„Żona na komunii odstawiała cyrk i grała główną rolę, a córka więdła jak kwiat bez kropli uwagi”

Nigdy nie uważałem się za bohatera. Byłem raczej tym cichym typem – zawsze z boku, zawsze próbującym wszystko załagodzić. Kinga… Kinga była inna. Żyła światłem reflektorów, jak roślina żywi się słońcem. Im więcej uwagi, tym piękniej rozkwitała. Od lat próbowałem dla niej błyszczeć razem z nią. Ale z czasem zrozumiałem, że moje miejsce jest w cieniu. I w cieniu wychowywałem Natalkę – naszą małą, delikatną dziewczynkę z marzeniami większymi niż ona sama. Patrzyłem, jak próbuje sięgnąć do świata, w którym królowała jej matka, i za każdym razem odsuwałem od siebie strach, że zostanie tam sama.

Dziś miał być jej dzień. Tylko jej. Kiedy patrzyłem, jak Kinga przymierza kolejną suknię i zamawia profesjonalnego fotografa „dla uwiecznienia tego wielkiego wydarzenia”, coś mnie ścisnęło w środku.

– Dobrze będzie, nic się nie martw – wmawiałem sam sobie, zakładając krawat przed lustrem. – To Natalka jest dziś najważniejsza.

Tylko dlaczego miałem wrażenie, że już teraz powoli gubię ją gdzieś pomiędzy błyskiem fleszy a stukotem wysokich obcasów?

Żona znowu grała pierwsze skrzypce

Gdy tylko zaparkowaliśmy pod salą, Kinga wyskoczyła z samochodu jak na pokazie mody. Machnęła ręką do Natalki, by ta się pospieszyła, nawet nie odwracając głowy.

– No chodź, chodź, skarbie! – rzuciła przez ramię, poprawiając włosy.

W środku goście już czekali. Gdy weszliśmy, zaraz się zaczęło.

– Kinga! Jak ty wyglądasz! – wykrzyknęła ciotka Jola, rzucając się Kindze na szyję.

– Wyglądasz jak gwiazda filmowa! – dorzucił ktoś z tyłu.

Kinga roześmiała się głośno, po czym odwróciła się na pięcie, by zapozować do zdjęcia. Fotograf pstryknął kilka razy, a flesze rozbłysły jak sztuczne ognie. Stałem obok z Natalką, która trzymała mnie za rękę. Miała na sobie śnieżnobiałą sukienkę z delikatnym wiankiem na głowie, a oczy lśniły jej z dumy. Przynajmniej na początku.

– Patrzcie na mój wianek! – zawołała, podbiegając do grupki ciotek.

Jedna z nich spojrzała przelotnie i uśmiechnęła się krzywo.

– Piękny, kochanie, piękny – rzuciła, ale nawet nie przerwała rozmowy o nowym kolorze włosów Kingi.

Natalka zmarszczyła brwi i wróciła do mnie. Uklęknąłem przy niej.

– Jestem z ciebie dumny, księżniczko – szepnąłem.

Uśmiechnęła się słabo, ale gdzieś w środku już gasła. Czułem to. I nienawidziłem siebie za to, że tylko klęczę tutaj jak dureń i nic nie robię. Że nie krzyknę: "Halo! To jej dzień!". Zamiast tego stałem jak głupek, patrząc, jak goście ustawiają się w kolejce do wspólnych zdjęć z Kingą. A Natalka coraz bardziej przypominała mi więdnący kwiat – taki, co to nie dostał nawet kropli wody w swój najważniejszy dzień.

Zgubiłem się w tym cholernym hałasie

Natalka błąkała się po sali, jakby szukała miejsca dla siebie. Najpierw próbowała przysiąść się do dorosłych przy stole.

– Siadaj, siadaj! – rzuciła ciocia Hania, nie odrywając wzroku od Kingi, która właśnie robiła efektowne selfie z bukietem kwiatów. – Ale przesuń się trochę, dziecko, żebym miała widok na Kingę.

Natalka zsunęła się z krzesła tak cicho, jakby była powietrzem. Przeszła obok mnie, skubiąc wianek palcami.

– Skarbie, wszystko w porządku? – schyliłem się i zapytałem, dotykając jej ramienia.

– Mhm – odmruknęła, nie patrząc mi w oczy.

Zacisnąłem pięści w kieszeniach. Chciałem coś powiedzieć, coś zrobić, ale wokół rozbrzmiewały śmiechy, komplementy, migotały flesze aparatów. Zgubiłem się w tym hałasie tak samo jak ona.

Tymczasem Kinga przejęła stery. Ustawiła się na środku sali i rozdała polecenia:

– No dobra, teraz zrobimy kilka ujęć pod drzewem! Mirek, złap aparat i chodź za mną! – zarządziła.

Chciałem zaproponować, żeby najpierw zrobić kilka zdjęć Natalce, ale Kinga nawet nie słuchała. Wyciągała ręce, poprawiała włosy, obracała się w stronę światła.

– Zrób mi jeszcze jedno zdjęcie, ale z innego kąta! – wołała, odgarniając suknię tak, żeby ukazać nogę w rozcięciu.

Natalka stała kilka kroków dalej. Sama. Z wianuszkiem przekrzywionym na bok. Wzrok miała wbity w trawnik, jakby nagle znalazła tam coś dużo ciekawszego niż własną matkę. Zrobiłem zdjęcie Kingi, choć serce miałem ciężkie jak kamień. A potem ukradkiem zerknąłem na moją małą dziewczynkę, jak samotnie kopie trawkę czubkiem białego bucika. Wtedy coś we mnie pękło. Ale jeszcze nie dość mocno, by działać. Jeszcze nie teraz.

Serce mi pękło, kiedy ją usłyszałem

Zorientowałem się, że coś jest nie tak, kiedy Natalka zniknęła mi z oczu. Jeszcze przed chwilą kręciła się przy huśtawce, bawiąc się tasiemką z wianka. A teraz – pustka. Przeszukałem wzrokiem ogród. Nic. Tylko śmiechy, brzęk kieliszków, flesze.

– Kinga! – podszedłem do niej szybko. – Gdzie Natalka?

– Jak to gdzie? – prychnęła, strzepując niewidzialny pyłek z sukienki. – No tam była... – rzuciła niedbale w stronę alejki.

Spojrzałem. Nikogo.

– Nie widzę jej.

Kinga zmarszczyła brwi, bardziej zirytowana niż zaniepokojona.

– No pięknie! – syknęła. – I kto teraz będzie mi robił zdjęcia z córką?! Wszystko trzeba robić samemu!

Nie czekając, pobiegłem w stronę altanki. Okrążyłem ją. Nic. Zajrzałem za krzaki róż – cisza. Przebiegłem przez trawnik, omijając gości, którzy patrzyli na mnie z dziwnym, obojętnym zaciekawieniem. W końcu, za garażem, znalazłem ją. Siedziała skulona na zimnym betonie, trzymając kolana przy brodzie. Wianek leżał obok, rozdeptany. Podszedłem powoli.

– Skarbie... – uklęknąłem przy niej. – Co się stało?

Podniosła na mnie oczy, pełne łez. Głos miała cienki jak pajęcza nitka.

– Tato... to nie jest mój dzień... – wyszeptała. – Wszyscy patrzą tylko na mamę.

Serce mi pękło. Usiadłem obok niej, obejmując ją ramieniem. Czułem, jak cała drży. Mała, skrzywdzona, zapomniana w tłumie błyskotek i pochwał dla kogoś innego.

– Przepraszam, córeczko – powiedziałem cicho. – Tak bardzo cię przepraszam...

Objęła mnie mocno, jakby bała się, że za chwilę też zniknę. W tamtej chwili wiedziałem już jedno: nie da się odkręcić tego dnia. Ale jeszcze mogłem ją ochronić przed resztą tego upokorzenia. Jeszcze mogłem ją zabrać stąd.

Zawsze bałem się powiedzieć dość

Wziąłem Natalkę na ręce. Była leciutka jak piórko, jakby przez ten jeden dzień stała się mniejsza. Mocno przytulała się do mnie, chowając głowę w mój kark. Wróciliśmy na przyjęcie. Goście śmiali się, ktoś właśnie proponował toast za Kingę. Nikt nie zauważył nas od razu. Kinga jednak dostrzegła nas błyskawicznie. Jej uśmiech zgasł w sekundę, gdy zobaczyła Natalkę z czerwonymi od płaczu oczami.

– Co się dzieje?! – syknęła, podbiegając do nas. – Dlaczego ona płacze? Co ty jej zrobiłeś?!

Zatrzymałem się, spojrzałem na nią chłodno.

– To nie ja – powiedziałem powoli. – To wszystko tutaj.

Kinga zmrużyła oczy.

– Przestań dramatyzować, Mirek! To jej dzień! Nie rób scen!

Zacisnąłem zęby.

– Właśnie – mój głos był cichy, ale lodowaty – Jej dzień. Nie twój.

Na sekundę zawahała się, jakby nie rozumiała, o co mi chodzi. A potem wzruszyła ramionami i rozejrzała się nerwowo, czy ktoś nas obserwuje.

– Weź się w garść – syknęła. – Zepsujesz wszystko!

Natalka przytuliła się do mnie jeszcze mocniej. Usłyszałem jej cichy głosik przy uchu:

– Tatusiu... wróćmy do domu...

Pogłaskałem ją po włosach.

– Już, kochanie. Już wracamy.

Obróciłem się na pięcie, nie czekając na kolejne komentarze Kingi. Goście patrzyli za nami zdumieni, niektórzy coś szeptali. Ale było mi już wszystko jedno. Niosłem moją małą dziewczynkę przez ten cały fałszywy świat, jak przez bagno, które jeszcze przed chwilą wydawało się tak błyszczące i niewinne. A w głowie dudniło mi jedno pytanie: Jak mogłem pozwolić, żeby to się stało? I jedna, gorzka odpowiedź: Bo zawsze się bałem powiedzieć dość.

Czułem wstyd i wściekłość na siebie

Natalka spała wtulona w swoją pluszową sówkę, a ja siedziałem przy jej łóżku, patrząc na ślady łez zaschnięte na jej policzkach. Jej rączka wystawała spod kołdry, drobna, krucha, ufna. Oparłem głowę na dłoniach i zamknąłem oczy. W głowie wciąż słyszałem jej głos: „Tato... to nie jest mój dzień...”.

Czułem wstyd. Wściekłość na siebie. Jak długo jeszcze zamierzałem być tym człowiekiem, który stoi z boku i pozwala innym krzywdzić tych, których powinien chronić najbardziej? Patrzyłem na Natalkę i wiedziałem, że właśnie tu, w tej ciszy, kiedy cały świat zwolnił, choć na chwilę, podejmuję decyzję. Nie będzie już więcej udawania. Nie będzie więcej milczenia.

Kinga... może mnie znienawidzić. Może nas wszystkich wciągnąć w wir dramatów i krzyków. Ale nie pozwolę już, żeby moja córka znowu patrzyła na mnie tymi rozczarowanymi, smutnymi oczami. Nie dam jej więcej powodów do wstydu za własnego ojca. Pochyliłem się i delikatnie pocałowałem Natalkę w czoło.

– Od teraz, skarbie – wyszeptałem – ty jesteś moim całym światem. Zawsze będę przy tobie. Nawet jeśli wszyscy inni odejdą.

Za oknem wiatr kołysał gałęziami. Nowa rzeczywistość nie obiecywała łatwych dróg. Ale przynajmniej wiedziałem, dla kogo będę walczył. I wiedziałem, że warto.

Mirek, 40 lat

Czytaj także: