„Zawarłam z szefem układ idealny – on uwielbiał moje komplementy, a ja stan jego konta. Ale poszłam o krok za daleko”

Od zawsze wiedziałam, że moje miejsce jest gdzie indziej. Podawałam drinki w ekskluzywnej restauracji, obserwując tych, którzy mieli wszystko – pieniądze, wpływy, władzę. Byłam wtedy dwudziestoparoletnią kelnerką z wielkimi ambicjami. Ci, którzy mnie znali, powiedzieliby, że byłam przebiegła i pewna siebie. Ja wolałam myśleć, że byłam po prostu sprytna.

Kiedy pojawiła się okazja, nie mogłam jej przepuścić. Wiktor, mój szef, był dość naiwny jak na sześćdziesięciolatka prowadzącego tak prestiżowy lokal. Zauważyłam, jak na mnie patrzył. Zaczęłam snuć plany, jak mogłabym to wykorzystać. Nie zamierzałam całe życie podawać drinków.

Kilka razy udało mi się zagrać z klientami w subtelną grę. Nie mogłam się oprzeć pokusie, by manipulować nimi, udając, że jestem zainteresowana ich historiami. Często kończyło się to wysokim napiwkiem. Kasia, moja przyjaciółka, nie pochwalała tego.

– Igrasz z ogniem – mówiła zawsze, patrząc na mnie z powagą.

– Wiem, jak trzymać zapałkę – odpowiadałam z ironicznym uśmiechem. Wiedziałam, że mój plan jest ryzykowny, ale czułam, że to moja szansa.

Postanowiłam go uwieść

Każda interakcja z Wiktorem była starannie zaplanowana. Flirtowałam, uśmiechałam się we właściwych momentach, używałam spojrzeń, które mówiły więcej niż słowa. Początkowo był nieśmiały, jak nastolatek na pierwszej randce, ale z czasem nabrał pewności siebie. Zaprosił mnie na kolację, a ja udawałam zaskoczoną i zaszczyconą. Prawda była taka, że tylko czekałam na ten moment.

Kolacja w restauracji, którą znałam od podszewki, była jak gra, której reguły sama ustaliłam. Świece migotały, a muzyka grała cicho w tle. Znałam jego gusta, więc wybierałam wino, które mu się spodoba. Słuchałam z uwagą, kiedy opowiadał o swoich sukcesach i porażkach, wtrącając od czasu do czasu komplementy. W pewnym momencie, wpatrując się we mnie z tą swoją naiwną czułością, powiedział:

– Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ty.

Wtedy w moich myślach pojawiło się: „Powiedz to jeszcze raz. Powiedz to, kiedy zabiorę ci wszystko”. Ale na zewnątrz uśmiechnęłam się tylko, odwzajemniając spojrzenie.

Po tej kolacji nasze relacje weszły na nowy poziom. Niebawem Wiktor zaproponował mi awans na menedżerkę. Nie ukrywał, że wiąże z tym pewne nadzieje. Wkrótce potem zostałam jego partnerką biznesową. Byłam o krok bliżej do mojego celu. W głowie miałam już plan, jak to wszystko się potoczy.

Z każdą kolejną nocą, którą spędzaliśmy razem, Wiktor ufał mi coraz bardziej. Wierzył, że jestem jego inspiracją i siłą napędową. Nie wiedział, że dla mnie był tylko środkiem do celu. Uważałam, że wszystko mam pod kontrolą, że jestem o krok przed każdym, kto mógłby stanąć mi na drodze.

Planowałam kolejne kroki

Kiedy już zostałam partnerką biznesową Wiktora, mogłam spokojnie zacząć wymyślać kolejny ruch. Miałam dostęp do dokumentacji finansowej, którą znałam lepiej niż własną kieszeń. Siedziałam w biurze do późna, udając zaangażowanie, podczas gdy naprawdę szukałam słabych punktów w systemie księgowym.

Nie minęło wiele czasu, zanim Artur, księgowy restauracji, zaczął coś podejrzewać. Był typem człowieka, który widział tylko cyfry, nie ludzi. Często przyglądał mi się z podejrzliwością, ale ignorowałam jego spojrzenia. Wydawało mi się, że potrafię go przechytrzyć.

Kasia nie była tak łatwa do przekonania. Pewnego wieczoru, kiedy siedziałyśmy razem nad kieliszkiem wina, próbowała przemówić mi do rozsądku.

– To już nie jest zabawa, Julka. To się robi niebezpieczne – powiedziała, patrząc na mnie z niepokojem.

Wzruszyłam ramionami, starając się nie pokazać żadnych wątpliwości, które mogłyby przyjść mi do głowy.

– To inwestycja. I zwróci się z nawiązką – odpowiedziałam, pewna swojego planu.

Zaczęłam przygotowywać fałszywą dokumentację, tworząc iluzję, której nikt nie mógłby przejrzeć. Każdy krok był dokładnie przemyślany, każdy ruch wydawał się perfekcyjnie zaplanowany. Wkrótce miałam zniknąć z całym łupem, zanim ktokolwiek zorientowałby się, co się stało.

Wydawało mi się, że jestem nie do powstrzymania. Przecież Wiktor ufał mi bezgranicznie, Artur nie miał jeszcze żadnych dowodów, a Kasia, mimo swoich obaw, nie potrafiła mi się przeciwstawić. Nie miałam pojęcia, jak blisko jestem, by to wszystko stracić. W mojej głowie to była gra, której zasady ustanawiałam ja. Myślałam, że to ja pociągam za wszystkie sznurki.

Byłam zbyt pewna siebie

Dzień, w którym miałam zrealizować swój plan, nadszedł szybciej, niż się spodziewałam. Byłam gotowa – wszystko tylko czekało na ostatni krok. Było zaplanowane co do minuty. Wydawało mi się, że jestem na kilometr przed wszystkimi. Jednak rzeczywistość okazała się zupełnie inna.

Kiedy próbowałam wyjść z restauracji, nagle przede mną stanął Artur. Jego oczy były pełne determinacji, której nigdy wcześniej u niego nie widziałam.

– Myślałaś, że jesteś jedyna, która potrafi planować? – zapytał, wskazując na walizkę. Wiedziałam, że nie ma sensu się tłumaczyć. On wszystko już wiedział.

– Zrobiliście zasadzkę? – zapytałam, próbując opanować drżenie w głosie. Byłam wściekła, że moje starannie przemyślane plany legły w gruzach.

Zanim zdążyłam cokolwiek więcej powiedzieć, Artur zaprowadził mnie do gabinetu Wiktora. On siedział za biurkiem, a jego twarz wyrażała mieszaninę rozpaczy i rozczarowania.

– Dlaczego? – zapytał cicho, jakby to jedno słowo mogło pomóc mu zrozumieć moje motywy.

Nie potrafiłam znaleźć odpowiedzi. W mojej głowie kłębiły się myśli, a plan, który wydawał się tak doskonały, teraz okazał się kompletną klęską. Stałam tam, bezradna, zdając sobie sprawę, że wszystko straciłam.

Artur zebrał dowody i przekazał je Wiktorowi, który teraz patrzył na mnie jak na kogoś obcego. Zrozumiałam, że moje próby manipulacji i uwodzenia były tylko iluzją, którą sama stworzyłam. Wszyscy ci, którzy mieli być częścią mojego planu, okazali się o wiele bardziej przenikliwi, niż przypuszczałam.

Wpadłam w ich pułapkę

Stojąc naprzeciw Wiktora i Artura, czułam, jak grunt usuwa się spod nóg. Próbowałam zebrać myśli, ale każde słowo, które chciałam wypowiedzieć, wydawało się puste. Wiedziałam, że muszę się bronić, ale nie miałam już żadnych argumentów.

– Zabrałaś coś więcej niż pieniądze. Zabrałaś mi zaufanie – powiedział Wiktor, jego głos pełen bólu. Te słowa uderzyły mnie mocniej, niż bym się spodziewała.

– Zawsze chodziło tylko o pieniądze. A ty byłeś łatwym celem – odparłam, starając się ukryć wstyd, który zaczynał mnie ogarniać. Ale w głębi duszy czułam, że to nie była cała prawda.

Wiktor, zamiast wybuchnąć gniewem, spojrzał na mnie z czymś, co wyglądało na współczucie. To było chyba jeszcze gorsze niż krzyk. Jego słowa były jak ciche potępienie, które wrzynało się głęboko w moje sumienie.

– Nie zgłoszę tego na policję, ale chcę, żebyś zniknęła z mojego życia. Nigdy więcej cię tu nie chcę widzieć – powiedział, a jego głos był stanowczy. To była moja kara – nie więzienie, nie hańba, ale świadomość, że zawiodłam jedyną osobę, która naprawdę we mnie wierzyła.

Zrozumiałam, że nie mam już nic do powiedzenia. Żadnych słów, które mogłyby naprawić to, co się stało. Wyszłam z restauracji z pustymi rękami, czując się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Moje plany i marzenia rozwiały się jak dym.

Miałam ochotę krzyczeć, ale zamiast tego opuściłam głowę i odwróciłam się, wiedząc, że moje życie zmieniło się na zawsze. Nie miałam dokąd pójść, ale musiałam odejść.

Poczułam się bardzo samotna

Spacerowałam bez celu po mieście, zaskoczona nagłą pustką, która mnie otoczyła. Ludzie przechodzili obok mnie, zajęci swoimi sprawami, nie zwracając na mnie uwagi. Czułam się jak duch, przeźroczysta i niewidzialna. Mój telefon milczał. Kasia nie odbierała, a ja nie miałam odwagi zadzwonić ponownie.

Znalazłam się na placu, gdzie zwykle spędzałam czas z przyjaciółmi, ale dzisiaj nie było tam nikogo znajomego. Usiadłam na ławce i próbowałam zrozumieć, co poszło nie tak. Zastanawiałam się, czy było warto – wszystkie te kłamstwa, manipulacje, ryzyko. Próbowałam przekonać samą siebie, że to nie moja wina, że wszyscy tacy są. Jednak tym razem nie mogłam oszukać samej siebie.

„Nie żałuję. Zasłużył na to. Wszyscy tacy są. Tylko ja miałam odwagę coś z tym zrobić” – powtarzałam w myślach, ale słowa te nie miały już mocy. Były jak puste frazesy, które nie potrafiły zagłuszyć wewnętrznej ciszy.

Czułam żal, ale nie potrafiłam go nazwać. Czy to była skrucha? A może po prostu gorycz, że mój plan się nie powiódł? Chciałam być silna, ale nie mogłam uciec od uczucia, że przegrałam.

Gdy zapadł zmrok, wstałam z ławki i ruszyłam przed siebie. Nie miałam planu, nie miałam dokąd pójść. Miasto, które kiedyś wydawało się pełne możliwości, teraz było jak labirynt bez wyjścia. Wiedziałam, że czeka mnie długa noc, pełna niepewności i rozmyślań.

Musiałam znaleźć nowy sposób na życie, nowe miejsce, gdzie mogłabym zacząć od nowa. Byłam samotna, ale nie zamierzałam się poddać. Przecież jeszcze mogłam coś zmienić, choć nie wiedziałam jak.

Nigdy się nie poddam

Znalazłam się w tanim hotelu na obrzeżach miasta. Pokój był mały, z jednym łóżkiem i zniszczonym biurkiem. Sufit wydawał się wyjątkowo interesujący, gdy leżałam na łóżku, wpatrując się w niego bez celu. To była moja przystań na tę jedną noc, miejsce, w którym mogłam się skryć przed światem i przed samą sobą.

Telefon komórkowy leżał obok mnie, ale nie zadzwonił ani razu. Było mi trudno przyznać, że nie miałam do kogo się odezwać. Wszyscy, którym ufałam, odwrócili się ode mnie, a ja nie potrafiłam ich za to winić. Sama stworzyłam tę sytuację.

Zastanawiałam się, co dalej. Nie miałam pieniędzy, nie miałam pracy. W mieście, które było moim domem, czułam się obca. Mimo to, gdzieś w głębi serca, wciąż tliła się nadzieja. Myśl, że jeszcze mogę się podnieść, że jeszcze pokażę światu, na co mnie stać.

Może nie w tym mieście, może nie z tym planem, ale miałam siłę, której nie mogłam zignorować. Musiałam się zmierzyć z własnymi błędami, zrozumieć, co tak naprawdę poszło nie tak. Być może moje podejście do życia potrzebowało gruntownej zmiany, ale to nie oznaczało, że muszę się poddać.

Zamknęłam oczy, próbując wyciszyć burzę myśli. Wiedziałam, że jutro będzie nowy dzień, nowe wyzwania. Choć nie miałam pewności, co przyniesie przyszłość, wiedziałam jedno – jeszcze nie raz zaskoczę siebie i innych. Jeszcze nie raz zawalczę o swoje miejsce w świecie.

Julia, 27 lat

Czytaj także: