„Teściowa oświadczyła, że nie da nam grosza na wesele, bo to fanaberia. Padłam, gdy zobaczyłam prezent ślubny od niej”

Nie wiem, kiedy dokładnie się zakochałam. Czy to było wtedy, gdy Piotrek zawstydził się, bo nie umiał tańczyć poloneza na studniówce? Czy może dużo później – gdy pomagał mi nieść walizkę na dworzec, mimo że nie jechaliśmy w tym samym kierunku? Ale wiem jedno: nigdy wcześniej nie czułam się przy kimś tak bezpiecznie.

Straciłam głowę

Zaręczyliśmy się po czterech latach związku. Piotrek oświadczył mi się na ławce w parku – zwyczajnie, bez fajerwerków, bez tłumu gapiów. Po prostu wyjął pierścionek i zapytał, czy chcę być jego żoną. Powiedziałam „tak”, zanim zdążył dokończyć pytanie.

Od tamtej chwili zaczęliśmy planować nasz ślub. Wyobrażałam sobie, że będzie ciepło, serdecznie, skromnie, ale pięknie. Nie marzyłam o limuzynie ani o fontannie z czekoladą. Chciałam po prostu zebrać naszych najbliższych, zatańczyć pierwszy taniec boso na trawie i powiedzieć sobie „tak” pod gołym niebem. Piotrek zgodził się ze mną we wszystkim.

Mój ukochany jest człowiekiem konkretnym. Rzadko mówi o uczuciach, ale kiedy już coś powie, to wiem, że to szczere. Pochodzi z rodziny, w której wszystko zapisuje się w Excelu – dosłownie. Budżet domowy? Arkusz. Plan wakacji? Arkusz. Nawet koszty świątecznych prezentów.

Zawsze sądziłam, że kiedy nadejdzie ten moment – ślub – rodzice zechcą nam pomóc. Może nie całościowo, ale chociaż trochę. Moi rodzice od razu zaoferowali, że wezmą kredyt, że coś dołożą, że pomogą w kuchni, w ogrodzie, cokolwiek. Mama płakała ze wzruszenia. Tata z dumą powiedział:

– To dobry chłopak. Widzę, jak na ciebie patrzy.

Liczyliśmy na nią

Piotrek też był pewien, że jego mama nas wesprze. Teściowa to kobieta surowa, oszczędna, przekonana, że rację ma zawsze – wychowywała go twardą ręką. Ale w głębi duszy wierzył, że kiedy zobaczy nas razem, zrozumie, że warto.

Pojechaliśmy do niej w sobotę, tuż po południu. Otworzyła drzwi w fartuchu, z włosami spiętymi w supeł. Była typem kobiety, która zawsze miała wszystko pod kontrolą – od zakupów po długość gotowania ziemniaków. Usiadła z nami w salonie, na swoim miejscu – fotel przy oknie, z widokiem na osiedlowy parking. My z Piotrkiem na kanapie. Trzymałam go za dłoń.

– No, mówcie – uśmiechnęła się, jakby spodziewała się, że powiemy, że kupiliśmy nową lodówkę.

Piotrek spojrzał na mnie, ja na niego. W końcu to on wziął głęboki wdech i powiedział:

– Mamo, chcieliśmy ci powiedzieć, że się zaręczyliśmy.

Cisza, która zapadła, była dziwna. Ani nie krótka, ani nie dramatyczna – po prostu taka, po której człowiek zaczyna się zastanawiać, czy dobrze usłyszano to, co się powiedziało. Teściowa patrzyła na nas z uniesionymi brwiami. Przez moment myślałam, że się wzruszy, że powie coś ciepłego. Ale zamiast tego wypaliła:

– Mam nadzieję, że nie liczycie na mnie. Wesela to fanaberia.

Myślałam, że żartuje

Zamrugałam. Spojrzałam na Piotrka. On z kolei wbił wzrok w swoje kolana.

– Słucham? – zapytałam, choć dobrze usłyszałam.

– Uważam, że wesele to wyrzucanie pieniędzy w błoto. Jak ktoś chce się pobrać, to nie potrzebuje orkiestry i kwiatów. Ślub można wziąć w urzędzie i zaprosić rodzinę na obiad. Po co robić przedstawienie?

Piotrek próbował się uśmiechnąć, jakby łagodził sytuację.

– Mamo, nie chodzi o wielki bal. Chcemy skromne przyjęcie w ogrodzie. Chcemy, żeby to było wyjątkowe…

– A wyjątkowość kosztuje – ucięła. – Ja odkładam pieniądze na lokatę, na czarną godzinę. Nie po to się całe życie oszczędza, żeby potem wydać wszystko na jeden wieczór.

Próbowałam się uśmiechnąć, zachować twarz.

– Rozumiem. Ale my nie prosimy o fortunę…

– Ale chyba jednak liczycie na coś z mojej strony, skoro o tym mówicie – weszła mi w słowo. – Nie liczcie. Młodzi powinni się uczyć samodzielności, a nie żerować na rodzicach.

Zrobiło się nieprzyjemnie

W mojej głowie kotłowały się zdania, riposty, pytania, których nie wypowiedziałam. Patrzyłam tylko, jak Piotrek gniecie palcami brzegi serwetki.

Nie rozmawialiśmy o tym w drodze powrotnej. Włączyłam radio i patrzyłam przez szybę, a Piotrek prowadził. Dopiero w domu usiedliśmy w kuchni i zaczęliśmy dzielić budżet na kartce. Wynik był smutny: nasze oszczędności, trochę z mojej pracy, coś z jego premii. I zero pomocy z jednej strony.

– Może zrobimy tylko obiad? – rzucił niepewnie.

– Nie chcę obiadu – odparłam. – Chcę ślub z muzyką, ze światłami, z tańcem.

Mama zadzwoniła dwa dni później.

– Córeczko, nie mamy wiele, ale pomożemy wam. Wezmę nadgodziny, ojciec sprzeda działkę po dziadku. Nie zostawimy was samych.

Popłakałam się. Bo choć nie mieli nic, dali wszystko. Zebrałam się w sobie i jeszcze raz poszłam do teściowej, z ciastem i spokojem.

– Chciałam tylko zapytać, czy może jednak… – zaczęłam.

– Nie zamierzam inwestować w cudze fanaberie – przerwała. – Ja nie miałam wesela i jakoś żyję.

Wyszłam stamtąd z palącym policzkiem, choć mnie uderzyła tylko słowem.

Była nieprzejednana

Było ciepłe lipcowe popołudnie. Słońce przefiltrowane przez liście gruszy rzucało złote plamy na biały obrus. Zamiast DJ-a – przyjaciel z gitarą. Zamiast cateringu – ciasta od ciotek i pierogi od sąsiadki. Mama ocierała oczy serwetką, Piotrek się wzruszył. Ja ledwo mówiłam ze szczęścia.

Goście podchodzili, ściskali nam ręce, powtarzali:

– To wasz dzień, nieważne jak wystawny.

I rzeczywiście, tamtego dnia było tak, jak chcieliśmy. Z tańcem na trawie i lampkami rozwieszonymi między drzewami. Teściowa też przyszła, z chłodnym uśmiechem złożyła życzenia, ale nie została długo.

Po krótkiej podróży poślubnej wróciliśmy do mieszkania z walizką pełną wspomnień. W skrzynce czekała koperta. W środku kartka z napisem „Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia” i bon do sklepu z firankami na sto złotych. W środku kartki podpis teściowej.

– To jakiś żart? – zapytałam Piotrka, pokazując mu bon.

– Ona myślała, że to praktyczne – mruknął.

– Po tym, jak moi rodzice sprzedali działkę? Nie chcę mieć z nią nic wspólnego. A jeśli ty dalej będziesz ją tłumaczyć, to nie wiem, czy my…

Zamilkłam. On wreszcie spojrzał na mnie uważnie. I chyba dopiero wtedy naprawdę zobaczył, że coś we mnie się zmieniło.

Odwróciliśmy się

Ślub był piękny. Nie taki, o jakim się marzy w dzieciństwie, ale taki, który zapamiętam do końca życia. Goście śmiali się, tańczyli, śpiewali z gitarą, a mama piekła sernik do drugiej w nocy. Dali nam więcej serca niż mogliśmy sobie wyobrazić. I choć wszystko kosztowało nas mnóstwo wysiłku, nie zamieniłabym tego dnia na żaden inny.

Teściowej prawie nie pamiętam z tamtego wieczoru. Przyszła, złożyła życzenia, wyszła przed pierwszym tańcem. Nie bolało mnie to wtedy tak, jak myślałam, że będzie. Może dlatego, że miałam już inne oparcie i przestałam czekać na coś, co nigdy nie nadejdzie.

Nie wiem, jak potoczy się nasza relacja. Może coś się jeszcze wydarzy, a może się nie wydarzy nic. Ale wiem jedno – nie będę już więcej zabiegać o względy kogoś, kto nie potrafi dawać z serca. Mam siebie, mam męża i mam tę siłę, która pojawiła się wtedy, gdy najbardziej jej potrzebowałam.

Marta, 33 lata

Czytaj także: