„Ukrywałam przed ukochanym, że przed świętami wylali mnie z pracy. Chciałam go chronić, a wszystko zepsułam”

Przez ostatnie osiem z nich pracowałam w agencji PR, prowadząc kampanie, które wygrywały nagrody branżowe i zbierały zachwyty w środowisku. Nie lubiłam mówić o swoich problemach. Uważałam, że to słabość. Wychodziłam z założenia, że lepiej wszystko przemilczeć i jakoś sobie poradzić. Zawsze sama, chociaż mieszkałam z Kamilem – moim partnerem od lat, człowiekiem spokojnym, racjonalnym, który mówił, że ceni mnie za siłę i niezależność.

Grudzień przyszedł z problemami. W pracy było napięcie – szefowa wariowała przed świętami, rzucała pomysłami, które kompletnie nie miały sensu. Czułam się, jakbym biegła w kółko, próbując zatrzymać rozpędzoną karuzelę. Aż w końcu, któregoś dnia, poproszono mnie „na chwilę” do sali konferencyjnej. Tam, za zamkniętymi drzwiami, z uśmiechem, który bardziej przypominał grymas, usłyszałam:

– Ewelina, to nic osobistego. Restrukturyzacja. Zwolnienia. Dziękujemy ci za wszystko.

Nie pamiętam, jak wyszłam z budynku. W dłoni miałam teczkę z dokumentami i plastikową torbę z kubkiem, który trzymałam na biurku. Czułam się, jakby mnie ktoś uderzył. Jakby odebrano mi tlen.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam po powrocie do mieszkania, było... schowanie tej torby do szafy. Drugą – umycie naczyń. Trzecią – udawanie, że nic się nie stało. Nie powiedziałam Kamilowi. Jeszcze nie wtedy. Przecież za chwilę święta, po co go martwić? Poza tym, zaraz coś znajdę. Mam doświadczenie, kontakty, dobre CV. To tylko chwilowe. Może nawet nie zauważy.

– Po prostu... nie teraz – tłumaczyłam się sama sobie. – Nie będę obciążać go swoimi problemami.

A przecież to nie był pierwszy raz, kiedy milczenie wydawało mi się lepsze niż prawda.

Udawanie wychodziło mi znakomicie

– Jak było dziś w pracy? – zapytał Kamil, gdy usiedliśmy wieczorem do kolacji.

– Stara nuda. Znowu cały dzień przy raportach – odpowiedziałam, zmuszając się do uśmiechu.

– Zazdroszczę. U mnie szef się czepia o każdą pierdołę. Nawet marginesy w dokumentach mu przeszkadzają.

Pokiwałam głową, próbując wyglądać na zainteresowaną. Łyżka z zupą zatrzymała się na moment w połowie drogi do ust. Nie czułam smaku, tylko zmęczenie. Byłam jak aktorka, która gra swoją rolę codziennie od ósmej rano. Tyle że scenariusz już dawno się rozpadł, a ja improwizowałam z dnia na dzień, chyba coraz mniej przekonująco.

Codziennie rano zakładałam płaszcz, brałam torbę, całowałam Kamila w przelocie i wychodziłam z mieszkania. Zamiast do biura, szłam na spacer po to, żeby wrócić, gdy on wyjdzie już z domu. Przeglądałam ogłoszenia o pracę, próbowałam napisać kilka wiadomości do dawnych znajomych z branży. Zaczęłam liczyć pieniądze, a oszczędności topniały. Wiedziałam, ile mamy na koncie, ile wynosi czynsz, ile kosztują zakupy na tydzień. Na święta zaplanowałam tańsze potrawy, z części prezentów zrezygnowałam, dla niektórych wybrałam symboliczne drobiazgi.

W drogerii stałam nad półką z balsamem, trzymając w ręce butelkę za dwadzieścia złotych. Po chwili odłożyłam ją z powrotem. Nie byłam w stanie tego kupić, mimo że jeszcze miesiąc temu wrzuciłabym ją do koszyka bez wahania. Wieczorami, kiedy Kamil śmiał się z jakiegoś filmu, czułam się jak ktoś nieproszony we własnym domu. Coraz trudniej było mi patrzeć mu w oczy. Kiedy mówił: „dobrze, że cię mam”, chciałam schować się pod kocem i zniknąć. On wierzył, że wszystko jest w porządku. Nie wiedział, że jego codzienne „jak było w pracy?” wbijało mnie głębiej w poczucie winy. Czułam się, jakbym go okradała z zaufania.

Któregoś dnia zobaczyłam go przez okno naszego mieszkania. Stał w kuchni, odwrócony tyłem, kroił coś na kolację. Poczułam wstyd tak ostry, że przez chwilę nie mogłam wejść na klatkę schodową. Stałam przed domem i zastanawiałam się, co on by powiedział, gdyby wiedział. Czy byłby zły? Czy odszedłby? Czy uznałby mnie za słabą? Wzięłam głęboki wdech, weszłam do środka i zamknęłam za sobą drzwi. Usłyszałam jego kroki. Obrócił się z uśmiechem.

– Zrobiłem twoją ulubioną sałatkę.

Przytaknęłam, chociaż miałam ochotę zniknąć. Uśmiechnęłam się i poszłam się przebrać. Byłam mistrzynią w udawaniu. Ale nawet mistrzowie czasem się mylą.

Odkrył dowody na moje kłamstwa

Wigilia. Śnieg sypał od rana, pachniało barszczem i goździkami. Przystroiłam stół najładniej jak umiałam. Siedzieliśmy potem przy stole z jego rodziną. Rozmawiali, śmiali się, a ja czułam, jakby ktoś zamknął mnie w szklanej bańce. Kamil co jakiś czas łapał mój wzrok, ale szybko odwracałam oczy.

W nocy obudziłam się, usiadłam w łazience na zamkniętej klapie sedesu i płakałam. Cicho, z głową wtuloną w ręcznik, żeby nie było słychać. Bałam się każdego pytania, każdego spojrzenia. Wiedziałam, że długo tak nie pociągnę.

Był drugi dzień świąt, późne popołudnie. Kamil krzątał się przy zmywarce, a ja czytałam ogłoszenia na telefonie, udając, że przeglądam media społecznościowe. Nagle usłyszałam jego głos z przedpokoju.

– Ewelina, co to za list z urzędu pracy?

Zamarłam. Zerwałam się z kanapy i podeszłam do niego. W jego dłoni był biały druk, lekko zagięty, jakby wyjął go z mojej torby.

– Nie zaglądaj tam – powiedziałam zbyt szybko. Głos mi zadrżał.

Kamil spojrzał na mnie inaczej niż zwykle. Spokojnie, ale... uważnie.

– Dlaczego mi nie powiedziałaś, że masz problem z pracą?

– Nie chciałam, żebyś się martwił – odpowiedziałam cicho, jakby to była najprostsza rzecz na świecie.

– To jak ja mam mieć do ciebie zaufanie?

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Cisza zrobiła się gęsta. Chciałam wyjaśnić, ale w głowie miałam tylko jedno zdanie: „Bałam się, że mnie zostawisz”. Nie padło. Zostało we mnie, razem z tym wszystkim, czego nie miałam odwagi wypowiedzieć.

Próba rozmowy

Zebrałam się dopiero po dwóch dniach. Zbyt długo unikaliśmy siebie, chodząc po mieszkaniu jak cienie. Kamil siedział przy komputerze, słuchawki miał na szyi, ale nie słuchał muzyki. Po prostu siedział. Podeszłam cicho.

– Możemy porozmawiać?

Nie spojrzał na mnie od razu. Zdjął słuchawki, odsunął się trochę.

– Zawsze mogliśmy. Tylko ty chyba przestałaś chcieć.

– Nie wiedziałam, jak...

– To też się mówi – przerwał mi łagodnie, ale bez ciepła.

Usiedliśmy naprzeciwko siebie przy stole. Chciałam mu wszystko opowiedzieć, od początku – ten moment w sali konferencyjnej, moje wyjścia, każdy dzień w napięciu. Ale słowa nie składały się w całość. Zamiast tłumaczenia, były skrawki zdań i bezradne westchnięcia.

– Po prostu nie umiałam powiedzieć, że sobie nie radzę – powiedziałam w końcu.

– Myślałem, że jesteśmy partnerami. Że mówimy sobie o ważnych sprawach, nie chowamy ich jak brudne skarpetki pod łóżko.

Zamilkliśmy. Ta rozmowa niczego nie rozwiązała. Emocje wciąż były świeże, rany otwarte. Patrzyłam przez okno, a on wrócił do komputera.

Siedzieliśmy obok siebie, ale czułam się, jakbyśmy byli bardzo daleko.

Po prostu spakował torby

Nie było awantur ani trzaskania drzwiami. Tylko jedno krótkie zdanie.

– Muszę trochę od tego odpocząć – powiedział Kamil, pakując kilka rzeczy do torby.

Stałam oparta o framugę, z dłońmi w kieszeniach bluzy. Serce waliło mi w piersi.

– Masz kogoś? – zapytałam cicho, nie patrząc mu w oczy.

– Nie. Ale zawiodłem się na tobie.

Nie odpowiedziałam. Gdy zamknęły się za nim drzwi, usiadłam na dywanie i długo siedziałam w ciszy. Potem wstałam, zaczęłam zbierać kubki, porządkować łazienkę, przeglądać szuflady. Bez sensu, bez celu. Po prostu nie chciałam czuć, że zostałam sama.

Kilka dni później zaczęłam nową pracę. Inna branża, mniej prestiżowa, mniejsze biuro. Po powrocie do mieszkania czekała na mnie tylko cisza. Włączyłam radio, ale szybko je wyłączyłam. Usiadłam na kanapie, spojrzałam na nasze wspólne zdjęcie i pomyślałam: „Zrobiłam to, co zawsze. Zatrzymałam wszystko w sobie, aż się rozpadło.”

Kłamałam, bo się bałam. To był błąd

Na razie mieszkam sama. Nie wiem, czy da się to jeszcze naprawić. Czy wystarczyłoby jedno zdanie, jeden gest, szczere przyznanie się do strachu. Ale wtedy znów słyszałam w głowie jego słowa: „Nie wiem, czy jesteśmy drużyną”. I czułam, że mój lęk był silniejszy niż bliskość, którą kiedyś mieliśmy.

Nie kłamałam, żeby go oszukać. Kłamałam, bo się bałam. Bałam się, że pomyśli o mnie inaczej. Że go rozczaruję. Że nie będę już tą samą silną, niezależną kobietą, którą pokochał.

Spotkaliśmy się przypadkiem w sklepie. Był sam. Zobaczył mnie i skinął głową. Podszedł, uśmiechnął się, ale już inaczej. Uprzejmie. Obco.

– Dbaj o siebie – powiedział.

– Zawsze chciałam dbać o nas – odpowiedziałam prawie szeptem.

Nie odpowiedział. Pożegnał się i wyszedł. Ja zostałam jeszcze chwilę przy ladzie, udając, że szukam drobnych w portfelu. A potem pomyślałam: A gdyby wtedy powiedziała prawdę…?

Ewelina, 30 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także:

• „Wydałam na zakupy świąteczne 2 tysiące, a jeszcze nie kupiłam prezentów. W 2026 roku nie będzie, co do gara włożyć”
• „Gdy trafiłam szóstkę w totka, chciałam pochwalić się rodzinie. Naiwnie myślałam, że się ucieszą”
• „Nigdy nie dogadywałem się z rodzicami, ale ta Wigilia była szczytem wszystkiego. Musiałem szukać spokoju u sąsiadów”