„Teściowa myślała, że manipulowałam przy testamencie jej męża. Jednak prawda była inna”

Od zawsze czułam, że teściowa mnie nie akceptuje. Może to przez moje pochodzenie, może dlatego, że nie spełniałam jej wyśrubowanych standardów. Były chwile, gdy myślałam, że coś się zmienia, ale każde nasze spotkanie kończyło się zaciśniętymi ustami Barbary i jej chłodnym spojrzeniem. Śmierć teścia, tylko pogorszyła atmosferę. Napięcie wisiało w powietrzu, gdy cała rodzina zebrała się na odczytanie testamentu. Wiedziałam, że nie obędzie się bez oskarżeń, zwłaszcza ze strony teściowej, która uważała mnie za osobę o złych intencjach. Choć starałam się udawać, że jej słowa mnie nie ranią, było mi z tym źle.

Zostałam niesprawiedliwie oskarżona

Atmosfera w kancelarii była gęsta od emocji. Notariusz, mężczyzna w średnim wieku z poważnym wyrazem twarzy, wszedł do pokoju, niosąc teczkę pełną dokumentów. Przez chwilę panowała cisza. Wszyscy wstrzymali oddech. Spojrzałam na Pawła, próbując odczytać jego myśli, ale on tylko nerwowo bawił się krawatem.

– Zanim zaczniemy, chcę powiedzieć coś ważnego – teściowa przerwała ciszę, wbijając we mnie wzrok. – Wszyscy wiemy, że Henryk ostatnie miesiące spędził pod wpływem różnych osób.

Zrobiła dramatyczną pauzę, a ja poczułam, jak serce zaczyna mi mocniej bić.

– Mamo, to nie czas i miejsce na takie rozmowy – Paweł próbował uspokoić sytuację, ale jego matka nie zamierzała ustąpić.

– Wiem, co mówię. Aneta zawsze potrafiła przekonać Henryka do swoich racji – mówiła dalej teściowa, a ja czułam, jak robię się coraz bardziej czerwona.

– To nieprawda, nigdy nie wpływałam na jego decyzje! – wyrwało mi się, zanim zdążyłam się powstrzymać.

– Oczywiście, że nie – Barbara rzuciła z ironicznym uśmiechem. – Czas pokaże, kto miał rację.

Notariusz chrząknął, próbując przywrócić porządek.

– Przejdźmy do odczytania testamentu – powiedział, przerywając naszą gwałtowną wymianę zdań.

Czułam się niesprawiedliwie oskarżana, jakby wszystko, co robiłam, było złe. Paweł patrzył na mnie z troską, ale nie potrafił znaleźć słów, które mogłyby mnie uspokoić. Wiedziałam, że odczytanie testamentu tylko zaostrzy rodzinny konflikt, ale nie spodziewałam się, że tak mocno wstrząśnie fundamentami naszej rodziny.

Byłam zaskoczona

Notariusz otworzył teczkę i zaczął czytać testament. Wszyscy w pokoju słuchali z uwagą, oczekując na potwierdzenie tego, co było oczywiste. Teść zawsze podkreślał, jak ważna jest dla niego rodzina, a szczególnie jego jedyny syn, Paweł. Byłam pewna, że wszystko będzie tak, jak wszyscy przewidywali. Jednak z każdym kolejnym zdaniem atmosfera stawała się coraz bardziej napięta.

– Zgodnie z wolą zmarłego, cały jego majątek zostaje przepisany na... Alicję Kowalską – oznajmił notariusz, a jego słowa odbiły się echem w ciszy.

Na moment wszyscy zamarli. W głowie huczały mi myśli, a teściowa prawie upuściła filiżankę, którą ściskała w dłoniach. Spojrzałam na Pawła, który wyglądał, jakby dostał obuchem w głowę.

– To jakaś pomyłka – powiedziała Barbara, przerywając niezręczną ciszę. – Kim jest Alicja? Nigdy o niej nie słyszałam!

Notariusz pozostał niewzruszony.

– To córka Henryka z wcześniejszego związku – wyjaśnił spokojnie, jakby nie zauważał dramatyzmu sytuacji. – Kontaktował się z nią potajemnie przez lata.

Paweł nie mógł uwierzyć w to, co słyszy.

– Ojciec miał córkę i nic nam nie powiedział? – zapytał z niedowierzaniem.

Teściowa wpadła w histerię.

– To niemożliwe! Musiałaś coś wiedzieć! – zwróciła się do mnie z nową falą oskarżeń, ale ja byłam równie zaskoczona.

Co teraz będzie z naszą rodziną, skoro takie sekrety wyszły na jaw?

Byłam w szoku

Po szokującym ogłoszeniu testamentu drzwi do pokoju otworzyły się, a do środka weszła młoda kobieta. Wyglądała na niepewną, jakby sama nie do końca wierzyła w to, co się dzieje. Jej długie ciemne włosy spływały po ramionach, a w oczach miała coś, co przypominało ból i determinację.

– Witam – powiedziała cicho, spoglądając na każdego z nas po kolei. – To ja jestem córką Henryka.

Barbara wbiła w nią spojrzenie pełne niechęci.

– Jak śmiesz przychodzić tutaj i twierdzić coś takiego?

Alicja próbowała zapanować nad emocjami.

– Przepraszam, że pojawiam się w takich okolicznościach, ale to wszystko jest dla mnie równie zaskakujące. Tata... od lat kontaktował się ze mną, choć nie mogliśmy się widywać.

Mąż stał jak zamurowany, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszał.

– Dlaczego nigdy nam o tobie nie powiedział? – zapytał, a jego głos był pełen sprzecznych emocji.

– Nie wiem – odpowiedziała Alicja, a w jej głosie można było wyczuć nutę smutku. – Być może bał się waszej reakcji.

Barbara zaśmiała się nerwowo.

– To wszystko brzmi jak jakaś bajka. Nie mogę w to uwierzyć.

– Rozumiem – Alicja odpowiedziała spokojnie. – Ale jestem tutaj, aby znaleźć wspólny język. Nie chciałam, żeby to wszystko wyszło na jaw w taki sposób.

Stałam w milczeniu, próbując uporządkować myśli. Alicja sprawiała wrażenie szczerej, ale cała sytuacja była tak surrealistyczna, że trudno było mi pojąć, co się właśnie wydarzyło. W jednej chwili nasza rodzina zmieniła się nie do poznania.

Łzy napłynęły mi do oczu

Wieczorem, po pełnym emocji dniu, wróciłam z Pawłem do domu. Miałam nadzieję, że uda nam się choć trochę ochłonąć, ale atmosfera w mieszkaniu była naładowana napięciem. Siedzieliśmy w kuchni, a ciszę przerywał tylko dźwięk zegara. W końcu Paweł odezwał się pierwszy.

– Czy ty naprawdę nic nie wiedziałaś o tej Alicji? – zapytał, patrząc na mnie z podejrzliwością, która mnie zaskoczyła.

– Przysięgam, nie miałam pojęcia – odparłam, starając się nie dać się ponieść emocjom. – To wszystko było dla mnie tak samo zaskakujące.

Jego twarz zdradzała, że walczył z sobą, próbując zrozumieć sytuację.

– Ale dlaczego tata to ukrywał? – zapytał, bardziej retorycznie niż oczekując odpowiedzi. – Może jednak coś przeoczyliśmy.

Westchnęłam głęboko, czując, jak emocje mnie przytłaczają.

– Zawsze czułam się tutaj jak obca. Nigdy nie czułam się w pełni częścią tej rodziny, a teraz... teraz wszystko wydaje się jeszcze bardziej skomplikowane.

Paweł nie odpowiedział od razu. Wstał od stołu i podszedł do okna, spoglądając na ciemność na zewnątrz.

– Potrzebuję czasu, żeby to przemyśleć – powiedział po chwili.

Jego słowa uderzyły we mnie jak cios. Poczułam, jak łzy zaczynają napływać mi do oczu.

– Naprawdę tego chcesz? – zapytałam, choć odpowiedź była już dla mnie oczywista.

Paweł skinął głową, unikając mojego wzroku.

– Przepraszam, ale muszę pobyć sam – powiedział, wychodząc z domu i zostawiając mnie w ciszy pełnej niewypowiedzianych słów.

Musiałam poznać prawdę

Postanowiłam spotkać się z Alicją. Chciałam lepiej zrozumieć tę zagadkową sytuację. Umówiłyśmy się w małej kawiarni, na uboczu, gdzie nikt nie mógł nas podsłuchać. Alicja już tam była, kiedy przyszłam.

– Dziękuję, że zgodziłaś się spotkać – powiedziała, gdy tylko usiadłam naprzeciwko niej.

– Myślę, że obie potrzebujemy wyjaśnień – odpowiedziałam szczerze, próbując ukryć moje emocje. – Opowiedz mi swoją historię, proszę.

Alicja spojrzała na mnie z wdzięcznością.

– Wychowywałam się z mamą, a ojciec nigdy nie był częścią naszego życia. Mama mówiła mi, że to dla naszego dobra. Wiedziałam, że miał już rodzinę i musiał ją chronić.

– Więc wiedziałaś o nas? – zapytałam, starając się nie oceniać z góry.

– Wiedziałam, że tata ma syna, ale nigdy nie poznałam szczegółów – wyjaśniła. – Mama uważała, że nie powinnam się angażować.

Słuchałam jej uważnie. Alicja nie wyglądała na oszustkę.

– Rozumiem, że to dla was trudne – powiedziała po chwili. – Też straciłam ojca. Chciałabym, żebyśmy jakoś się dogadały.

Czułam, że Alicja naprawdę pragnie zbudować z nami relację. Może w tym chaosie znalazła się jakaś szansa na pojednanie, na zrozumienie i przebaczenie.

Poczułam ulgę

Po spotkaniu z Alicją wróciłam do domu. Paweł nie wrócił, a ja nie wiedziałam, gdzie jest ani co teraz planuje. Z jednej strony czułam smutek i zagubienie, ale z drugiej coś w rodzaju ulgi. Prawda wyszła na jaw i choć była bolesna, przyniosła ze sobą również nowe możliwości. Może to była okazja, by zacząć wszystko od nowa, choćby i na innych zasadach.

Usiadłam przy stole z kubkiem herbaty, zastanawiając się, co dalej. Alicja była w tej sytuacji ofiarą. Jak my wszyscy. Jej obecność zmieniała dynamikę naszej rodziny, ale jednocześnie otwierała drzwi do czegoś nowego. Mimo wszystko w sercu miałam nadzieję, że uda nam się odbudować więzi. Nie wiedziałam jednak, jak na to wszystko zareaguje Paweł. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że czasem rodziny nie niszczą się przez pieniądze, lecz przez sekrety, które wżerają się w relacje niczym trucizna. Może to będzie dla nas szansa na uzdrowienie, choć droga do tego celu będzie długa i wyboista.

Telefon zadzwonił, przerywając moje rozmyślania. Spojrzałam na ekran, to był Paweł. Wzięłam głęboki oddech, zanim odebrałam.

– Cześć – powiedziałam, starając się brzmieć spokojnie.

– Chciałbym porozmawiać – usłyszałam jego głos. – Czy możemy się spotkać?

To było małe światełko w tunelu. Może nie wszystko było stracone. Może jeszcze była szansa na odbudowanie tego, co zostało zniszczone. Bez względu na to, co się stanie, postanowiłam być otwarta na rozmowę i gotowa na zmiany, które przyniesie przyszłość.

Aneta, 35 lat

Czytaj także: