„Mój syn związał z panną z dzieckiem. Nigdy mu tego nie wybaczę”

Nigdy nie należałam do tych matek, które pozwalają dzieciom robić, co im się żywnie podoba. Mój syn wychowywał się w domu, gdzie był porządek i wymagania. Nie po to zrezygnowałam z pracy i całe życie poświęciłam jego edukacji, żeby potem patrzeć, jak wiąże się z kimś, kto nie jest nawet w stanie zapewnić mu czystego startu. Tak, jestem surowa, ale też sprawiedliwa. A życie mnie nauczyło, że nikt nie da ci tyle, co ty sam sobie wypracujesz.

Pamiętam, jak jeszcze niedawno planowałam, że mój jedynak pozna porządną dziewczynę – spokojną, wykształconą, najlepiej z dobrej rodziny. Może niekoniecznie bogatą, ale taką, co ma klasę. Tymczasem przyszedł któregoś dnia z wieścią, że „się zakochał”. I to w kim? Nawet nie miał odwagi przedstawić mi jej osobiście.

Musiałam działać

Pod koniec stycznia syn wrócił z pracy roześmiany. Usiadł przy stole w kuchni, włączył czajnik i zapytał, czy mamy jeszcze tego malinowego dżemu.

– Jest w spiżarce, za kompotami – powiedziałam, nie odrywając wzroku od krzyżówki.

– Dzięki, mamo – odparł i wyszedł.

Po chwili usiadł z kanapką i westchnął przeciągle.

– Coś taki radosny? – zapytałam, nie podnosząc wzroku.

– A tak, nic... Po prostu fajny dzień.

Znałam go jak własną kieszeń. Jak miał „fajny dzień”, to znaczyło, że jakaś dziewczyna się pojawiła. Nie chciałam drążyć, ale on sam zaczął.

– Poznałem kogoś. Miłą, fajną dziewczynę. Ma na imię Lena.

– Lena? Hm. A czym się zajmuje?

– Pracuje w kawiarni, niedaleko mojego biura. Studiowała pedagogikę, ale musiała zrezygnować.

– Musiała? – uniosłam brwi.

– No… bo ma córeczkę. Hanię.

Zamarłam.

– Chcesz powiedzieć, że związałeś się z kobietą, która już ma dziecko?

– Mamo, to nie tak... Ona jest naprawdę w porządku. I to dziecko – mała – jest urocza.

– Urocza? Dziecko to nie piesek. Myślałam, że masz więcej rozsądku.

– Mamo, zakochałem się. I Lena... Ona naprawdę jest wyjątkowa.

Patrzyłam na niego. Mój syn – mój mądry, ambitny chłopak – i taka wpadka? Wiedziałam, że muszę działać. Tyle lat poświęceń nie mogły pójść na marne.

Nie mogłam odpuścić

Kilka dni później ugotowałam rosół, upiekłam sernik – klasyka na „rodzinne spotkanie”. Syn nie miał pojęcia, że zaprosiłam Lenę na obiad. Znalazłam ją sama – wystarczyło trochę poszperać w mediach społecznościowych. Odpisała na moją wiadomość z grzecznością, ale i lekkim niepokojem. Miała przyjść na trzynastą.

– Mamo, co ty wyprawiasz?! – wrzasnął syn, jak tylko się dowiedział.

– Zaprosiłam Lenę. Chcę ją poznać. Chyba mi się to należy?

– Ale… bez mojej zgody?

– Synu, czy ja zapraszam cię na pogrzeb? Zrobiłam obiad. Chcę porozmawiać. Tyle.

O trzynastej Lena stanęła w drzwiach z dziewczynką na rękach. Ubrana ładnie, choć trochę za skromnie jak na taką okazję. Dziewczynka miała różowe kokardki i uparcie trzymała się matczynej nogi.

– Dzień dobry, pani Regino – powiedziała Lena, ściskając torebkę. – To Hania.

– Dzień dobry – odparłam chłodno. – Proszę, niech pani wejdzie. I zdejmie buty, tu parkiet lakierowany.

Usiedliśmy przy stole. Ja, mój syn, Lena i mała. Obserwowałam, jak mój dom zamienia się w plac zabaw.

– Ma pani rodzinę w mieście? – zagaiłam przez zaciśnięte zęby.

– Nie, tylko my dwie. Moi rodzice nie żyją.

– Och. W takim razie – spojrzałam wymownie na syna – rozumiem, kto będzie musiał wziąć wszystko na swoje barki.

– Mamo, daj spokój…

– Daj spokój? Synu, to nie jest tylko „związek”. To jest pakiet z bonusem, który płacisz do końca życia.

Trafiłam go w czuły punkt

Oczywiście, nie powiedziałam wszystkiego przy obiedzie. Nie chciałam robić scen przy stole. Ale wieczorem, kiedy Lena już wyszła, a mój syn siedział naburmuszony w salonie, przysiadłam się z herbatą i zaczęłam spokojnie, choć w środku wszystko we mnie wrzało.

– Możemy porozmawiać jak dorośli?

– Jeśli to znowu o Lenie, to daruj sobie.

– Posłuchaj. Nie mam nic przeciwko miłości. Ale powiedz mi szczerze: naprawdę chcesz wychowywać cudze dziecko?

– To nie jest „cudze dziecko”, mamo. Hania jest częścią Leny. A ja ją kocham.

– Tyle że to nie twoje geny. Nie twój obowiązek. A co, jak ona któregoś dnia cię zostawi? Z dzieckiem, którego nawet nie jesteś ojcem?

– Mamo, Lena nie jest taka. Jest lojalna, dojrzała…

– I porzucona przez wcześniejszego partnera, o ile dobrze zrozumiałam?

Zamilkł. No właśnie. Trafiłam go w czuły punkt.

– Mamo, nie wszyscy są tacy jak tata. Nie każda relacja kończy się zdradą.

– Nie każda, ale wiele. I chyba nie po to uczyłam cię odpowiedzialności, żebyś teraz szukał problemów na własne życzenie.

– A może po prostu mnie nie obchodzą twoje „plany”? To moje życie, mamo. Moje decyzje.

– Myślisz, że łatwo patrzeć, jak mój jedyny chłopak oddaje swoje młode lata kobiecie po przejściach?

– Ona nie jest po przejściach. Ona po prostu... żyje.

Spojrzał na mnie z żalem

Z czasem Lena zaczęła bywać u nas częściej. Nie pytałam, nie zapraszałam – po prostu zaczęła się pojawiać. Udawałam, że mnie to nie rusza. Parzyłam herbatę, serwowałam ciasto i siedziałam przy stole z kamienną miną. Jednak wszystko we mnie się gotowało. Zwłaszcza kiedy mój własny syn mówił do Hani „skarbie” i wiązał jej buciki, jakby to była jego córka. Pewnego popołudnia wróciłam wcześniej z zakupów. Wchodzę, a tu proszę – Lena w moim fartuchu, w mojej kuchni, miesza coś w garnku. Hania rysowała kredkami na moim obrusie.

– Dzień dobry, pani Regino! – rzuciła radośnie. – Robię zupę dyniową, mam nadzieję, że pani lubi.

– Uwielbiam, kiedy ktoś bez pytania gotuje w moim domu – odparłam lodowato, zdejmując płaszcz. – Zwłaszcza w moim fartuchu.

– Och... przepraszam. Kamil powiedział, że mogę...

– Kamil się mylił. Nie lubię niespodzianek.

Weszłam do swojego pokoju i zatrzasnęłam za sobą drzwi. Mój syn przyszedł kilka minut później, z głupim uśmieszkiem.

– Mamo, bez przesady... Lena chciała ci zrobić przyjemność.

– Przyjemność? Dla mnie przyjemność to cisza, spokój i brak cudzego dziecka mazgającego po moim obrusie.

– Hania niczego nie zniszczyła…

– Czy ty naprawdę tego nie widzisz? Ona się tu urządza. Powoli, ale skutecznie. Najpierw fartuch, potem kuchnia. A za chwilę klucze do mieszkania?

– Mamo…

– Nie kończ.

Spojrzał na mnie z żalem. A ja tylko wzruszyłam ramionami.

Musiałam mu to wybić z głowy

Nie musiałam długo czekać, by moje przeczucia się spełniły. Kilka tygodni później Kamil usiadł przy stole z tą swoją miną „mam coś ważnego do powiedzenia”. Znałam go – zawsze zaczynał od kręcenia łyżeczką w herbacie, jakby to miało mu pomóc znaleźć właściwe słowa.

– Mamo... chcę z tobą porozmawiać – powiedział w końcu.

– Słucham – odparłam, nie odrywając wzroku od gazety.

– Myślimy z Leną o wspólnym mieszkaniu.

Odłożyłam gazetę.

– W jakim sensie „myślicie”?

– No, że się wprowadzamy razem. Wynajmiemy coś. Nie chcemy z tobą konkurować o kuchnię.

– A więc jednak. Udało jej się. Gratulacje – prychnęłam.

– Mamo, błagam. To moja decyzja.

– A ja mam w nią wierzyć? Dziewczyna z dzieckiem, bez porządnej pracy, z niewiadomą przeszłością – i ty chcesz z nią zaczynać nowe życie?

– To nie jest decyzja z impulsu. Mieszkamy razem, bo chcemy być rodziną. Razem z Hanią.

– Rodziną?! – syknęłam. – Ty jeszcze nie masz nawet obrączki na palcu, a już chcesz wychowywać cudze dziecko?!

– Hania to nie „obce dziecko”, mamo. Zaczynam ją traktować jak własną.

– No to pogratulować. Mam nadzieję, że jak przyjdzie ci płacić alimenty, to też będzie ci łatwo.

– To było podłe – rzucił i wstał.

– Nie. To było prawdziwe.

Zatrzasnął za sobą drzwi. Znowu. Siedziałam, słuchając w ciszy dźwięku gotującej się wody. To już nie była tylko herbata. To był koniec.

Zapomniałam o najważniejszym

Minęły trzy miesiące. Nie dzwonił. Nie odwiedzał. A ja... nie zamierzałam robić pierwszego kroku. Miał swój wybór, swoją „rodzinę”, swoją kobietę z przeszłością i dziecko, które mówiło do niego „tato”, chociaż dla niej ojcem nigdy nie był i nie będzie. Pewnego popołudnia, gdy podlewałam kwiaty na balkonie, zadzwonił domofon. Nacisnęłam.

– Dzień dobry, pani Regino – powiedziała Lena. – Przyszliśmy tortem.

– Z jakiej to okazji? – mruknęłam.

– Mam urodziny – odezwał się Kamil.

Aż mnie zatkało. Zapomniałam. Po raz pierwszy w życiu zapomniałam o urodzinach własnego dziecka.

– Pomyśleliśmy, że może przyjdziemy razem. Hania narysowała dla pani laurkę – dodała Lena, wyciągając kolorowy kartonik z serduszkiem.

Wzięłam go niechętnie. Dziecięca kreska, napis „Babcia”.

– Hania uważa panią za część rodziny – powiedziała cicho Lena.

– Rodziny? – spojrzałam na nią chłodno. – To nie jest moja rodzina.

– Mamo… – Kamil spojrzał na mnie ze smutkiem.

– Idźcie.

Patrzyłam, jak odchodzą. Ona, on, mała. Znikli za rogiem. Nie zatrzymałam ich. Bo ja już swoje dziecko wychowałam. I nikt nie zmusi mnie, bym teraz wychowywała cudze.

Regina, 57 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: