„Teściowa myśli, że będę na każde jej skinienie. Mam już powyżej dziurek w nosie tej roszczeniowej baby z Podlasia”

Obudziłem się nagle w środku nocy, wybudzony z ciężkiego snu przez natarczywy dźwięk wibrującego telefonu. Podniosłem głowę z poduszki i spojrzałem na ekran. Wyświetliło się imię mojej teściowej. Moje serce zaczęło bić szybciej. Wiedziałem, że każda rozmowa z nią to jak stąpanie po cienkim lodzie. Zignorowałem pierwszy sygnał, ale gdy telefon zadzwonił po raz drugi, z niechęcią odebrałem. W słuchawce usłyszałem jej poważny i napięty głos.

– Musisz natychmiast przyjechać. To pilne.

Moje myśli zaczęły się kłębić. Czy coś stało się żonie? Może teściowa ma jakiś wypadek? Pomimo mojej irytacji, nie mogłem tego zignorować. Szybko ubrałem się i wyszedłem z domu.

Musiałem zareagować

Jechałem przez opustoszałe ulice Warszawy, a moje myśli kotłowały się w głowie. Teściowa nigdy mnie nie lubiła. Uważała, że jestem, niegodny jej córki. Zastanawiałem się, czy ten telefon to kolejna próba manipulacji. Może to tylko jakiś jej sposób na sprawdzenie mnie? Ale co, jeśli rzeczywiście coś się stało? Żona kilka dni temu pojechała do matki. Gdyby coś się stało z Karoliną lub z dzieckiem, które nosi pod sercem, nigdy bym sobie nie wybaczył. Nie mogłem ryzykować. Pomimo że nie znosiłem teściowej, była przecież częścią rodziny, a to zobowiązywało mnie do reakcji. Dotarłem pod dom, zaparkowałem auto i wszedłem do klatki, wbijając kod do domofonu. Czekałem, aż drzwi się otworzą, czując narastające napięcie.

Wszedłem do mieszkania, pełen obaw i niepokoju. Ku mojemu zaskoczeniu, zobaczyłem teściową siedzącą na kanapie. Nie wyglądała na przerażoną ani zmartwioną.

– Co się stało?! Dlaczego dzwonisz do mnie o tej porze?! – wyrzuciłem z siebie zdyszany i wściekły.

Teściowa spojrzała na mnie z lekkim uśmiechem, jakby cała sytuacja była dla niej zabawna.

– Chciałam tylko sprawdzić, jak bardzo ci na nas zależy – odpowiedziała spokojnie.

Stałem w osłupieniu, a adrenalina wciąż pulsowała w moich żyłach. Nie mogłem uwierzyć, że to tylko gra.

– Żartujesz sobie? Myślałem, że coś się stało! Karolina wie, że mnie tu wezwałaś? – zapytałem z niedowierzaniem.

– Nie. Ale jestem pewna, że doceni to, jak bardzo się o nas troszczysz – odparła z niezmiennym spokojem.

Czułem, jak wzbiera we mnie fala gniewu.

Padłem ofiarą manipulacji

Stojąc w salonie, czułem, jak moje pięści same zaciskają się z gniewu. Wiedziałem, że krzyk nie przyniesie niczego dobrego, a jedynie da jej satysfakcję, na którą tak bardzo czekała. Wziąłem głęboki oddech, choć mój głos zdradzał napięcie.

– To chore. Nie będę się bawił w twoje testy – powiedziałem, próbując zachować spokój.

Teściowa spojrzała na mnie z udawaną troską, ale w jej oczach dostrzegłem iskrę zadowolenia.

– Oj, nie przesadzaj. Przecież nic złego się nie stało. Myślałam, że rodzina jest dla ciebie najważniejsza – odparła, jakby to, co zrobiła, było czymś naturalnym.

– Rodzina, tak. Ale nie twoje manipulacje – odpowiedziałem stanowczo.

Widząc, że nie daję się sprowokować, teściowa uśmiechnęła się pod nosem, wyraźnie czekając na moją reakcję.

Opuszczałem mieszkanie teściowej wściekły i sfrustrowany. Był środek nocy, pędziłem tu jak wariat z duszą na ramieniu, a ona jaja sobie ze mnie robi. A przecież rano muszę wstać do pracy. Wracając do domu, zastanawiałem się, jak o tym wszystkim powiedzieć Karolinie. Wiedziałem, że będzie trudno. Gdy tylko przekroczyłem próg, zadzwoniłem do żony. W słuchawce usłyszałem jej głos, zaspany i pełen troski.

– Co się stało? – zapytała z niepokojem.

Spojrzałem na nią, próbując opanować emocje.

– Twoja matka mnie wezwała. Myślałem, że coś się stało. A ona... testowała moją lojalność – odpowiedziałem z goryczą w głosie.

Karolina milczała, a ja czułem, jak między nami pojawia się niewidzialna bariera.

– Na pewno? Może źle to odebrałeś? – zasugerowała niepewnie.

Westchnąłem ciężko, próbując zrozumieć, dlaczego wątpi w moje słowa.

– Naprawdę uważasz, że bym to wymyślił? – zapytałem, starając się nie unosić.

Zapadła cisza, a ja widziałem, że Karolina nie wie, co powiedzieć. Zrozumiałem, że to pierwsza rysa na naszym małżeństwie.

Musiałem zdobyć się na szczerość

Czułem, jak rośnie we mnie niepewność i rozgoryczenie. Nasze małżeństwo, które do tej pory było ostoją spokoju, nagle zaczęło się chwiać. Mimo że Karolina starała się być wyrozumiała, jej niepewność nie dawała mi spokoju. Unikałem tematu, nie wiedząc, jak do niego wrócić bez wzbudzania kłótni. Wiedziałem jednak, że musimy o tym porozmawiać. Gdy żona w końcu wróciła do domu, postanowiłem z nią szczerze pomówić.

– Nie chcę, żeby to, co się stało, nas od siebie oddalało – zacząłem ostrożnie.

Karolina spojrzała na mnie z troską i smutkiem w oczach.

– Chciałabym, żebyśmy byli szczęśliwi, ale wiem też, że mama potrafi być trudna. Musimy to jakoś pogodzić – odpowiedziała cicho.

Zrozumiałem, że nasza sytuacja wymaga kompromisu, ale jednocześnie nie mogłem ignorować manipulacji teściowej.

– Nie chodzi o to, że nie chcę, by była częścią naszego życia. Nie chcę, żeby traktowała mnie w taki sposób – powiedziałem, próbując znaleźć wspólny grunt.

Rozmowa trwała długo, ale czuliśmy, że robimy krok w dobrym kierunku, starając się znaleźć rozwiązanie, które pozwoli nam na nowo zaufać sobie nawzajem.

Przede mną stały kolejne wyzwania

Pomimo rozmowy, która wydawała się wprowadzać nas na lepsze tory, wiedziałem, że przed nami jeszcze długa droga. Oboje czuliśmy ciężar minionych wydarzeń. Karolina przytuliła się do mnie, a ja wiedziałem, że choć na chwilę możemy zapomnieć o teściowej i skupić się na sobie. Zasypiając, zastanawiałem się, jak dalej potoczy się nasza relacja. Byłem pewien, że mama Karoliny nie zrezygnuje łatwo z prób wpływania na nasze życie. Obawiałem się, że to dopiero początek jej gier, a nasza miłość będzie wystawiona na kolejne próby. Musiałem jednak wierzyć, że uda nam się przez to przejść razem.

Obudziłem się rano z nadzieją, że odbudujemy zaufanie, które zostało nadszarpnięte. Było dla mnie jasne, że muszę być bardziej wyrozumiały i cierpliwy wobec żony, a jednocześnie stanowczy wobec teściowej. Nasze małżeństwo było tego warte. Spojrzałem na śpiącą Karolinę, czując, jak robi mi się ciepło na sercu. Wiedziałem, że wspólnie stawimy czoła wyzwaniom i znajdziemy sposób, by pokonać trudności. Niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, byłem gotów walczyć o naszą miłość.

Kamil, 36 lat