkania towarzyskie i próbowały zeswatać z kimś nowym. Ale serce, choć tak zranione, wciąż należało do Marka. Kiedy więc po latach zobaczyłam go ponownie, nagle zrozumiałam, że choć wiele się zmieniło, te niewygojone rany wciąż były świeże.

Serce mi zamarło

Stałam w kolejce do odprawy na lotnisku, wracając z krótkiej podróży służbowej. W głowie planowałam już wieczór z książką. I wtedy zobaczyłam Marka. Serce zamarło mi w piersi. Próbowałam odwrócić wzrok, udając, że go nie zauważyłam, ale było za późno. Nasze spojrzenia się spotkały, a ja poczułam dziwny dreszcz.

– Julia? – usłyszałam jego głos.

Podszedł bliżej, a ja nie mogłam się poruszyć.

– Marek? – powiedziałam tylko, starając się, aby mój głos brzmiał obojętnie.

– Nie mogę uwierzyć... Jak długo to minęło? – zapytał, jakby próbując rozładować napięcie.

– Długo – odpowiedziałam krótko.

Cisza trwała w nieskończoność. W końcu Marek złapał oddech i zaproponował:

– Może usiądziemy na kawę? Chciałbym porozmawiać.

Zawahałam się. Wszystko we mnie krzyczało, aby odmówić, odwrócić się na pięcie i odejść. Ale jakaś część mnie, która wciąż go kochała, nie pozwalała mi tego zrobić.

– Dobrze – odpowiedziałam, zanim zdążyłam to przemyśleć.

Usiedliśmy w jednej z kawiarni na lotnisku. Choć otaczał nas tłum ludzi, czułam się, jakbyśmy byli tam tylko my. Marek uśmiechnął się delikatnie, próbując mnie rozluźnić, ale moje serce biło zbyt mocno.

– Jak się masz? – zapytał, próbując zacząć rozmowę.

– Radzę sobie – odpowiedziałam ostrożnie. – A ty? Co tutaj robisz?

– Przyleciałem w interesach – wyjaśnił. – Cieszę się, że cię spotkałem. Chciałem cię zobaczyć.

Jego słowa wywołały we mnie mieszane uczucia. Czy naprawdę chciałam wracać do tego, co kiedyś było? Nie byłam pewna.

Byłam wściekła

Początkowo byłam sceptyczna, ale nie potrafiłam powiedzieć „nie” wspomnieniom, które obudził Marek. Następnego dnia umówiliśmy się małej kawiarence niedaleko parku, gdzie kiedyś często chodziliśmy. Siedzieliśmy przy stoliku, a Marek popijał kawę. Czułam, że chce mi powiedzieć coś ważnego.

– Chciałbym ci wyjaśnić, co się wtedy stało – zaczął, a jego twarz przybrała poważny wyraz.

– Naprawdę? – przerwałam mu, czekając na jakieś sensowne wytłumaczenie po tych wszystkich latach. – Bo przez długi czas zastanawiałam się, dlaczego to zrobiłeś. Dlaczego zostawiłeś mnie wtedy samą?

– Wiem, że to cię zraniło. Byłem przerażony. Wszystko działo się tak szybko – powiedział, patrząc mi w oczy. – Czułem, jakby życie wymykało mi się spod kontroli i po prostu... spanikowałem.

– Spanikowałeś? – zapytałam, z niedowierzaniem w głosie. – To miałoby być wytłumaczenie? Byliśmy przecież na progu nowego życia!

– Tak, wiem... Ale to wszystko było zbyt przytłaczające – odpowiedział. – Nigdy nie przestałem o tobie myśleć.

Te słowa mnie dotknęły. Miałam ochotę wykrzyczeć mu w twarz wszystkie te lata bólu i osamotnienia, które musiałam przeżyć sama. Ale siedziałam tam, próbując zrozumieć, dlaczego teraz próbuje to wszystko naprawić.

– Nie możesz sobie wyobrazić, co przeszłam – powiedziałam w końcu, moja frustracja i ból wylewały się na powierzchnię. – Miałam wrażenie, że zostałam pozbawiona sensu życia. Czy choć przez chwilę zastanawiałeś się, co ze mną będzie?

Marek zamilkł, a ja widziałam, jak stara się znaleźć słowa, które mogłyby mnie uspokoić, ale wiedziałam, że takowych nie ma. W mojej głowie toczyła się walkę. Z jednej strony chciałam zrozumieć jego perspektywę, ale z drugiej strony wciąż byłam na niego zła. Zastanawiałam się, czy naprawdę jesteśmy w stanie zbudować coś na gruzach przeszłości.

Nie potrafiłam wybaczyć

Mimo wątpliwości umówiłam się z Markiem na kolejne spotkania. Zaczęłam dostrzegać w nim zmiany. Był bardziej otwarty, szczery i chociaż czułam, że naprawdę chce naprawić to, co się między nami wydarzyło, w moim sercu wciąż pozostawała niepewność. Pewnego wieczoru, siedząc na ławce w parku, który stał się naszym miejscem do rozmów, Marek spojrzał na mnie z powagą. Czułam, że zaraz powie coś, co zmieni nasze rozmowy.

– Muszę ci coś powiedzieć – zaczął, a ja czułam, jak moje serce przyspiesza. – Myślałem o tobie przez te wszystkie lata. Nie było dnia, żebym nie żałował swojej decyzji.

Jego głos drżał, a ja widziałam, że walczy z emocjami.

– Wiem, że wtedy uciekłem, ale... chcę spróbować od nowa. Chciałbym to naprawić. Pobierzmy się – powiedział, patrząc mi prosto w oczy.

Te słowa spadły na mnie jak grom z jasnego nieba. Nie byłam na to przygotowana. Próbowałam zrozumieć, co naprawdę czuję – czy to była ulga, że w końcu wyznał swoje uczucia, czy może przerażenie, że znów mogę zostać zraniona Zamilkłam. Wspomnienia bólu i zawiedzionych nadziei ścierały się z tęsknotą i miłością, która nie wygasła. Jakaś część mnie chciała rzucić mu się w ramiona i zapomnieć o wszystkim, co było. Ale inna, ta bardziej realistyczna, wiedziała, że to nie jest takie proste.

– Nie wiem, co powiedzieć – zaczęłam, starając się ukryć drżenie w głosie. – To, co się wtedy stało... Nigdy tego nie zapomnę. Nie wiem, czy potrafię ci wybaczyć.

Patrzył na mnie z nadzieją, ale ja nie mogłam mu jej dać. Chciałam chronić siebie przed kolejnym rozczarowaniem, kolejnym bólem, który mogłoby przynieść zaufanie mu na nowo.

Bałam się

Musiałam to wszystko przemyśleć. Spotkałam się z Anią, moją najlepszą przyjaciółką, która była dla mnie zawsze podporą. Siedziałyśmy w jej małym, przytulnym mieszkaniu, a ja opowiedziałam jej o spotkaniu z Markiem i jego propozycji. W jej oczach widziałam troskę, ale i zaciekawienie.

– No to jak? Co zamierzasz? – zapytała, podając mi kubek herbaty.

– Nie wiem. Nie wiem, czy mogę mu zaufać – odpowiedziałam, przyciskając kubek do piersi. – On mówi, że się zmienił, ale jak mam mieć pewność, że nie zrobi tego znowu?

– To trudna decyzja – przyznała. – Ale może warto posłuchać, co on ma do powiedzenia?

– Wiem, że chce dobrze, ale... – zaczęłam, walcząc z własnymi emocjami. – Nie potrafię zapomnieć tego, co się stało. Przez tyle lat próbowałam się z tego otrząsnąć. Jak mam teraz wszystko rzucić i uwierzyć, że tym razem będzie inaczej?

Ania westchnęła, próbując zrozumieć moją sytuację.

– Czasem trzeba dać szansę, żeby móc się przekonać. Ale jeśli czujesz, że to nie jest to, czego chcesz, musisz być szczera przede wszystkim ze sobą – powiedziała, kładąc dłoń na mojej.

Słuchałam jej, próbując uporządkować swoje myśli. Wiedziałam, że Marek się starał, że chciał naprawić przeszłość, ale czy naprawdę tego pragnęłam? Serce i rozum były w konflikcie, a ja nie wiedziałam, którą drogę wybrać.

– Boję się. Nie chcę znowu cierpieć – wyznałam, patrząc na przyjaciółkę.

– Masz prawo się bać. Ale niezależnie od tego, jaką decyzję podejmiesz, jestem z tobą – odpowiedziała, a jej słowa przyniosły mi chwilową ulgę.

Wiedziałam, że czeka mnie jeszcze jedna rozmowa z Markiem. Nie mogłam dłużej ukrywać tego, co naprawdę czułam.

Musiałam być szczera

Kiedy postanowiłam spotkać się z Markiem, czułam, że to będzie jedna z najważniejszych rozmów w moim życiu. Miałam nadzieję, że uda mi się wreszcie wyrazić wszystko, co nosiłam w sobie przez te lata. Umówiliśmy się w naszej ulubionej kawiarni, gdzie spędzaliśmy tyle wspólnych chwil, zanim wszystko się rozpadło. Kiedy weszłam, Marek już na mnie czekał. W jego oczach widziałam nadzieję, ale i niepokój. Gdy tylko usiadłam naprzeciwko niego, zaczęłam mówić, nie czekając na jego pytania.

– Muszę być z tobą szczera – powiedziałam, starając się utrzymać emocje na wodzy. – To, co nam się przydarzyło... nigdy nie sądziłam, że będziemy mieli jeszcze szansę na rozmowę o tym.

Marek skinął głową.

– Naprawdę doceniam to, że chcesz naprawić nasze relacje, ale... – głos mi się załamał na chwilę, ale kontynuowałam. – Nie potrafię zapomnieć tamtego bólu. Część mnie wciąż cię kocha, ale strach przed ponownym zranieniem jest silniejszy.

– Zrobię wszystko, żeby ci to udowodnić. Zmieniłem się. Wiem, że to wymaga czasu, ale chcę, żebyś wiedziała, jak bardzo mi zależy.

– Rozumiem, ale to nie jest tylko kwestia czasu – odparłam. – To kwestia zaufania, które... nie wiem, czy kiedykolwiek wróci.

Zamilkliśmy na chwilę, a cisza pomiędzy nami była przytłaczająca. Czułam ciężar tej decyzji na swoich barkach, ale wiedziałam, że muszę ją podjąć.

– Muszę chronić siebie, nawet jeśli oznacza to, że muszę zrezygnować z czegoś, co mogłoby być piękne – powiedziałam w końcu, czując, jak łzy napływają mi do oczu.

Spojrzał na mnie z bólem, ale w jego oczach dostrzegłam zrozumienie.

– Rozumiem. Przykro mi – powiedział cicho.

Rozstaliśmy się w tej kawiarni, z ciężkim sercem, ale wiedziałam, że zrobiłam to, co było dla mnie najlepsze. Odeszłam, czując, że zamknęłam pewien rozdział w swoim życiu.

Julia, 40 lat