„Układ był prosty. Ja sprzątałam jej dom, ona płaciła za moje studia. Dzięki tej pomocy nie będę klepać biedy”

Odkąd pamiętam, w mojej rodzinie zawsze brakowało pieniędzy. Dlaczego? Rodzice niewiele mi tłumaczyli, sama co nieco wydedukowałam z podsłuchanych rozmów, a im byłam starsza, tym więcej rozumiałam. Kiedy miałam 10 lat, rodzice wzięli kredyt na budowę domu. Tata dobrze zarabiał, mama też. W dodatku podżyrowali wysoką pożyczkę znajomym. A potem poszło lawinowo.

Tatę zwolnili, znajomi nie spłacali rat, zbankrutowali, w końcu wyjechali za granicę i wszelki słuch po nich zaginął. Rodzice zostali z dwoma ogromnymi kredytami, nieskończonym domem, dzieckiem i jedną wypłatą. Na domiar złego tata podczas prac na budowie stracił rękę. Nie mógł już pracować, dostał wprawdzie rentę, ale nie starczała na pokrycie nawet połowy zobowiązań, a gdzie reszta wydatków? Rodzice musieli sprzedać swój dom, kupili małe mieszkanko w starych popegeerowskich blokach, częściowo spłacili kredyty, resztę rozłożyli na długie lata. Żyliśmy w wielkiej nędzy.

Musiałam zarabiać

Marzyłam o studiach, ale rodzice nie nie mieli z czego mi ich opłacić. Postanowiłam więc zaraz po szkole rozpocząć pracę, a z czasem może pójść na jakiś zaoczny kierunek. Priorytetem była jednak pomoc rodzicom. Zatrudniłam się jako sprzątaczka w miejscowej firmie. Jej właścicielka była bardzo miłą osobą, znała moich rodziców i wiedziała, w jakiej sytuacji jesteśmy. Któregoś popołudnia opowiedziałam jej o swoich marzeniach i ambicjach, o chęci pomocy rodzicom, a potem rozpoczęciu studiów.

I wtedy pani Maria zaproponowała nagle, że ona opłaci mi dalszą edukację!

– W zamian za to dwa razy w tygodniu będziesz przychodzić do mnie do domu. Posprzątasz, czasem coś wyprasujesz, może pomożesz mojej córce w lekcjach? I powiedzmy raz w miesiącu umyjesz okna. Co ty na to? – spytała.

Nie wiedziałam, co powiedzieć! Z jednej strony miałam ochotę rzucić się jej na szyję i od razu biec myć te okna! Z drugiej było mi zwyczajnie głupio przyjąć taką propozycję. W końcu to była prawie obca osoba. Pani Maria tłumaczyła mi jednak, że to dla niej naprawdę niewiele, a poza tym nie daje mi tych pieniędzy za darmo.

– Mam jeden warunek – zaznaczyła. – Jeśli nie będziesz się uczyć, bądź nie zaliczysz jakiegoś egzaminu, koniec pomocy!

Byłam bardzo szczęśliwa. Nie wiedziałam, jak mam dziękować pani Marii. Kiedy opowiedziałam o wszystkim rodzicom, mama się popłakała. Tata udawał twardego, ale w jego oczach też widziałam łzy.

– Jednak są jeszcze dobrzy ludzie na tym świecie. Los nas nie oszczędzał, może tobie wynagrodzi – mówiła mama, płacząc.

Łączyłam pracę ze studiami

Zbliżał się koniec wakacji, szybko więc zaczęłam załatwiać wszystkie formalności i od października zostałam studentką. Nie było łatwo. Od poniedziałku do piątku od godziny siódmej do piętnastej sprzątałam biurowiec, w poniedziałki i czwartki od szesnastej do dwudziestej pracowałam w domu pani Marii, a weekendy spędzałam na uczelni. Uczyłam się po nocach, czasem byłam przemęczona, ale nie poddawałam się, walczyłam o swoją przyszłość.

Wszystko zaczynało się układać. Dzięki mojej wypłacie żyło nam się lepiej, część pieniędzy przeznaczaliśmy też na szybszą spłatę kredytów. Byłam dumna sama z siebie, kiedy w ferie mogłam ogłosić rodzicom i pani Marii, że jestem w gronie najlepszych studentów na roku. Zaowocowało to stypendium naukowym.
Czas pędził jak szalony i ani się obejrzałam, a zdałam ostatni egzamin z sesji letniej. Nadeszły trzymiesięczne wakacje. Rytm mojego życia w tygodniu niewiele się zmienił, za to w weekendy nie biegłam na uczelnię, a do pobliskiej pizzerii, gdzie sobie dorabiałam.

Znalazłam czas na miłość

Pewnego wieczoru poznałam Maćka. Przyszedł coś zjeść. Widywałam go już wcześniej, ale nigdy nie rozmawialiśmy o niczym, poza gatunkiem pizzy. Wtedy jednak zaczął mówić o pogodzie, wakacjach. W końcu się przedstawił i spytał, o której kończę. Zaczęliśmy się spotykać. Nie miałam dla niego zbyt wiele czasu, zwłaszcza od października, kiedy wróciłam na studia. Maciek był jednak niezwykle wyrozumiały i cierpliwy.

Po zdaniu egzaminu licencjackiego, dzięki pomocy pani Marii, znalazłam pracę w zawodzie i kontynuowałam studia magisterskie. Opłacać mogłam je jednak już z własnych pieniędzy, co napawało mnie ogromnym szczęściem i dumą. Rok po obronie tytułu magistra wzięliśmy z Maćkiem ślub. Maria była oczywiście honorowym gościem! A kilka tygodni temu została matką chrzestną naszej córeczki, Marysi. Maciek i ja wynajmujemy małe mieszkanie. Nadal pomagamy moim rodzicom spłacać kredyt. Na szczęście zostało tego już niewiele.

Do końca życia będę wdzięczna Bogu, że postawił na mojej drodze mojego osobistego anioła stróża – Marię. Nie wiem, jak wyglądałoby dziś moje życie, gdyby nie ona.