„Zaczęło się od rękawiczki znalezionej w samochodzie chłopaka. Wcale nie należała do jego mamy, jak mówił”

Pracuję w agencji kreatywnej i od trzech lat jestem w związku z Kamilem. Mówią, że to właśnie po trzech latach przychodzi pierwszy prawdziwy kryzys. Wcześniej myślałam, że to głupie powiedzenie. Myślałam, że mnie nie dotyczy. Bo przecież my byliśmy „tym” związkiem – takim zgranym, dojrzale kochającym się duetem. Bez dramatów, bez gierek. Tak mi się wydawało.

Od jakiegoś czasu zaczęłam się niepokoić. Kamil wracał późno, tłumaczył się nadgodzinami, nowym projektem, „trudnym klientem”. Ilekroć pytałam, czy wszystko w porządku, odpowiadał, że tylko ja mu się przewrażliwiłam. Może i tak. Ale były rzeczy, których nie dało się zignorować – jak to, że jego telefon zawsze lądował ekranem do dołu. Jak to, że rzadziej się przytulał. Jak to, że gdy dzwonił do niego ktoś z pracy, wychodził z pokoju.

A potem była ta rękawiczka.

Leżała na siedzeniu pasażera jego samochodu. Cienka, zamszowa, damska, zdecydowanie nie moja.

– Kamil… – powiedziałam cicho, trzymając ją w rękach. – Skąd ona się tu wzięła?

Spojrzał na nią przez ramię, wzruszył ramionami.

– Może mama zgubiła. Podrzucałem ją ostatnio.

Coś we mnie zadrżało. To już nie była tylko rękawiczka. To był pierwszy klocek w wieży, który się wysunął. Wiedziałam, że jeśli pociągnę dalej, ta wieża runie.

Postanowiłam odwiedzić jego matkę

Tydzień po „incydencie z rękawiczką” wciąż nie dawało mi to spokoju. Wmawiałam sobie, że może naprawdę należała do jego mamy, ale coś w moim wnętrzu się buntowało. Coś krzyczało, że nie. A to „coś” nie dawało mi spać. I wtedy podjęłam decyzję. Postanowiłam odwiedzić jego matkę.

Zadzwoniłam z wyuczonym luzem w głosie, zapytałam, czy mogę wpaść na kawę. Ucieszyła się. Lubiła mnie. To był chyba jeden z najgorszych aspektów całej tej sytuacji – że z jej twarzy biła taka szczerość, gdy mnie przytulała w progu.

– Tyle się nie widziałyśmy! – zawołała, podając mi herbatniki i cynamonową herbatę.

Siedziałyśmy przy kuchennym stole, a ja z każdym jej ciepłym słowem czułam się coraz podlej. A potem przyszło pytanie:

– Wiesz, Kamil mówił, że ostatnio podrzucał cię do pracy. Zostawiłaś może rękawiczkę w aucie?

Popatrzyła na mnie zaskoczona.

– Ja? Nie, kochanie, ja Kamila nie widziałam od... no, z miesiąc będzie. Dlaczego pytasz?

W jednej sekundzie poczułam ogromny zawód. Upiłam łyk herbaty tylko po to, żeby zyskać kilka sekund. Uśmiechnęłam się blado.

– A tak tylko... bo znalazłam jedną w samochodzie. Pomyślałam, że może twoja.

– Może jego koleżanka? – zaśmiała się niewinnie. – Wiesz, on zawsze taki uczynny, jak ktoś nie ma czym wrócić z pracy...

Uśmiechnęłam się, kiwnęłam głową. Ale wewnątrz mnie już coś się rozpadało. Wiedziałam, że Kamil skłamał. I że to nie była zwykła rękawiczka. To był dowód. Na coś, czego jeszcze nie potrafiłam nazwać, ale czego zaczynałam się panicznie bać.

Plątał się w zeznaniach

Wróciłam do domu z duszą na ramieniu. Kamil był już w mieszkaniu, siedział przy komputerze, jakby nic się nie stało. Spojrzał na mnie znad ekranu i rzucił zwyczajne:

– Hej, gdzie byłaś?

– U twojej mamy – odpowiedziałam spokojnie, ściągając kurtkę. – Miałyśmy ochotę na herbatę.

Poczułam, jak moje serce wali mi w klatce piersiowej. Słowa same cisnęły się na język. Nie planowałam tej rozmowy, ale nagle wiedziałam, że nie mogę dłużej udawać.

– Pytałam ją o rękawiczkę – powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy.

Kamil zamarł. W jego spojrzeniu pojawił się cień niepokoju.

– I?

– Powiedziała, że nie widziała cię od miesiąca.

Zapanowała cisza. Nie taka zwykła. Taka, w której można usłyszeć, jak łamie się coś kruchego.

– Kamil, dlaczego skłamałeś? – spytałam cicho.

Zaczął się plątać.

– Może się pomyliła... Może zapomniała... – mruknął.

– Przestań – przerwałam mu ostrzej, niż planowałam. – Nie brnij w to.

Wstał, przeszedł się po pokoju. Widziałam, że szuka wersji, która brzmiałaby wiarygodnie. W końcu westchnął.

– To była koleżanka z pracy. Zgubiła rękawiczkę, podwiozłem ją. Nic wielkiego.

Poczułam, jak coś mnie w środku zalewa. Może to był gniew. A może rozczarowanie. Bo to, co właśnie usłyszałam, nie brzmiało jak prawda. Brzmiało jak kolejne, ładnie opakowane kłamstwo.

– Wiesz – powiedziałam, z trudem łapiąc oddech – ludzie nie kłamią tyle dla „nic wielkiego”.

To był moment, w którym wiedziałam, że to dopiero początek. A ja muszę dowiedzieć się prawdy. Bez względu na to, ile mnie to będzie kosztować.

Chciałam mieć pewność

Zaczęłam szukać. Nie, nie dlatego, że chciałam złapać go za rękę. Ja już mu nie wierzyłam. Chciałam po prostu wiedzieć, z czym mam do czynienia. Chciałam mieć pewność. Albo pretekst. Albo powód, żeby odejść.

Zaczęłam od rzeczy najprostszych – jego telefon. Odblokowany, jakby nie miał nic do ukrycia. Ale wiadomości usunięte, historia przeglądarki czysta, jakby nigdy nie istniała. Dziwne, prawda? Kto codziennie czyści historię?

Potem samochód. Zaczęłam sprawdzać schowki, siedzenia, nawet pod dywanikami. Wiedziałam, że zachowuję się jak wariatka, ale nie umiałam przestać. I wtedy, w kieszeni drzwi pasażera, znalazłam paragon. Motel. Godzinowy. Na datę sprzed tygodnia.

Stałam tam przez chwilę z paragonem w ręku, patrząc na te cyfry, jakby miały mi coś jeszcze powiedzieć. Jakby to mogło być jakieś niewinne wytłumaczenie. Ale nie było.

Kilka dni później – kolejny „znaleziskowy cios”. Tym razem – gumka do włosów. Cieniutka, w kolorze bordo, z małą srebrną zawieszką. Nie moja. Nigdy w życiu nie nosiłam takich. Leżała pod siedzeniem kierowcy, jakby przez przypadek, ale ja wiedziałam, że nic tu nie było przypadkowe.

Przez kolejne dni chodziłam jak w malignie. W pracy byłam jak duch, z przyklejonym uśmiechem i świdrującym bólem w klatce. W domu odgrywałam spokojną dziewczynę, ale moje serce już krzyczało. To nie była zazdrość. To było przeczucie. Intuicja. I rosnąca pewność, że jestem oszukiwana.

Wiedziałam, że muszę z nim porozmawiać jeszcze raz. Ale tym razem – z dowodami. Z faktami. Nie zamierzałam się już łudzić. Chciałam prawdy. Nawet jeśli miała mnie złamać.

„To po prostu się wydarzyło”

Wieczorem usiadłam naprzeciwko niego przy stole. W ręku trzymałam paragon. Gumkę położyłam na stole między nami. Czekałam, aż spojrzy. Nie mówiłam nic.

– Co to ma być? – spytał po chwili, udając spokój.

– To pytanie do ciebie – odpowiedziałam twardo.

Wziął paragon, przeleciał wzrokiem. Mrugnął. Wzruszył ramionami.

– Jakiś przypadek. Może się zawieruszył. Może poprzedni właściciel...

– Kamil, nie kupiłeś tego auta tydzień temu. Ten paragon jest z wtorku. Dzień, w którym mówiłeś, że siedzisz na nadgodzinach.

Zamilkł. Oparł się o krzesło, spuścił wzrok. Po raz pierwszy nie miał wersji.

– A to? – wskazałam na gumkę. – Chyba nie twoja mama?

Cisza. Ciągnęła się nieznośnie.

– Kamil, kto to jest?

Podniósł wzrok. Jego oczy były puste. Albo zmęczone. Albo obojętne.

– To nie tak, jak myślisz – powiedział w końcu.

Zaśmiałam się. Pusty, urwany śmiech.

– Naprawdę? A jak myślę? Bo wydaje mi się, że bardzo dobrze wszystko myślę.

– To... – zaczął, ale nie skończył. – To po prostu się wydarzyło. Zatraciłem się. Nie planowałem tego.

– Ile razy? – zapytałam chłodno.

Znowu cisza.

Poczułam, jak wszystko się we mnie zapada. Wspólne wieczory, plany, śmiechy – wszystko teraz wyglądało jak scenografia do spektaklu, który właśnie się skończył.

Wstałam. Wzięłam telefon. Klucze. Tyle wystarczyło.

– Nie musisz mi nic tłumaczyć – powiedziałam. – Już nie chcę słuchać.

I wyszłam. Za sobą zostawiłam stół, ciszę, i człowieka, którego przestałam znać.

Nie próbował niczego naprawić

Pierwsze noce spędziłam u siostry. Na jej kanapie, w piżamie, z rozmazanym makijażem i kotem śpiącym na moich stopach. Byłam zbyt otępiała, żeby płakać. Zbyt pusta, żeby się złościć.

Siostra starała się mnie rozśmieszać, a ja udawałam, że to działa. Ale każda cisza między naszymi zdaniami była dla mnie jak echo przeszłości. Kamil siedział mi w głowie. Jego głos. Jego kłamstwa. Jego ręce, które kiedyś trzymały moje. Teraz nie chciałam, żeby choćby cień jego dotyku został na mojej skórze.

W telefonie miałam setki zdjęć. Naszych zdjęć. Z gór, z wakacji, z kuchni, gdzie gotowaliśmy razem coś na szybko i śmialiśmy się z przypalonego makaronu. Teraz każde z nich wyglądało jak wycięte z innego życia. Jakby ktoś podszył się pod mnie i ukradł moje wspomnienia.

Napisałam do niego wiadomość. Pisałam długo. Skreślałam, poprawiałam. Ale w końcu… nie wysłałam jej. Co miałabym powiedzieć? Że boli? Że nienawidzę? Że tęsknię? Wszystko byłoby prawdą, i wszystko byłoby niczym.

Kilka dni później spotkałam go przypadkiem. Na przejściu dla pieszych. Widział mnie pierwszy. Skinął głową, jakbyśmy byli dawnymi znajomymi. Miał podkrążone oczy. Wyglądał na zmęczonego. Ale nie zapytał, jak się czuję. Nie próbował niczego naprawić.

– Hej – rzucił krótko.

– Cześć – odpowiedziałam i poszłam dalej.

Nie oglądałam się za siebie. To już nie był „mój Kamil”. I może nigdy nim nie był.

Mogłam zostać

Minęły tygodnie. Czasem budziłam się i przez sekundę łudziłam, że wszystko jest jak dawniej – że zaraz Kamil wejdzie do pokoju z kubkiem kawy i uśmiechem. A potem docierała do mnie prawda. I znów wszystko trzeba było zacząć od nowa.

Nie wiem, czy już sobie z tym poradziłam. Czasem wystarczy zapach męskich perfum na ulicy, by serce zabiło mi szybciej – nie z miłości, tylko z lęku, że znów wrócą wspomnienia. Czasem, gdy słyszę znajomą melodię z naszej wspólnej playlisty, ściszam radio, bo nie mam siły. Jeszcze nie teraz.

Ale jedno wiem na pewno – dobrze, że odeszłam. Mogłam zostać. Przymykać oko. Wierzyć w półprawdy i ładnie ułożone zdania. Ale wtedy zniszczyłabym siebie. A ja już nie chcę żyć w cieniu cudzych kłamstw. Zasługuję na więcej.

Nie wiem, kim była ta kobieta. Nie wiem, ile ich było. I może już nie chcę wiedzieć. To, co się między nami wydarzyło, nie zniknie. Ale nie musi mnie już definiować. Zabieram ze sobą tylko to, co moje – swoją siłę, swoje łzy, i swój spokój. Bez rękawiczek. Bez gumek. Bez fałszywych wymówek. Zaczynam od nowa.

Jolanta, 28 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: