„Zięć cały weekend gra na komputerze. Wszystko na głowie mojej biednej córki”

Wiem, że teściowe nie powinny się wtrącać. Że to „nie ich sprawa”, „nie ich małżeństwo”, „nie ich dom”. Tylko jak widzę, jak moja córka chodzi po domu jak cień, a jej mąż tylko siedzi przed tym swoim komputerem i wali w te klawisze jak opętany, to coś się we mnie gotuje. To nie tak, że nie lubię zięcia. Na początku bardzo go polubiłam. Miły był, uprzejmy, mówił do mnie „mamo” z uśmiechem. Myślałam – trafiła jej się dobra partia, taki spokojny, domowy. Jednak coś się po ślubie zmieniło. A może to ja się dopiero po czasie zaczęłam lepiej przyglądać? W każdym razie dziś nie umiem patrzeć spokojnie, jak moja córka sprząta, gotuje, nosi zakupy, a on... nawet nie oderwie się od gry, żeby pomóc jej wynieść śmieci. W ten weekend znowu przyszłam do nich w odwiedziny, ale to, co zobaczyłam, wytrąciło mnie z równowagi. I nie wytrzymałam.

Było mi jej żal

Weszłam bez pukania, bo drzwi były uchylone. W kuchni unosił się zapach przypalonego ryżu, a na stole – tylko pusta butelka po soku i talerz po jakichś makaronach z torebki.

– Halo? – zawołałam. – Jest tu kto?

– Mamo? – z pokoju wychyliła się moja córka, z rozwianymi włosami i w spranych dresach. – Nie mówiłaś, że przyjdziesz…

– A miałam zapowiadać się do własnego dziecka? – weszłam dalej, niosąc garnek z gołąbkami. – Przyniosłam wam obiad.

– O, dzięki... – westchnęła. – Tylko cicho, bo on ma akurat „ważną rundę”.

– On? – zmarszczyłam brwi.

Nie musiała nic więcej mówić. W salonie, na środku kanapy, rozparty jak król siedział jej mąż. Słuchawki na uszach, oczy wpatrzone w monitor, ręce śmigające po klawiaturze.

– Cześć, mamo! – rzucił od niechcenia, nie odwracając głowy.

– Cześć, synku – odpowiedziałam, z lekką złośliwością. – O, jaka ładna pogoda za oknem. Może byś tak na chwilę się przewietrzył?

– Nie teraz, mamo. Gram.

– A śmieci już wyniesione? Podłogi umyte? Naczynia pozmywane?

Znowu cisza. Tylko klikanie.

– Zostaw, mamo – szepnęła Asia, zawstydzona. – Ja zrobię.

– Ty zawsze „zrobisz”. A on co? Królewicz? Zasłania się grą jak tarczą i wszystko leży na tobie.

Zięć jakby w końcu się ocknął i zsunął słuchawki.

– Mamo, ale to naprawdę ważna rozgrywka.

– Nie na tym polega małżeństwo! – rzuciłam ostro.

Byłam wściekła

Położyłam garnek na blacie i założyłam ręce na piersi. Czekałam, aż ktoś coś powie, ale oni tylko patrzyli po sobie.

– Nie przyszłam cię pouczać – odezwałam się w końcu do zięcia. – Jednak może warto by było na chwilę się rozejrzeć, co się dzieje wokół?

– No przecież się staram… – mruknął, ale nie patrzył mi w oczy.

– Staram się? – prychnęłam. – Ty się starasz w tej swojej grze, a nie w domu. Znasz choćby dzień tygodnia? Wiesz, że dziś sobota? Że twoja żona od rana zasuwa jak mróweczka?

– Mamo, proszę… – szepnęła Asia, jakby chciała mnie powstrzymać, ale już było za późno.

– Nie, kochanie. Dzisiaj nie będę milczeć. Nie po tym, jak zobaczyłam, że ty wszystko ogarniasz, a on tylko palcami w klawisze stuka!

– Gram z kumplami z drużyny, mamy turniej. Asia wie, że to dla mnie ważne.

– A Asia dla ciebie ważna? – wypaliłam. – Bo jakoś nie widzę.

– Przecież to tylko weekend – westchnął. – W tygodniu pracuję.

– A w tygodniu też tak pomagasz?

Nie odpowiedział.

– O właśnie. Cisza znaczy, że wiem więcej, niż myślisz – podsumowałam. – A wiesz, co jeszcze wiem? Że gdyby nie Asia, to ten dom by się zawalił.

– Przesadzasz…

– Nie. Ja widzę. I w przeciwieństwie do ciebie – nie zamykam oczu.

Miał do mnie pretensje

Asia spuściła wzrok i zaczęła wyjmować sztućce z szuflady. Widziałam, jak drżą jej ręce.

– Nie chcę, żebyście się kłócili – powiedziała cicho. – To tylko weekend, serio. Jutro Michał ma wolne, pójdziemy do parku, coś razem zrobimy, prawda?

– No jasne – rzucił Michał, bez przekonania.

– Tylko że ty, dziewczyno, mówisz tak co tydzień. I co tydzień znowu sama robisz zakupy, sama gotujesz, sama kąpiesz małą. A on siedzi z tą swoją drużyną jak na jakimś zgrupowaniu.

Michał skrzyżował ręce na piersi i uniósł brwi.

– To, że gram w gry, to jeszcze nie znaczy, że jestem złym mężem.

– Złym nie. Tylko leniwym i wygodnickim – odpowiedziałam. – I wiecznie nieobecnym.

– Mamo, już naprawdę nie mam siły na kłótnie – szepnęła Asia, podchodząc do mnie z talerzem. – Proszę, siądź, zjemy razem. Nie chcę awantur.

– Nie jestem tu, żeby robić awanturę. Przyszłam, bo widzę, że ci ciężko. I nie mogę patrzeć, jak cię to wszystko zżera.

– Zaraz… – Michał się podniósł z kanapy, jakby go coś tknęło. – To co, mam się teraz tłumaczyć ze wszystkiego przed twoją mamą?

– Nie przede mną – powiedziałam chłodno. – Przed własnym sumieniem.

Zamilkł. A Asia? Znowu próbowała wszystko załagodzić. Bo jak zawsze – to ona nosiła spokój na barkach, których nikt nie odciążał.

Powiedziałam, co o tym myślę

Wzięłam łyżkę i zaczęłam nakładać gołąbki na talerze. Cisza między nami aż dudniła.

– Wiesz, nie oczekuję cudów – powiedziałam spokojnie. – Nie musisz nosić Asi na rękach, ale chociaż raz zapytaj, czy czegoś nie potrzebuje.

– Ale ja pytam! – odparł, siadając ciężko na krześle. – Przecież codziennie pytam, czy wszystko jest okej. To co jeszcze mam robić?

– To nie jest prawdziwa troska – rzuciłam. – Prawdziwe pytania są wtedy, gdy cię obchodzi odpowiedź.

Asia westchnęła i podparła głowę na dłoni.

– Już nie wiem, czego oczekuję. Może, żeby ktoś się mną zaopiekował, choć raz. Albo, żebym miała z kim obejrzeć film.

Michał spuścił wzrok.

– Wiem, że gram za dużo. Tylko to jedyna rzecz, przy której czuję, że coś jeszcze kontroluję. W pracy siedzę jak trybik. W domu... też nic nie ogarniam. Przy dziecku boję się, że coś źle zrobię. A tu… tu mam wynik.

– Za to wasze małżeństwo powoli się sypie – powiedziałam łagodnie. – A to właśnie powinieneś zawalczyć, wiesz?

– Próbuję. Tylko nikt tego nie widzi.

– Bo jak siedzisz z mikrofonem na głowie i zamknięty w swoim świecie, to trudno zobaczyć. A jakbyś wziął dziecko na spacer, to może byłoby widać więcej niż nick na ekranie.

Spojrzał na mnie. A potem na Asię. I chyba po raz pierwszy coś do niego dotarło.

Spojrzałam na niego uważnie

– Może... może faktycznie powinienem coś zmienić – powiedział Michał, grzebiąc widelcem w talerzu. – Ale ja naprawdę nie wiem, od czego zacząć.

– Od prostych rzeczy – odparłam. – Zacznij od tego, żeby w sobotę rano nie zakładać słuchawek, tylko wziąć ścierkę do rąk. Albo zapytać, co trzeba zrobić. Nawet nie wiesz, jaką ulgą by to było dla Asi.

– Nie jestem taki beznadziejny, jak myślicie… – burknął.

– Nie myślę, że jesteś beznadziejny – powiedziała cicho Asia. – Mam czasem wrażenie, że w tym domu jestem jedynym dorosłym.

Michał spojrzał na nią, jakby dopiero teraz usłyszał te słowa naprawdę.

– Dobra – westchnął. – Dziś wieczorem odinstaluję tę grę. Przynajmniej na jakiś czas.

Spojrzałam na niego uważnie. Po raz pierwszy od dawna powiedział coś, co nie było wymówką.

– Nie musisz od razu rzucać wszystkiego – powiedziałam. – Jednak Asia zasługuje na to, żebyś się postarał. A nie tylko mówił, że „coś tam robisz”. Staranie to działanie, nie słowa.

– To może jutro ugotuję obiad – zaproponował nagle. – Tak sam, bez gotowców.

Asia podniosła brwi.

– Serio? Nie makaron z proszku?

– Serio – uśmiechnął się słabo. – Może nawet zadzwonię do ciebie po przepis.

– O, to już by było coś – zaśmiałam się szczerze.

Po chwili siedzieliśmy i śmialiśmy się z głupot. Napięcie opadło. A ja po raz pierwszy wyszłam stamtąd z jakąś nadzieją.

Zaskoczył mnie

Wracając do domu, przystanęłam na chwilę przy placu zabaw. Patrzyłam, jak dzieciaki ganiają się z wrzaskiem, a ich rodzice siedzą obok na ławkach, zajęci telefonami. I tak sobie pomyślałam – może teraz takie czasy? Może teraz wszystko trzeba tłumaczyć? Zięć nie jest zły. Tylko się pogubił w życiu. A Asia… ona po prostu za długo była silna. I może już nie miała siły nikomu mówić, że się sypie. Dlatego musiałam to powiedzieć ja. Bo jak nie matka, to kto? Wieczorem zadzwonił telefon. Zięć dzwonił.

– Halo? – odebrałam, zdziwiona.

– Mamo… – zawahał się. – Dzięki za dziś.

– No, no – mruknęłam. – Masz chyba gorączkę?

– Nie… tylko po prostu… może faktycznie nie widziałem, jak to wygląda. Teraz widzę i... dzięki, że mi to pokazałaś.

– Mhm. To teraz pokaż coś Asi, nie mnie. Bo ona czeka.

– Zrobię, mamo. Obiecuję.

Rozłączyłam się i uśmiechnęłam lekko. Może się ogarnie. A nawet jeśli nie na sto procent, to chociaż trochę. Bo czasem „trochę” to już naprawdę dużo. I niech grają w te gry – byle tylko umieli żyć w tym prawdziwym świecie.

Krystyna, 70 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: