„Wyjazd na ferie zamienił się w horror. Niewiele brakowało, a nasze modlitwy nie zostałyby wysłuchane”

Te ferie miały być cudowne. Śnieżne szaleństwo na stoku, ciepła herbata w schronisku, dzieci wybiegane i szczęśliwe, a my z Tomkiem w końcu odpoczniemy. Czyż to nie brzmi jak plan idealny?

Poczułam znajome ukłucie

Pakując się, popełniliśmy klasyczny błąd. Grube kurtki powędrowały na tył auta, czapki gdzieś w bagażniku, a my, w lekkich bluzach, ruszyliśmy w trasę. Dzieci od razu zaczęły wiercić się na tylnym siedzeniu.

– Daleko jeszcze? – jęknęła Marta, ledwie ruszyliśmy z domu.

– Antek, nie kop siostry – upomniałam syna, który uparcie wciskał nogi pod fotel Marty.

– Ale ja się nudzę! – zaprotestował.

Tomek zerknął na mnie i uśmiechnął się pod nosem. Znałam ten uśmiech, ale tym razem oznaczał coś innego.

– Znalazłem skrót – oznajmił triumfalnie, stukając palcem w ekran telefonu. – Omińmy korki, będzie szybciej.

Wbiłam wzrok w mapę. Droga wiodła przez las, wąski szlak, który krążył między górami.

– Na pewno? – zapytałam, czując dziwny niepokój. – Może zostańmy na głównej trasie?

– Kochanie, proszę cię, zaufaj mi. To tylko mała boczna droga...

Poczułam znajome ukłucie. Powinnam była się upierać, żeby nie jechać tą drogą, ale jak zwykle westchnęłam i odpuściłam. To była wielka pomyłka.

Zrobiło mi się nieswojo

– Nie podoba mi się ta droga – mruknęłam, opierając czoło o szybę.

Asfalt skończył się już kilka kilometrów temu, a teraz jechaliśmy wąską, wyboistą ścieżką przez las. Śnieg pokrywał ją grubą warstwą, a miejscami wyglądał na zlodowaciały. Gałęzie drzew zwisały nisko, ocierając się o dach samochodu. W radiu przerywało sygnał, GPS zaczął się zacinać.

– Zawróćmy – powiedziałam ostrzej.

– Przestań marudzić – odparł, nie odrywając rąk od kierownicy. – Jeszcze trochę i wyjedziemy na główną trasę.

– A jeśli nie?

– To zawrócimy.

Zacisnęłam usta. No jasne. Bo to przecież takie proste – zawrócić na wąskiej, śliskiej drodze, na której ledwo mijają się dwa samochody.

– Mamo, zimno mi – poskarżył się Antek z tylnego siedzenia.

– Mówiłam, żebyście założyli kurtki! – warknęłam i natychmiast tego pożałowałam. To nie była wina dzieci.

Marta patrzyła w okno z niepokojem.

– Tato, chyba ktoś tam stoi – powiedziała cicho.

Odwróciłam się gwałtownie. W oddali, na zakręcie, zdawało mi się, że widzę sylwetkę człowieka. Jednak kiedy przejechaliśmy bliżej, nikogo tam nie było. Zrobiło mi się nieswojo.

– Tomek, naprawdę, zawróćmy – powiedziałam po raz kolejny.

Tym razem nie odpowiedział. Droga zaczęła robić się coraz bardziej grząska, a samochód podskakiwał na nierównościach. Śnieg prószył coraz mocniej. I wtedy poczułam szarpnięcie. Koła zakręciły się w miejscu.

– Co jest, do cholery? – mruknął Tomek, naciskając gaz.

Serce mi zamarło

Samochód nie ruszył. Silnik zawył, ale auto nawet nie drgnęło. Tomek zaciągnął ręczny, po czym rzucił mi szybkie spojrzenie.

– Spokojnie. Po prostu trochę przysiadło w śniegu. Wysiądę i zobaczę.

Wysiadł, a mroźne powietrze wdarło się do środka. Marta objęła Antka, który zaczął cicho popłakiwać.

– Nic się nie stało – powiedziałam, bardziej do siebie niż do nich.

Tylko że to nie była prawda. Tomek zajął się kopaniem śniegu spod kół. Naciągnęłam rękawy bluzy na dłonie i wysiadłam, żeby mu pomóc.

– To nie ma sensu – powiedziałam, rozcierając ramiona. – Śnieg jest zbyt głęboki.

Tomek spojrzał na mnie z irytacją, ale nie skomentował. Wrócił za kierownicę i spróbował jeszcze raz. Silnik zawarczał, koła zabuksowały w miejscu, wyrzucając za siebie chmury śniegu i błota. Ale samochód ani drgnął. Byliśmy uwięzieni. Patrzyłam na męża, który zaciskał dłonie na kierownicy, wbijając wzrok w śnieżycę. Czułam, jak we mnie narasta panika.

– I co teraz?– powiedziałam cicho.

Nie odpowiedział. Z tyłu Marta zaczęła płakać. Tomek wysiadł i trzasnął drzwiami tak mocno, że aż podskoczyłam na siedzeniu.

– Gdzie idziesz?! – zawołałam za nim, ale tylko machnął ręką, idąc do bagażnika.

Chwilę później wyciągnął małą łopatkę do odśnieżania i zaczął kopać wokół kół. Śnieg lepił się do metalu i rąk. Co chwilę przeklinał pod nosem.

– Mamo, co teraz? – Marta wyglądała na przestraszoną.

Antek siedział wtulony w siostrę, oddychał szybko, a jego wargi zaczęły się lekko trząść. Sięgnęłam po telefon. 3% baterii. Serce mi zamarło.

Spróbowałam zadzwonić do jakiejkolwiek pomocy drogowej, ale GPS nie znajdował naszej lokalizacji. Kręcił się, szukał sygnału, po czym ekran zamrugał i… zgasł. Telefon był martwy.

– Cholera – wymknęło mi się.

– Mamo… – Marta spojrzała na mnie przerażona. Rzadko przeklinałam przy dzieciach.

Zrobiło mi się gorąco

Zanim zdążyłam ją uspokoić, drzwi kierowcy otworzyły się, a Tomek wgramolił się do środka, strzepując śnieg z rękawów.

– Nie da rady – przyznał w końcu, oddychając ciężko. – Śnieg jest zbyt mokry, koła tylko się zapadają.

Przygryzłam wargę.

– Trzeba zadzwonić po pomoc.

– To spróbuj – warknął Tomek, włączając ogrzewanie.

Zacisnęłam pięści.

– Telefon mi padł.

Tomek zerknął na swój telefon, ale od razu się skrzywił.

– Brak zasięgu.

Zrobiło mi się gorąco, mimo że temperatura w aucie spadała z minuty na minutę.

– Czyli co? – zapytałam ostro. – Siedzimy tu i czekamy na cud?

Tomek wziął głęboki wdech i przetarł twarz dłonią.

– Śnieżyca zaraz przejdzie. Jak się trochę uspokoi, pójdę w stronę drogi. Może znajdę zasięg.

– Nie ma mowy – pokręciłam głową. – Nie wiesz, ile kilometrów jest do jakiejkolwiek cywilizacji. Możesz zabłądzić.

– Więc co proponujesz?! – podniósł głos.

Zamilkłam. Bo nie miałam żadnej lepszej propozycji.

Byliśmy zdani tylko na siebie

Marta zaczęła płakać. Antek pociągnął nosem i przycisnął się do mnie mocniej. Poczułam, jak coś we mnie pęka.

– Już dobrze, skarbie – powiedziałam cicho, obejmując ich ramionami. – Jesteśmy razem, nic się nie stanie.

Tylko że to nie była prawda, a my byliśmy zdani tylko na siebie. Tomek w końcu przyznał, że nie ma sensu wychodzić w taką śnieżycę. Zostaliśmy w aucie, ciasno zwinięci pod kurtkami, które znaleźliśmy na tylnym siedzeniu. Ogrzewanie przestało działać, a temperatura wewnątrz spadała błyskawicznie. Marta przestała płakać, ale milczała, gapiąc się w boczną szybę, jakby miała nadzieję, że zobaczy światła ratunku. Antek oddychał płytko, co chwilę pociągając nosem.

– Jak długo możemy tu zostać? – spytałam cicho.

Tomek nie odpowiedział od razu. Wzrok miał wbity w deskę rozdzielczą, jakby próbował policzyć coś w myślach.

– Jeśli nie otwieramy drzwi i trzymamy się razem, kilka godzin – mruknął. – Może do rana.

Do rana. A co, jeśli nikt tędy nie przejedzie? Jeśli śnieg całkiem nas zasypie? Myśl, że możemy tu po prostu zostać na zawsze, zacisnęła mi coś w gardle.

Bateria telefonu już dawno padła, GPS nie działał. Tomek próbował co jakiś czas odpalić auto, ale akumulator powoli umierał. Za szybami panowała cisza, gęsty śnieg tłumił wszystkie dźwięki.

– Mamo, boję się – szepnął Antek, przytulając się do mnie mocniej.

– Wszystko będzie dobrze, kochanie – odpowiedziałam, choć sama w to nie wierzyłam.

Śnieg padał dalej. Samochód zaczynał przypominać lodową pułapkę. Zerknęłam na dzieci. Antek spał na moich kolanach, Marta miała zaciśnięte usta, ale oddychała równo. Obok Tomek siedział sztywno, wpatrzony w ciemność za szybą. Wiedziałam, że się obwinia.

– Muszę iść – powiedział nagle.

Zamarłam. Spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem.

– Jeśli nie znajdę pomocy, zginiemy tu wszyscy. Nie mamy jedzenia ani wody. Jak śnieg całkiem nas zasypie, nawet nie zauważą, że tu jesteśmy.

– A jeśli się zgubisz? Jeśli coś ci się stanie?

– Będę trzymał się drogi.

Miałam ochotę się rozpłakać i błagać go, żeby został, ale wiedziałam, że to nic nie da.

– Wrócisz? – wyszeptałam.

– Oczywiście – powiedział, patrząc mi w oczy i wyszedł.

Wstrzymałam oddech

Jego sylwetka zniknęła po kilku sekundach. Nie wiedziałam, czy jeszcze go zobaczę. Czas mijał.

– Mamo? – Marta poruszyła się lekko.

– Śpij, kochanie – wyszeptałam, gładząc ją po głowie.

– Gdzie tata?

Serce mi ścisnęło.

– Poszedł po pomoc. Zaraz wróci.

Śnieg zaczął pokrywać szyby grubą warstwą. Z każdą minutą auto stawało się coraz bardziej zamkniętą, zimną klatką. W pewnym momencie miałam wrażenie, że słyszę kroki na śniegu. Wstrzymałam oddech, ale dźwięk ucichł. Nie wiem, ile jeszcze tak siedziałam, wpatrując się w ciemność, kiedy nagle zobaczyłam światło. Najpierw słabe, migoczące, potem mocniejsze.

– Marta! – szarpnęłam córkę za ramię. – Obudź się!

Marta zerwała się, a chwilę później Antek podniósł głowę. Światło było coraz bliżej.

Zrobiło mi się słabo

Zaczęłam uderzać ręką w szybę, próbując zgarnąć śnieg, krzyczałam, choć gardło miałam suche jak papier. Samochód zatrzymał się kilka metrów od nas. Z niego wysiadł ktoś w grubym kombinezonie i latarką w dłoni.

– Jest tu kto?! – zawołał.

Nie odpowiedziałam, tylko otworzyłam drzwi, a zimne powietrze uderzyło mnie w twarz.

– Pomocy! Mój mąż... on poszedł po pomoc! Nie wrócił! – mówiłam szybko, głosem na granicy histerii.

Mężczyzna podszedł do nas, spojrzał na dzieci, potem na mnie.

– Spokojnie, już po was jedziemy. Zaraz was stąd zabierzemy.

– A mój mąż?! – wrzasnęłam.

– Znaleźliśmy jednego faceta dwa kilometry stąd. Nieprzytomny, ale oddycha.

Zrobiło mi się słabo.

– To Tomek… To musi być on!

Chciałam pobiec w tamtą stronę, ale mężczyzna mnie powstrzymał.

– Karetka już tam jedzie.

Wszystko pamiętam jak przez mgłę. Ludzie, śnieg, światła samochodów. Wsiadłam do ciepłego wnętrza pojazdu ratowników, a łzy zaczęły same płynąć mi po twarzy. Żyliśmy. Tomek żył. Nie powinniśmy byli zjeżdżać z głównej drogi. Nie powinnam była ulegać Tomkowi, kiedy mówił, że „to tylko skrót”. Ale to nie miało już znaczenia. Przetrwaliśmy.

Luiza, 35 lat