„Teść swoim testamentem zniszczył mi życie. Dobrze, że nie żyje, bo nie mogłabym mu po tym spojrzeć w oczy”

Od dziesięciu lat jestem żoną Piotra. Nasze życie było uporządkowane, bez większych wzlotów czy upadków. Mąż pracował jako inżynier, a ja zajmowałam się naszym domem. Mój teść był człowiekiem skrytym i powściągliwym, ale zawsze okazywał mi szacunek i wsparcie. Dlatego wiadomość o jego śmierci była dla nas szokiem, ale jeszcze większym zaskoczeniem był testament, który pozostawił. Okazało się, że cały swój majątek przekazał nieznanej osobie. Byliśmy zdezorientowani, próbując zrozumieć, dlaczego teść podjął taką decyzję. Nie mogłam przestać się zastanawiać, jakie sekrety krył przed nami i co skłoniło go do takiego kroku.

Czułam się zagubiona

Siedzieliśmy w salonie, a napięcie unosiło się w powietrzu jak burzowe chmury. Piotr z rezygnacją spuścił głowę, ja zaś próbowałam poskładać myśli.

– Dlaczego to zrobił? – zaczął mąż, spoglądając na mnie z bólem w oczach.

– Sama chciałabym to wiedzieć – odparłam, przechadzając się po pokoju. – Może jest jakieś wyjaśnienie, którego nie znamy.

Piotr pokręcił głową.

– A jeśli po prostu nie znaliśmy go tak dobrze, jak nam się wydawało? Może ta cała nasza relacja była fałszywa?

Zatrzymałam się na chwilę, próbując opanować napływającą falę emocji.

– Naprawdę myślisz, że ojciec byłby zdolny do czegoś takiego?

– Może nie znaliśmy jego prawdziwej strony – odparł Piotr, a w jego głosie brzmiała gorycz.

Słowa męża uderzyły we mnie jak zimny prysznic. Czy rzeczywiście mogłam przeoczyć coś tak istotnego?

– Musimy dowiedzieć się, kim jest ta osoba, która odziedziczyła majątek – powiedziałam zdecydowanie.

Piotr podniósł wzrok, w jego oczach wciąż widoczna była niepewność.

– A co, jeśli odkryjemy coś, czego wolelibyśmy nie wiedzieć?

Spojrzałam na niego, starając się nie pokazywać, jak bardzo jestem zagubiona.

– Musimy się tego dowiedzieć. Bez względu na to, jak trudna może być prawda.

Starałam się ukryć zdenerwowanie

Następnego dnia udałam się do biura notariusza. Gabinet był surowy, pełen starych książek i papierów. Prawnik powitał mnie z profesjonalną uprzejmością, ale jego oczy zdradzały zrozumienie dla mojej sytuacji.

– Rozumiem, że treść testamentu pani teścia była dla pani zaskoczeniem – zaczął, przerywając ciszę.

– To mało powiedziane – odpowiedziałam, starając się ukryć zdenerwowanie. – Chciałabym dowiedzieć się więcej o osobie, która odziedziczyła cały majątek.

Notariusz skinął głową, jakby spodziewał się tego pytania.

– Z dokumentów wynika, że spadkobierca był stałym beneficjentem pani teścia.

Ta informacja była jak uderzenie obuchem.

– Jak to możliwe, że nikt z nas o tym nie wiedział? Teść zawsze był uczciwy i otwarty wobec nas.

– Widocznie teść miał swoje powody, by trzymać to w tajemnicy – odparł notariusz, sięgając po dokumenty. – Jednakże mogę podać pani kilka informacji, które mogą pomóc. Dokumenty wskazują, że pani teść często przebywał ze spadkobiercą w domku letniskowym na wsi. Może tam znajdzie pani więcej odpowiedzi.

Opuszczałam biuro pełna sprzecznych emocji. Wiedziałam jednak, że muszę dowiedzieć się prawdy, bez względu na to, jak bolesna mogła się okazać. To był mój jedyny sposób, aby zrozumieć, kim naprawdę był teść i jakie tajemnice skrywał.

Byłam zszokowana

Po powrocie do domu zastałam Piotra w kuchni, rozmawiającego ze swoją matką. Starałam się być dyskretna, więc zatrzymałam się w przedpokoju, lecz ich słowa przykuły moją uwagę.

– Jak mogłaś mi tego nie powiedzieć? – mąż mówił z wyraźnym rozżaleniem. – Całe życie myślałem, że znam swojego ojca.

– Tadeusz prosił, żeby nic nie mówić – odpowiedziała Krystyna, jej głos brzmiał błagalnie. – Miał swoje powody.

– Powody? – Piotr prawie krzyknął. – Jakie mogą być powody, żeby ukrywać coś takiego?

Nie mogłam dłużej się powstrzymywać i weszłam do kuchni. Spojrzeli na mnie zaskoczeni, jakby nie spodziewali się mojej obecności. Mąż spojrzał na mnie z bólem.

– Powinnaś jej to powiedzieć.

Teściowa z trudem odwróciła wzrok.

– Tadeusz miał drugą rodzinę. Głównym spadkobiercą jest jego syn z tamtego związku.

Poczułam, jak ziemia usuwa się spod moich stóp. Zdrada była niemal namacalna, nie tylko ze strony teścia, ale również ze strony całej rodziny.

– Jak długo o tym wiedziałaś? – zapytałam z głosem pełnym niedowierzania.

– Od dawna – przyznała Krystyna cicho, jej oczy były pełne wstydu. – Ale Tadeusz... nie chciał, żebyście się dowiedzieli.

Byłam zszokowana, ale musiałam dowiedzieć się więcej. To była jedyna droga, aby móc dalej żyć w zgodzie ze sobą.

Poczułam gniew

Nie mogłam znaleźć spokoju po tej rozmowie. Wieczorem, gdy Piotr wyszedł na spacer, zdecydowałam się porozmawiać z teściową raz jeszcze. Musiałam dowiedzieć się wszystkiego, by zrozumieć, co się tak naprawdę stało.

– Musisz mi powiedzieć więcej o tej drugiej rodzinie – zaczęłam, gdy weszłam do salonu.

Teściowa siedziała ze wzrokiem wbitym w podłogę. Z trudem podniosła na mnie oczy.

– Tadeusz miał romans, który ciągnął się przez wiele lat. To się zaczęło, zanim się poznaliście.

– Jak mogłaś z tym żyć? – zapytałam, a w moim głosie brzmiała nie tylko ciekawość, ale i współczucie.

Teściowa westchnęła, jakby z niej uszło powietrze.

– Myślisz, że było łatwo? Wiedziałam, ale kochałam go. Myślałam, że z czasem wybierze naszą rodzinę. Ale on nigdy nie przestał jej kochać.

Te słowa były bolesne, ale również dały mi nową perspektywę. Teść był rozdarty między dwiema rodzinami. Z jednej strony, poczułam gniew i zdradę, ale z drugiej strony pojawiło się zrozumienie, że życie nie zawsze jest czarno-białe.

– Co teraz zrobimy? – zapytałam, próbując uporządkować myśli.

Krystyna spojrzała na mnie smutno.

– Musimy zaakceptować przeszłość i skupić się na tym, co teraz. Bez względu na to, jak bolesne to jest.

Wiedziałam, że przede mną długa droga do wybaczenia.

Serce mi waliło

Zdecydowałam się spotkać z przyrodnim bratem męża. Nie mogłam dalej żyć w niepewności, nie znając osoby, która tak bardzo zmieniła nasze życie. Umówiliśmy się w małej kawiarni na obrzeżach miasta. Serce mi waliło, kiedy czekałam, aż się pojawi. Gdy wszedł, od razu zauważyłam w nim rysy teścia. Było to dziwne i pocieszające, widzieć w nim część człowieka, którego kiedyś uważałam za rodzinę. Podszedł do stolika z lekkim uśmiechem, a w jego oczach dostrzegłam niepewność.

– Dzień dobry – powiedział, wyciągając rękę.

– Dzień dobry – odpowiedziałam, uścisnąwszy jego dłoń. – Dziękuję, że zgodziłeś się na spotkanie.

Usiedliśmy i zamówiliśmy kawę. Przez chwilę panowała niezręczna cisza, ale w końcu postanowiłam ją przerwać.

– Jak to się stało, że nie wiedziałeś o nas?

Spojrzał na mnie z pewnym smutkiem.

– Ojciec nigdy nie mówił mi zbyt wiele o swoim życiu.

– Był dla ciebie dobrym ojcem? – zapytałam, starając się zrozumieć jego perspektywę.

– Tak, był. Był obecny, kiedy go potrzebowałem. Ale teraz widzę, że musiał dzielić swoje życie i nie było to dla niego łatwe – przyznał Aleksander.

W rozmowie odkryłam wiele szczegółów, które pomogły mi zrozumieć, dlaczego teść postąpił tak, a nie inaczej. Nie było to proste, ale przynajmniej miałam teraz pełniejszy obraz sytuacji. Zdałam sobie sprawę, że nie zawsze możemy zrozumieć decyzje innych, ale możemy starać się je zaakceptować.

Miałam mieszane uczucia

Wracając do domu, miałam w głowie chaos. Spotkanie ze szwagrem było bolesne, ale również oczyszczające. Mimo wszystko wciąż nie wiedziałam, co zrobić z tymi wszystkimi nowymi informacjami. Zrozumienie motywów teścia nie usuwało poczucia zdrady, które mnie prześladowało. Gdy weszłam do domu, Piotr siedział na kanapie, pogrążony w myślach. Spojrzał na mnie z niepokojem. Usiadłam obok niego, czując potrzebę bliskości, mimo że między nami ciągle istniało napięcie.

– Spotkałam się z twoim bratem – zaczęłam cicho, obserwując jego reakcję.

– I co? – zapytał, zaskoczony, ale i z zainteresowaniem.

– Nie miał pojęcia o naszym istnieniu. Sprawia wrażenie dobrego człowieka. Nie jest winien tej sytuacji, tak jak i my nie jesteśmy – wyjaśniłam, czując, jak emocje mieszają się w moim wnętrzu.

Piotr objął mnie ramieniem.

– To wszystko jest takie poplątane. Nie wiem, co teraz zrobić – powiedział z westchnieniem.

– Nie jesteś sam. Musimy znaleźć sposób, by żyć dalej. Może nie będzie łatwo, ale to jedyne wyjście – odparłam, spoglądając na niego.

Spojrzał na mnie z delikatnym uśmiechem, a ja poczułam, że to jest początek nowego etapu. Etapu pełnego wyzwań, ale również możliwości odbudowy tego, co zostało zniszczone. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale byłam gotowa stawić czoła przyszłości.

Maria, 48 lat

Czytaj także: