„Z naszego konta wyparowało 70 tysięcy złotych. Nie sądziłem, że złodziejka śpi ze mną w jednym łóżku”

Paulina nigdy nie była kobietą wylewną. Żyliśmy obok siebie – spokojnie, cicho, bez większych zgrzytów, ale też bez uniesień. Myślałem, że to dobrze. Że brak kłótni to oznaka zgody, stabilności. Zawsze na czas opłacaliśmy rachunki, oszczędzaliśmy na wakacje, wieczorami jedliśmy kolację przy telewizorze. Codzienność była dla mnie wystarczająca. Wydawało mi się, że dla niej też. Nigdy nie pytałem, czy jest szczęśliwa. Skoro nie narzekała – uznawałem, że wszystko gra. Teraz wiem, jak bardzo się myliłem.

Dostałem telefon z banku

Siedziałem w pracy, kiedy zadzwonił telefon. Numer był z banku. Myślałem, że to rutynowa kontrola, może pytanie o nową ofertę karty. Odebrałem bez większego zainteresowania.

– Dzień dobry, pan Sławomir? – zapytała kobieta po drugiej stronie.

– Tak, o co chodzi?

– Dzwonimy z informacją o nietypowej aktywności na państwa wspólnym koncie oszczędnościowym. W ciągu ostatnich tygodni dokonano wielu wypłat i przelewów. Saldo wynosi obecnie… zero złotych.

Nie docierało do mnie to, co słyszałem.

– To chyba jakaś pomyłka – odpowiedziałem. – Musi pani coś źle widzieć. Mamy tam całkiem spore oszczędności.

– Proszę sprawdzić w aplikacji – odparła sucho.

Wszedłem. Przewinąłem historię. Dziesiątki operacji – wypłaty z bankomatu, przelewy do nieznanych odbiorców, płatności za dziwne usługi.

Wieczorem wróciłem do domu szybciej niż zwykle. Paulina siedziała przy stole, obierała jabłko.

– Powiedz mi, że to jakaś pomyłka – rzuciłem, rzucając telefon z wyświetloną historią na blat.

Spojrzała na ekran.

– To ja – wyszeptała.

– Co znaczy „to ja”? Na co? Paulina, powiedz mi, na co?!

– Nie wiem – szepnęła. – Ja naprawdę… nie wiem.

Patrzyłem na nią, jakby stała przede mną obca kobieta. Jak można wydać 70 tysięcy i nie wiedzieć na co? Czułem, że mój świat właśnie pęka – i nie chodziło o pieniądze. Chodziło o coś znacznie gorszego.

Jak mogłem być taki ślepy?

Wieczorem nie wytrzymałem. Paulina siedziała w kuchni, otulona kocem. Światło rzucało cień na jej twarz, ale nie potrzebowałem go, żeby wiedzieć, że płakała.

– Co ty zrobiłaś z naszym życiem, Paulina? – zapytałem, z trudem hamując złość.

Nie odpowiedziała. Przez chwilę patrzyła tylko w ścianę, jakby próbowała odnaleźć w niej sens.

– Ja nie wiem, czego ty ode mnie chcesz – zaczęła cicho. – Ja… ja chyba zniknęłam. Rozumiesz? Przestałam istnieć.

– Nie rozumiem! – krzyknąłem, uderzając dłonią w stół. – Masz mówić wprost! Nie mów mi zagadkami, tylko powiedz, co zrobiłaś z naszymi pieniędzmi!

– Nie umiem – odpowiedziała, a w jej głosie było coś, czego nie znałem. – Bo ja potrzebowałam tego wszystkiego.

Siedzieliśmy w tej kuchni jak dwa wraki. Ja – wściekły, zrozpaczony, próbujący ratować porządek. Ona – zamknięta.

– Ty mi nawet nie powiesz, na co je wydałaś?! – wrzasnąłem. – Przecież to były nasze wszystkie oszczędności!

– Kupowałam rzeczy, bo chciałam poczuć się lepiej. Nie wiem, coś mnie naszło. Nie chciałam, żeby te pieniądze marnowały się. Ja to zwrócę!

Zamilkłem. Już nie chodziło o konto. Ani nawet o kłamstwo. Zastanawiałem się, czy byłem przy niej i czy czegoś nie przeoczyłem.

Paulina odsłania tajemnicę

Wracałem właśnie z łazienki, kiedy usłyszałem głos Pauliny z sypialni.

– Nie wiem, czy on mi wybaczy... ale chyba nawet nie chcę, żeby wybaczył. Zasłużyłam na to, żeby mnie zostawił.

Głos drżał jej od płaczu. Przez chwilę milczała, potem znów odezwała się do kogoś – pewnie do Elizy, swojej siostry. Ich relacja była bliska.

Otworzyłem drzwi.

– Co ty wygadujesz?

Spojrzała na mnie z wyrzutem, ale bez zaskoczenia. Nie krzyczała.

– Ja nie chcę cię krzywdzić.

– Powiedz mi chociaż jedno: czy to się działo długo? – zapytałem.

– Cały czas – odpowiedziała. – Tylko ty tego nie widziałeś. Bo mnie nie widziałeś.

Usiadłem na skraju łóżka, przytłoczony jej słowami. Mówiła dalej. Bez emocji. Jakby opowiadała o kimś innym.

– Przez te wszystkie lata czułam się niewidzialna. Niepotrzebna. Te zakupy dawały mi poczucie szczęścia, ale teraz widzę, że narobiłam tylko kłopotów. Chcę to naprawić.

Nie miałem już pytań. Patrzyłem na nią i widziałem człowieka, którego nie znałem. Albo którego nigdy nie chciałem poznać. Nasze małżeństwo to była konstrukcja oparta na milczeniu, i właśnie runęła.

Czuję się zdradzony

Wyszedłem z domu, zanim Paulina zdążyła powiedzieć cokolwiek więcej. Potrzebowałem oddechu. Przestrzeni. W środku wszystko we mnie pulsowało – chaos, wściekłość, bezradność. Nie miałem kierunku. Zastanawiałem się, co dalej robić. Ona potrzebuje pomocy. Ale czy ja to wytrzymam?

Spacerowałem po mieście bez celu. Usiadłem na ławce w małym parku, w którym nigdy wcześniej nie byłem.

– Nigdy nie zdradziła mnie z innym facetem, ale i tak czuję się zdradzony – pomyślałem gorzko.

Jak to możliwe, że mieszkaliśmy razem i jednocześnie nie wiedziałam, z kim tak naprawdę śpię w łóżku? Czy można jeszcze coś zbudować na tym? Jak odbudować zaufanie?

Patrzyłem w ciemność i czułem, że ten wieczór jest przełomowy. Ale może właśnie to było potrzebne. Może trzeba wszystko rozsypać, żeby zrozumieć, co naprawdę było warte ratowania. Wracałem powoli. W głowie miałem tylko jedno pytanie: czy da się pokochać kogoś od nowa, jeśli on sam siebie nie zna?

Nie odzyskaliśmy pieniędzy, ale coś innego

Następnego dnia Paulina nawet na mnie nie patrzyła, jakby bała się, że usłyszy ode mnie, że to koniec. Usiadłem naprzeciwko. Długo milczeliśmy. W końcu powiedziałem:

– Nie wiem, co dalej. Nie wiem, czy potrafię ci wybaczyć i kiedykolwiek zaufać na nowo. Ale wiem, że tak, jak było, już nigdy nie będzie.

Podniosła wzrok. W jej oczach nie było obrony, tylko zmęczenie i wstyd.

– Może to dobrze – wyszeptała.

Paulina poszła do specjalisty i systematycznie oddawała niewielkie sumy, aby dowieść mi, że chce wszystko naprawić. To nie były duże kwoty, czasem mniej, czasem trochę więcej. Nie chodziło nawet o pieniądze – tylko o gest. Każda wpłata była jak sygnał: „biorę odpowiedzialność, nie uciekam”.

Nasze życie nie wróciło do dawnych torów. Ale powoli uczyliśmy się budować coś nowego – bardziej prawdziwego, bez złudzeń, że „spokój” wystarczy za bliskość. Były trudne rozmowy i chwile, gdy miałem ochotę odpuścić.

A jednak zostałem. Może dlatego, że po raz pierwszy Paulina naprawdę zaczęła do mnie mówić. A ja – po raz pierwszy – naprawdę słuchałem. Tak powoli zaczęliśmy stawiać fundamenty od nowa.

Sławek, 38 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: