„Wielkanocny zajączek nie miał litości. Moje małżeństwo zmieniło się w jeden wielki pasztet”

Moje życie było spokojne i poukładane. Dom, który dzieliłam z mężem i dziećmi, pełen był ciepła i radości. Dni upływały nam na codziennych obowiązkach, a wieczory spędzaliśmy wspólnie, snując plany na przyszłość. Wszystko było na swoim miejscu, dopóki nie zauważyłam zmian w zachowaniu mojego męża. Początkowo były to drobnostki, ale z czasem częściej zaciskał usta i nie odpowiadał na moje pytania z dawną lekkością. Serce ściskał mi niepokój, który stopniowo zamieniał się w rosnącą podejrzliwość. Zaczęłam wszystko analizować i zadawać sobie pytania: co takiego mogło się wydarzyć? Czy coś ukrywa? Chciałam mu ufać, ale czułam, że między nami coś się zmieniło. Moja intuicja podpowiadała mi, że kryje się za tym coś więcej, a ja musiałam poznać prawdę.

Nabrałam pewnych podejrzeń

Słońce delikatnie ogrzewało naszą skórę, a powietrze pachniało wiosennymi kwiatami i świeżością. Dzieci z zapałem zbierały kolorowe jajka ukryte w ogrodzie, ciesząc się każdą odnalezioną pisanką. Szłam za nimi, trzymając męża za rękę, choć tego dnia jego dłoń wydawała mi się chłodniejsza niż zwykle.

– Wszystko w porządku? – zapytałam, przyglądając się mu ukradkiem.

– Tak, tak, tylko coś zgubiłem – mruknął

Zatrzymał się nagle i zaczął gorączkowo przeszukiwać wewnętrzne kieszenie. Jego ruchy były szybkie i pełne zdenerwowania, jakby szukał czegoś niezwykle cennego.

– Czego szukasz? Może mogę pomóc? – zaproponowałam, starając się, by mój głos brzmiał beztrosko.

– Klucza. Zgubiłem klucz – odpowiedział krótko, unikając mojego spojrzenia.

Zamrugałam, próbując zrozumieć jego nagłe napięcie. To nie był pierwszy raz, kiedy coś zgubił, ale nigdy wcześniej nie reagował w ten sposób. Klucz do domu, może samochodu? Czy to coś innego, co ukrywało się pod jego nieobecnym wzrokiem? Zaczęłam analizować każdy szczegół naszego związku z ostatnich tygodni. Wewnętrzny głos szeptał, że to nie była tylko zguba. Jego wymówka była zbyt powierzchowna, a ja poczułam, że muszę dowiedzieć się, co tak naprawdę się dzieje.

Serce zabiło mi szybciej

Kilka dni później, gdy słońce zaczynało chować się za horyzontem, natrafiłam na coś, co wywróciło mój świat do góry nogami. Przeszukiwałam torebkę w poszukiwaniu kluczy do domu, gdy nagle moje palce natrafiły na coś, czego nie spodziewałam się tam znaleźć. Był to klucz. Czy to tę zgubę Kuba gorączkowo szukał podczas naszego wielkanocnego spaceru? Serce zaczęło mi bić szybciej. Wróciłam do domu z głową pełną pytań. Gdy tylko mąż wszedł do kuchni, podeszłam do niego, trzymając klucz w dłoni.

– Co to jest? – zapytałam, unosząc go przed jego twarzą. – To ten klucz, którego szukałeś, prawda?

Kuba spojrzał na mnie z zaskoczeniem, a potem przeniósł wzrok na klucz. Przez chwilę wydawało się, że zastanawia się, co powiedzieć.

– To stary klucz ojca. Chciałem coś sprawdzić... ale nie mogłem go znaleźć – odpowiedział, uśmiechając się nieszczerze.

– Naprawdę? Stary klucz ojca? – zapytałam, wpatrując się w niego z niedowierzaniem.

Zapanowała cisza. Mąż unikał mojego wzroku, patrząc w podłogę. Czułam, jak moja frustracja rośnie. W jego odpowiedzi było coś fałszywego, coś, co nie dawało mi spokoju.

– A po co ci ten klucz? – dociekałam dalej.

– Po prostu... To nie ma znaczenia – wymamrotał, próbując zakończyć rozmowę.

Jego postawa tylko pogłębiała moje podejrzenia. Wiedziałam, że coś przede mną ukrywa. A ja musiałam odkryć, co to było.

Krew odpłynęła mi z twarzy

Następnego dnia, przeszukując szufladę biurka, natknęłam się na coś, co wydawało się potwierdzać moje najgorsze obawy. Wśród stosu dokumentów znalazłam umowę wynajmu mieszkania, podpisaną przez mojego męża. Każde słowo zdawało się krzyczeć do mnie z kartki, a imię na umowie przyprawiało mnie o gęsią skórkę – Anna B. Serce biło mi mocniej, jakbym właśnie odkryła nieznaną, mroczną tajemnicę. Dlaczego mój mąż wynajmował mieszkanie? Kim była Anna B.? Te pytania nie dawały mi spokoju. Z narastającym niepokojem zaczęłam myśleć o możliwych odpowiedziach. Wieczorem, gdy mąż rozmawiał przez telefon, usłyszałam jego przytłumiony głos z gabinetu. Delikatnie podeszłam bliżej drzwi, starając się nie wydać żadnego dźwięku.

– Tak, wiem... Spotkamy się jutro. Klucz mam już w porządku – powiedział, a ja poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy.

Nie mogłam już dłużej znieść tego ciężaru. Wpadłam do pokoju, przerywając rozmowę. Kuba patrzył na mnie zaskoczony, trzymając telefon przy uchu.

– Musimy porozmawiać – powiedziałam stanowczo, trzymając w dłoni umowę wynajmu. – Co to jest? Co ukrywasz?

Jego twarz przybrała napięty wyraz, jakby próbował znaleźć odpowiednie słowa. Czułam, że to moment prawdy, który na zawsze zmieni nasze życie.

Czułam się zdradzona

Mąż odłożył telefon, jego spojrzenie spoczęło na dokumentach, które trzymałam w dłoni. Cisza wypełniła pokój, przerywana jedynie naszym przyspieszonym oddechem. Czekałam, gotowa na wszystko, co mógłby powiedzieć.

– Dobrze, powiem ci prawdę – zaczął z westchnieniem, a jego głos był pełen zmęczenia. – Wynajmuję mieszkanie. To dla... pewnych spraw zawodowych.

Jego odpowiedź była wymijająca, a ja poczułam, że coś przede mną ukrywa. Nie mogłam już dłużej znosić tej niepewności.

– A Anna B.? Kim ona jest? – zapytałam, czując, jak moje serce zaczyna walić coraz mocniej.

Jakub zmieszał się, jakby nagle zabrakło mu słów.

– To ktoś... kto pomaga mi w pewnych kwestiach – odpowiedział niepewnie.

– Nie zbywaj mnie ogólnikami! – podniosłam głos. – Chcę wiedzieć wszystko. Mam prawo znać prawdę.

Mąż milczał. Wiedziałam, że coś przede mną ukrywał, a jego wymówki tylko pogłębiały moje poczucie zdrady. Moje myśli były jak burza – czułam się zdradzona, zraniona, a przede wszystkim zagubiona. Jak mogłam nie zauważyć, że coś było nie tak? Gdzie popełniłam błąd? Moje myśli krążyły wokół tych pytań, a łzy zaczęły spływać mi po policzkach.

Gotowało się we mnie

Postanowiłam osobiście odwiedzić mieszkanie, które wynajmował mąż. Chciałam odkryć prawdę, nawet jeśli miałaby być bolesna. Przygotowana na to, co mogłoby się wydarzyć, stanęłam przed drzwiami i z bijącym sercem nacisnęłam dzwonek. Drzwi otworzyły się, a przede mną stała młoda kobieta. Jej włosy były spięte w koka, a w oczach widniał lekki cień niepokoju. Przez chwilę patrzyłyśmy na siebie w milczeniu.

– Anna? – zapytałam, choć znałam już odpowiedź.

– Tak, to ja – odpowiedziała cicho, wpatrując się w moje oczy z mieszanką ciekawości, ale i zakłopotania.

– Chciałabym porozmawiać – powiedziałam, starając się zachować spokój.

Zaprosiła mnie do środka, a ja rozejrzałam się po wnętrzu. Mieszkanie było skromnie urządzone, ale zadbane. Czułam, jak emocje napierają na mnie ze wszystkich stron.

– Kim jesteś dla mojego męża? – zapytałam bez ogródek, nie mając siły na dalsze subtelności.

Anna usiadła na kanapie, patrząc na mnie poważnie.

– Jestem jego partnerką biznesową – wyjaśniła. – Pomagam mu w pewnym projekcie, który wymagał dyskrecji. Ale to nie jest to, co myślisz.

Czułam, jak ulga miesza się z niedowierzaniem. Chciałam jej uwierzyć, ale gdzieś w głębi duszy pozostawały wątpliwości.

– Dlaczego więc ten klucz był dla niego taki ważny? – zapytałam, wciąż pełna niepewności.

– To klucz do archiwum, gdzie trzymamy wszystkie dokumenty – odpowiedziała spokojnie. – Nie ma tu żadnego romansu, jeśli o to chodzi.

Mimo jej zapewnień czułam się zdradzona przez sam fakt, że mąż przede mną to ukrywał. Nasze małżeństwo było zbudowane na zaufaniu, które teraz wydawało się pękać. Wracając do domu, zastanawiałam się, jak potoczy się nasze życie. Wiedziałam, że już nigdy nie będzie tak jak dawniej. Czy to jednak był wystarczający powód, by zażądać rozwodu? Na to pytanie jeszcze nie znałam odpowiedzi.

Alicja, 41 lat

Czytaj także: