„Spontaniczny wyjazd do Turcji miał być lekiem na złamane serce. Ale zakończył się łzami”

Minął już rok, odkąd znowu stałam się singielką. Przyjaciele sugerowali, że powinnam zrobić coś dla siebie, wyjechać, oderwać się. I tak w przypływie chwili, zdecydowałam się na wyjazd do Turcji. Miałam lecieć z Agnieszką, ale w ostatniej chwili się wycofała. Przekonywała mnie przez telefon:

– Polecisz sama. Zobaczysz, to będzie przygoda!

Posłuchałam jej i zrobiłam krok w nieznane. W pierwszych dniach czułam się samotna. Hotel był piękny, ale miałam wrażenie, że otacza mnie pustka. Spędzałam dni na długich spacerach po plaży, a wieczorami siadałam przy lampce wina, próbując znaleźć w sobie spokój. I wtedy poznałam Adama. Przypadkowe spotkanie, które szybko stało się czymś więcej.

Byłam zauroczona

To było jak przebudzenie z długiego snu. Spotkaliśmy się przypadkiem, gdy błąkałam się po lokalnym bazarze. Nie mogłam znaleźć drogi powrotnej do hotelu. Zapytałam go o drogę, a on z uśmiechem zaproponował, że mnie odprowadzi. Miło nam się rozmawiało, więc umówiliśmy się na kolejne spotkanie. Nasze wspólne dni były jak wyjęte z bajki. Zwiedzaliśmy razem starożytne ruiny, delektowaliśmy się egzotycznymi smakami na lokalnych bazarach, a najpiękniejsze chwile spędzaliśmy w Pamukkale. Adam opowiadał mi o swoim życiu, o tym, jak fascynuje go odkrywanie nowych miejsc. Starałam się dowiedzieć więcej o jego rodzinie i pracy, ale na te tematy odpowiadał wymijająco, jakby ukrywał jakiś sekret.

Wieczorami siadaliśmy na plaży, obserwując zachodzące słońce i rozmawialiśmy o miłości. Gdy zapytałam go, czy wierzy w prawdziwe uczucie, odpowiedział, że nie wie, czy jest stworzony do związków. Te słowa zabrzmiały w mojej głowie jak echo. Mimo to czułam się z nim wyjątkowo, jakbym znalazła kogoś, kto rozumie mnie jak nikt wcześniej. Każdy jego gest, każde spojrzenie sprawiały, że chciałam więcej. Byłam zauroczona. Wszystko wydawało się być na właściwym miejscu, a ja po raz pierwszy od dawna czułam, że żyję.

Poczułam ukłucie niepokoju

Kolejne dni przyniosły zmiany w naszym związku. Im bardziej się angażowałam, tym częściej zauważałam, że Adam staje się zamyślony i milczący. Były chwile, gdy jego myśli błądziły gdzieś daleko. Pewnego wieczoru, gdy zaproponowałam wspólną kolację, powiedział, że musi coś przemyśleć i spędzi wieczór sam. Poczułam ukłucie niepokoju, ale tłumaczyłam sobie, że to przecież tylko chwilowe. Stres przed powrotem do codzienności i realnego świata mógł być przytłaczający.

Podczas jednej z naszych rozmów powiedziałam mu, że chciałabym kontynuować nasz kontakt po powrocie do Polski. Adam tylko uśmiechnął się lekko. W jego oczach widziałam coś, czego nie potrafiłam do końca zrozumieć. Czułam, że moje uczucia są prawdziwe. Zaryzykowałam i powiedziałam to, co czułam.

– Chyba go kocham – wyznałam później przez telefon Agnieszce.

Zadawałam mu pytania, próbując odkryć, co kryje się za jego tajemniczym zachowaniem. W końcu, podczas jednej z rozmów, zapytałam wprost:

– Czy jesteś ze mną szczery?

Jego odpowiedź była prosta, ale nie dała mi spokoju:

– Po prostu nie chcę psuć tego, co jest tu i teraz.

To zdanie sprawiło, że zaczęłam zastanawiać się, co tak naprawdę się dzieje. Mimo tych niepewności serce mówiło mi, że muszę zaufać intuicji. Jednak w głębi duszy czułam, że coś się zmienia. I to niekoniecznie na lepsze.

Zaczęłam się niepokoić

Nadszedł ostatni dzień naszej wspólnej przygody. Tego dnia obudziłam się z mieszanymi uczuciami. Gdy otworzyłam oczy, Adama nie było w pokoju. Pomyślałam, że wyszedł na spacer. Jednak godziny mijały, a on nie wracał. Zaczęłam się niepokoić. Przecież zawsze dawał mi znać, gdzie jest, nawet jeśli wychodził na chwilę. W końcu postanowiłam poszukać go w hotelu. Recepcjonista spojrzał na mnie ze współczuciem i odpowiedział:

– Wymeldował się rano.

Poczułam, jakby ktoś wytrącił mi grunt spod nóg. Serce zaczęło mi bić szybciej, a łzy napłynęły do oczu. To wszystko wydawało się nierealne. Adam, z którym spędziłam niezapomniane chwile, zniknął bez słowa wyjaśnienia. Zadzwoniłam do Agnieszki. Opowiedziałam jej o wszystkim.

– On po prostu… zniknął – powiedziałam, a głos mi się załamał.

Każdy gest, każde słowo, które wydawało się wtedy takie prawdziwe, teraz nabrało nowego, niepokojącego znaczenia. Próbowałam analizować naszą relację, zastanawiając się, co przegapiłam. Być może odpowiedzi były tuż przed moimi oczami, ale zbyt zajęta byłam marzeniami o przyszłości, by je dostrzec. Czułam się zagubiona, oszukana, a mój świat legł w gruzach.

Wykorzystał mnie

Powrót do Polski był jednym z najtrudniejszych momentów w moim życiu. Choć znałam Adama krótko, czułam, że straciłam coś niezwykle ważnego. Pierwsze dni po powrocie były pełne pustki i niepewności. Często przeglądałam internet w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu jego obecności. Pisałam do różnych osób, które mogły go znać, przeszukiwałam media społecznościowe, lecz bezskutecznie. Adam był jak duch, który zniknął bez śladu.

Po kilku tygodniach, kiedy już prawie straciłam nadzieję na odkrycie prawdy, natrafiłam na zdjęcie, które odmieniło wszystko. Na fotografii, opublikowanej na profilu znajomego, Adam stał obok kobiety i małego dziecka. Uśmiechali się do siebie, jakby nic innego nie miało znaczenia. Opis zdjęcia był prosty, ale mówił wszystko: „Rodzinna wycieczka”. Zdałam sobie sprawę, że miał rodzinę przez cały ten czas. Poczułam, jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Wszystko, co zbudowałam w swojej głowie, legło w gruzach. Czułam się oszukana, wykorzystana i upokorzona. Rozmawiałam z Agnieszką, próbując zrozumieć, jak mogłam tego nie zauważyć.

– On miał rodzinę, Aga. Cały czas mnie okłamywał – powiedziałam przez łzy, czując, że emocje mnie przytłaczają.

Byłam wściekła na siebie za to, że dałam się zwieść. Poczucie winy i wstyd mieszały się ze sobą, tworząc mieszankę nie do zniesienia.

Przestałam marzyć o księciu z bajki

Mijały tygodnie, a ja powoli zaczęłam odzyskiwać równowagę. Mimo bólu, który pozostawił Adam, starałam się dostrzec coś pozytywnego w tej całej sytuacji. Zdałam sobie sprawę, że to doświadczenie, choć bolesne, nauczyło mnie wiele o samej sobie. Zaczęłam patrzeć na miłość z innej perspektywy. Przestałam marzyć o księciu z bajki.

Kiedy rozmawiałam z Agnieszką, powiedziałam jej:

– Jeszcze kiedyś tam wrócę, ale nie po niego. Zrozumiałam, że Turcja stała się dla mnie symbolem nie tylko pięknych chwil, ale i lekcji, jaką dostałam od życia. Nauczyłam się, że trzeba zaufać sobie, a nie słowom innych. Że nie warto szukać szczęścia w kimś innym, zanim nie odnajdzie się go w sobie.

Patrząc na zdjęcie z Turcji, które trzymałam na biurku, uśmiechnęłam się do siebie. To podróż życia, która otworzyła mi oczy na wiele spraw. Może właśnie po to są takie spotkania – żeby nas rozbudzić, a nie uśpić. Przestałam czekać na kogoś, kto wypełniłby moje życie – teraz to ja zaczęłam wypełniać je samodzielnie. Zrozumiałam, że moje życie i moje szczęście nie zależy od innych. Jestem silniejsza, niż kiedykolwiek myślałam i gotowa stawić czoła nowym wyzwaniom. Moje serce, choć wciąż trochę obolałe, zaczynało się goić. A ja, po raz pierwszy od dawna, znalazłam siebie. To było odkrycie, które przyćmiło ból po stracie Adama. Byłam gotowa iść naprzód, otwarta na nowe możliwości i przygody, które mogłyby pojawić się na mojej drodze.

Kasia, 30 lat

Czytaj także: