„Teściowa się ze mnie śmieje, że ubieram się w lumpeksie. Ale ostatnio znalazłam taki skarb, że aż jej oko zbielało”

Czasem mam wrażenie, że moja teściowa mogłaby być główną bohaterką dramatu. Uśmiechnięta, starannie umalowana, pachnąca najnowszymi perfumami, ale wystarczy, że się odezwie, a człowiek ma ochotę wypić melisę na uspokojenie. Nie muszę dodawać, że mam z nią stosunki… powiedzmy, napięte. I nie dlatego, że kiedyś się pokłóciłyśmy o pierogi czy coś w tym stylu. Nie, to byłoby za proste. Nasza relacja to taki nieustanny sparing. Ona – elegantka w futrze z lisów, ja – lumpeksowa królowa stylu, która z jednej zniszczonej koszuli zrobi sukienkę i szalik. A że ostatnio trafiła mi się taka perełka, że aż się jej oko zbielało z zazdrości? Cóż… czasem karma wraca.

Starałam się być miła

– Gdzie ty kupiłaś ten sweterek? – zapytała teściowa, z tym swoim uśmieszkiem.

– Wiesz co, w takim butiku cyrkularnym na rogu, jeśli wiesz, co mam na myśli – odpowiedziałam miłym tonem.

– Ach, czyli lumpeks – rzuciła z westchnieniem.

Przy stole siedział mój mąż i robił wszystko, żeby wtopić się w krzesło. Kto by chciał być pomiędzy dwoma kobietami, które tylko czekają, by wbić sobie szpilę?

– Tak, a twój sweter, mamo, przypadkiem nie ten sam, który reklamowali dwa sezony temu? – zapytałam słodko.

– Nie każdy umie docenić klasykę. Jedni gonią za modą, inni ją tworzą – odpowiedziała, upijając łyk herbaty z filiżanki.

– A ja tam wolę upolować coś z duszą – odparłam. – I jak się dobrze poszpera, to się znajdzie prawdziwe skarby. Nawet takie, że… no cóż. Nie każdy oko ma, żeby je docenić.

– O, dziecko, jak ci to służy – powiedziała. – Czasem warto zejść do piwnicy, żeby docenić salon.

– A czasem warto zejść z piedestału – odpowiedziałam. – Żeby nie spaść z hukiem.

Byłam z siebie dumna

Zawsze powtarzam – jeśli ktoś nie był w lumpeksie w dniu dostawy, nie zna prawdziwego życia. Tłum kobiet z wyostrzonym wzrokiem, łokcie w ruchu, adrenalina większa niż na wyprzedażach.

– Odsuń się, kochanieńka, to moje! – syknęła jakaś starsza pani, wyrywając mi z ręki pasiasty sweter.

– Ależ oczywiście, proszę się częstować – uśmiechnęłam się. – Tylko guzika brakuje i pachnie jak piwnica z lat 90.

Odsunęła się zawstydzona, a ja zanurkowałam głębiej. I wtedy zobaczyłam płaszcz. Wełniany. Granatowy, z szerokimi klapami i podszewką w groszki. W idealnym stanie, z metką. I nazwisko projektanta, które znałam tylko z internetu.

– Przepraszam, czy pani to odkłada? – zapytała jakaś młoda dziewczyna, pokazując na płaszcz w mojej dłoni.

– Nie, skarbie. Biorę to – odpowiedziałam. – Prawdziwa miłość zdarza się tylko raz.

Z bijącym sercem pobiegłam do kasy. Dziewczyna za ladą spojrzała na metkę i na mnie.

– Wie pani, że to kosztuje dziewięć pięćdziesiąt?

– Wiem – uśmiechnęłam się triumfalnie. – Czasem życie potrafi być sprawiedliwe.

Wróciłam do domu jak rycerz po wygranej bitwie. Powiesiłam płaszcz w przedpokoju, zaparzyłam herbatę i… wtedy zadzwonił dzwonek. A w drzwiach – wiadomo kto. Teściowa.

– O, kogo moje oczy widzą. I co to za nowy ciuch? – zapytała, patrząc na płaszcz.

– A, nic takiego. Taka tam zdobycz. Z lumpeksu – dodałam, widząc, jak jej brew lekko drga.

Powiedziałam z błyskiem w oku

– Z lumpeksu? – powtórzyła teściowa, podchodząc bliżej i dotykając rękawa płaszcza, jakby nie wierzyła, własnym oczom. – Ale to wełna. I to nie byle jaka…

– A no – kiwnęłam głową. – I nawet podszewka oryginalna. Wzór w groszki, ręczne przeszycia.

Patrzyła na mnie tym wzrokiem, który zwykle rezerwowała dla fryzjerki, która śmiała jej skrócić grzywkę o pół centymetra za bardzo.

– I ty to kupiłaś... wśród śmieci? – zapytała, jakby właśnie dowiedziała się, że jem z podłogi.

– Wśród skarbów – poprawiłam. – Trzeba tylko umieć szukać. I mieć oko.

Zrobiła krok do tyłu i wpadła na mój stojak na parasolki. Prawie się wywróciła, ale złapała się regału. Oczywiście udawała, że wszystko pod kontrolą.

– To… to musi być podróbka – rzuciła, ale już bez przekonania.

– O, a tu się mylisz – powiedziałam z błyskiem w oku. – Sprawdziłam metkę. A potem jeszcze porównałam z katalogiem na stronie producenta. I wiesz co? To limitowana kolekcja. Sprzedawali tylko w Paryżu.

Jej twarz zmieniała kolory – najpierw lekko zaróżowiała, potem przeszła w blady beż, a na końcu... biel. Dosłownie. Jakby ktoś odciął dopływ krwi.

– Chcesz przymierzyć? – zaproponowałam z uśmiechem.

– Ja? Nie. Mam przecież pełną szafę porządnych ubrań – wypowiedziała szybko.

I wtedy wiedziałam, że trafiłam ją w czuły punkt.

Utarłam jej nosa

Po tym, jak o mało nie zemdlała od samego widoku płaszcza, zrobiła się jakaś taka... cichsza. Niby dalej uśmiechnięta, ale już bez tego charakterystycznego „pazura”. Chyba próbowała sobie jakoś w głowie poukładać, że lumpeks może być luksusem.

– A ile zapłaciłaś za to... cudo? – zapytała po chwili, jakby sama nie wierzyła, że w ogóle wypowiada te słowa.

– Dziewięć złotych i pięćdziesiąt groszy – odpowiedziałam, parząc herbatę. – Bez rabatu, wyobrażasz sobie?

– Dziewięć… – zamrugała – za płaszcz? – Roześmiała się, ale ten śmiech był jak echo w pustym kościele. – To już chyba bluza w dyskoncie więcej kosztuje.

– I nie ma podszewki z jedwabiu – podsunęłam jej kubek. – Z cukrem czy bez? Wiem, że nie lubisz gorzkiej prawdy.

Zamieszała herbatę i spojrzała na mnie z czymś na kształt… szacunku? Albo przynajmniej uznania, że potrafię ją zagiąć bez jednego przekleństwa.

– A ty to skąd tak się znasz na tych… ciuchach? – zapytała ostrożnie.

– Lubię wiedzieć, w czym chodzę – odpowiedziałam. – Moda to też sztuka, tylko trzeba umieć ją czytać. Ty masz galerie, ja mam wieszaki w lumpeksie.

– Ale to... nie wygląda jak z lumpeksu – powiedziała, jakby się sama ze sobą kłóciła.

– Bo nie wszystko, co tanie, jest tanie z wyglądu. Niektóre rzeczy po prostu trafiają na odpowiednie osoby. A niektóre... do nieodpowiednich szaf – uśmiechnęłam się.

Zamilkła. Nie było już riposty.

Zrobiłam wrażenie

Dwa dni później miałam rodzinny obiad u kuzynki. Wiedziałam, że będzie i moja ukochana teściowa. Idealna okazja, żeby wyprowadzić z szafy granatową armatę.

– Wyglądasz... zjawiskowo – powiedziała kuzynka, jak tylko weszłam.

– Dziękuję, świeży nabytek – odparłam. – Trochę paryski szyk, trochę taniec w second-handzie.

W przedpokoju stała teściowa. Miała na sobie coś, co bez wątpienia miało być eleganckie. Tylko że materiał się błyszczał, szwy uciekały, a guzik przy kołnierzyku ledwo trzymał się życia.

– Dzień dobry – powiedziałam z niewinnym uśmiechem, zsuwając płaszcz z ramion z taką gracją, jakbym to robiła na pokazie mody. – Trochę gorąco, prawda?

Wszyscy zamilkli. Płaszcz zrobił wrażenie.

– Piękny! – zachwyciła się ciocia. – Gdzie ty to kupiłaś?

Zanim zdążyłam otworzyć usta, moja teściowa rzuciła:

– W butiku. W Paryżu. Dagmara ma... kontakty.

Spojrzałam na nią. Serio? Paryż? Kontakty?

– Prawie się zgadza – powiedziałam, nie spuszczając z niej wzroku. – Tylko że to był lumpeks.

Zapanowała cisza. A potem – śmiech.

– No to szacun! – rzucił kuzyn. – Wygląda na minimum tysiaka!

Teściowa zacisnęła usta. A potem – najcichszym głosem świata – powiedziała:

– No, nie powiem… trafiła ci się perełka.

– Czasem wystarczy dobrze patrzeć, a nie tylko oceniać – odpowiedziałam.

Patrzyłam na nią podejrzliwie

Od tego obiadu coś się zmieniło. Nie wiem, czy to był płaszcz, czy po prostu fakt, że w końcu ją przebiłam. Teściowa… złagodniała. Oczywiście nie przestała być sobą – dalej miała swoje złośliwe komentarze, ale już nie tak ostre. Nie wbijała ich w kręgosłup, tylko raczej... kłuła w łydkę, jak komar, który nie wie, że lato się kończy.

– Może byśmy kiedyś razem... poszły na te twoje łowy? – zapytała kilka dni później, przy herbacie.

O mało nie wyplułam herbatnika.

– Ty? Do lumpeksu?

– Właśnie. Chcę zobaczyć, jak to wygląda. Może coś się nauczę – wzruszyła ramionami, jakby to było coś najnormalniejszego na świecie.

Patrzyłam na nią podejrzliwie. Czyżby planowała przejęcie mojego terytorium? A może... może naprawdę zaczęła rozumieć, że wartość to nie tylko metka?

– Dobrze. Ale uprzedzam, nie ma zmiłuj się. Która pierwszy dorwie markowy sweter, ta go bierze.

– A co jeśli będę szybsza? – uśmiechnęła się kąśliwie.

– To ci go wyrwę z ręki, zanim zdążysz się obejrzeć – odpowiedziałam i obie zaczęłyśmy się śmiać.

Nie wiem, czy się lubimy. Jednak od tej chwili patrzyła na mnie inaczej. Już nie jak na wieśniarę w tanim swetrze, ale jak na przeciwniczkę, której lepiej nie lekceważyć. I bardzo dobrze. Niech wie, że królowa z lumpeksu nosi koronę.

Dagmara, 37 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: