„Zazdrościłam siostrze idealnej rodziny. Okazało się, że tylko świetnie grała swoją rolę”

Zawsze była tą lepszą. Ładniejszą, spokojniejszą, mądrzejszą. Tak przynajmniej twierdziła ciotka od strony ojca. Ja byłam „tą drugą”. Zazdrość maskowałam ironią i żartami, ale prawda była taka, że zawsze chciałam mieć takie życie jak Justyna. Miała zaradnego przystojnego męża, dzieci o jasnych loczkach i dom z ogrodem. A ja? Byłam sama, a mój balkon z widokiem na parking nijak nie przypominał jej tarasu z rattanowymi meblami. Więc kiedy pewnego wieczoru zadzwoniła do mnie z pytaniem, czy może u mnie zanocować, poczułam dziwną satysfakcję.

Zaskoczyła mnie

Nie musiałam pytać, co się stało. Wystarczyło, że spojrzałam na jej twarz – bez makijażu, z cieniami pod oczami i niedbale związanymi włosami. Moja siostra nigdy nie pokazywała się publicznie w takim stanie. Nawet w trakcie porodu wyglądała lepiej.

– Chcesz coś do picia? – spytałam, kiedy tylko zamknęłam za nią drzwi.

– Herbatę. Mocną.

Nastawiłam czajnik, a ona bez słowa usiadła na mojej kanapie. Nie patrzyła na mnie, wpatrywała się w punkt na ścianie. Długo milczałyśmy.

– Powiesz mi, o co chodzi? – zapytałam, stawiając kubek przed nią.

– Pokłóciliśmy się.

– Tylko?

– Zabrałam dzieci do mamy.

Jej głos był cichy, jakby bała się, że ściany ją usłyszą.

– Co?!

– Nie krzycz. Nie mam na to siły.

Usiadłam obok, zaskoczona.

– Dobrze, ale może chociaż powiesz, czemu?

– Bo już nie mogłam. Wiesz, co to znaczy udawać przez jedenaście lat, że wszystko jest dobrze? Że on cię kocha, że jesteście szczęśliwi, że... że jesteś szczęśliwa?

– Nie – przyznałam. – Ale chętnie posłucham.

– Tylko nie przerywaj. Będzie długo – rzuciła i pociągnęła łyk herbaty.

Słuchałam jej

– Na początku było jak z bajki – zaczęła, wpatrując się w parującą herbatę. – Naprawdę. Czułam się jak księżniczka. Prezenty, kolacje, czułe słówka. Wszyscy mówili, że mam szczęście. I ja też tak myślałam.

– No tak – mruknęłam. – Bo przecież miał dobrze płatną pracę, był elokwentny, umiał trzymać widelec…

– I potrafił ładnie kłamać – dodała, przerywając mi. – Chociaż nie od razu. Najpierw było tylko to… zmęczenie. Zostawał w pracy, wracał późno. A ja tłumaczyłam to sobie jego ambicją. „Walczy o awans”, „musi się wykazać”. Znasz mnie, ja zawsze wszystko sobie tłumaczyłam.

– Znam to – potwierdziłam. – W liceum tłumaczyłaś chłopaka, który cię zostawił, bo „był zagubiony emocjonalnie”.

– No właśnie. A ten był „przeciążony obowiązkami”. Ale wiesz, co mnie obudziło?

– Co?

– Sobota. Dzień, kiedy niby miał być w domu. Siedział w gabinecie, drzwi zamknięte, jak zwykle. A ja weszłam bez pukania. I zobaczyłam, że nie pracuje. Siedział i scrollował zdjęcia jakiejś młodej laski.

– No pięknie – prychnęłam. – I co zrobił?

– Zapytał tylko: „Czemu nie pukasz?”. Jakby to była moja wina.

Zamilkła na chwilę, zęby zacisnęła tak mocno, że aż się przestraszyłam.

– Wtedy pierwszy raz pomyślałam, że coś jest nie tak. Wiesz, ja naprawdę chciałam wierzyć, że to tylko kryzys.

– A on się po prostu dobrze kamuflował.

– Jeszcze jak dobrze.

Ugryzłam się w język

– Potem zaczęłam go sprawdzać. – Jej głos stwardniał. – Nie planowałam tego. Jednak kiedy raz poczujesz, że ktoś cię oszukuje, nie da się już przestać.

– Czyli grzebałaś w telefonie? – zapytałam z niedowierzaniem.

– Grzebałam – przyznała bez wstydu. – I tak, znalazłam. Hasło do maila zapisał w notatkach. Głupi błąd.

– I co?

– Znalazłam potwierdzenie rezerwacji apartamentu w spa. Dla dwóch osób. Na walentynki. – Uśmiechnęła się krzywo. – Powiedział mi, że jedzie wtedy do klienta na dwa dni.

– Mistrz. – Pokręciłam głową. – I co zrobiłaś?

– Nic. Jeszcze nic. Zaczęłam grać. Tak jak on. Cicho, grzecznie, z uśmiechem. Zawiozłam dzieci do mamy, ubrałam się jak na premierę w teatrze i pojechałam tam. Do spa.

– Nie żartuj.

– Wcale. Stanęłam pod tym samym apartamentem, co miał w rezerwacji, i zadzwoniłam do drzwi. Otworzył w szlafroku.

– I? Z kim był?

– Z blondynką. Młodsza ode mnie o jakieś dziesięć lat. Nawet nie wyglądała na zaskoczoną. Patrzyła na mnie jak na kuriera z pizzą.

– Boże...

– A on? Nawet nie powiedział „przepraszam”. Tylko: „Zamierzasz tu robić sceny?”.

– Co za... – ugryzłam się w język.

– Zamknęłam drzwi i wróciłam do domu. Po drodze obiecałam sobie, że nie będę tą, która błaga o wyjaśnienia.

– A dzieci?

– Dzieci... jeszcze wtedy nie wiedziały. Jednak długo się nie dało tego ukrywać.

Współczułam jej

– Myślałam, że będzie próbował mnie zatrzymać – ciągnęła, bawiąc się nerwowo uchwytem od kubka. – Że może przeprosi, wyjaśni, nie wiem... zrobi cokolwiek.

– Ale nic?

– Kompletnie nic. Dwa dni ciszy. A potem SMS: „Nie dramatyzuj. Dzieci potrzebują stabilizacji”.

– Stabilizacji?! – parsknęłam. – No faktycznie, najlepiej jak mama przymyka oko na tatę i jego młodą.

– Dokładnie. Ale wiesz, co mnie najbardziej uderzyło?

– Co?

– Że on nigdy nie był obecny w naszym życiu. Nawet przed tą całą blondyną. On po prostu... funkcjonował. Przyjeżdżał, jadł, wychodził. A ja całe życie starałam się to zrównoważyć. Żeby dzieci czuły się kochane, żeby dom był ciepły. Żebym nie czuła się jak samotna matka z mężem obok.

– Długo to w sobie trzymałaś, co?

– Za długo. Ale kiedy zobaczyłam, że moje dzieci zaczynają pytać, czemu tata jest zawsze w pracy, a mama płacze w kuchni... – zawiesiła głos. – Spakowałam się.

– I przyjechałaś do mnie.

– Tak. Bo nie wiedziałam, gdzie mam iść. Bo ty nigdy mnie nie zostawiłaś.

Uśmiechnęłam się. Pierwszy raz tego wieczoru szczerze.

Chciałam jej pomóc

Siedziałyśmy jeszcze długo. Przerzucałyśmy się wspomnieniami jak kartami – jedne bardziej żółte od innych.

– Wiesz, że kiedyś zazdrościłam ci tego twojego bałaganu? – rzuciła nagle.

– Mojego czego?

– No, wiesz… Mogłaś być sobą. Krzyczeć, płakać, jeść w łóżku. A ja... ja byłam perfekcyjna. Żona jak z reklam, matka jak z broszurki.

– I co ci to dało?

– Przepalenie. W środku. Grałam swoją rolę tak długo, że w końcu zapomniałam, kim jestem.

Zamilkłyśmy.

– A teraz co? – zapytałam. – Co dalej?

– Nie wiem. Wynajmę coś małego. Może znowu nauczę się być kobietą.

– Potrzebujesz pomocy?

– Potrzebuję kogoś, kto nie będzie mnie pytał co pięć minut, czy dam radę.

– No to jesteś w dobrym miejscu – westchnęłam. – Bo ja nie pytam. Ja tylko mówię: możesz u mnie siedzieć, ile chcesz, ale nie zostawiaj swoich dzieci na dywanie zbyt długo, bo potem ja będę musiała kupować nowy.

Roześmiała się. Głośno. Prawdziwie. I wtedy po raz pierwszy zobaczyłam moją siostrę – nie tę idealną, z katalogu, tylko prawdziwą. Trochę zmęczoną, trochę pogubioną.

Doceniłam ją

Minęły trzy tygodnie. Siostra znalazła kawalerkę niedaleko szkoły dzieci. Pomogłam jej z przeprowadzką. W zamian dostałam uśmiech, świeżo pieczone ciasto i wiadomość o 22:15:

„Dziękuję. Serio, bez ciebie bym nie ogarnęła”.

Nie odpisałam. Bo nie lubię patosu, a poza tym… po raz pierwszy od dawna czułam, że nie muszę już z nią rywalizować. Bo wcale nie przegrałam życia. Kiedyś zazdrościłam jej tej całej otoczki – męża jak z reklamy golarek, dzieci, domu, w którym pachniało cynamonem. Dziś już wiem, że to był tylko dobrze przemyślany teatr, a ona sama – świetną aktorką. Prawda jest taka, że każda z nas coś ukrywa. Teraz nasze relacje wyglądają inaczej. Dzwonimy do siebie częściej. Nie po to, by się pochwalić, ale żeby pogadać.

– Hej – powiedziała mi ostatnio przez telefon. – Może masz ochotę wyskoczyć ze mną i dzieciakami na lody?

– Tylko jeśli stawiasz – odpowiedziałam ze śmiechem i wtedy pomyślałam, że może jednak trochę ją lubię.

Sandra, 41 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: