„Żona po porodzie traktowała mnie jak zło konieczne. Miałem ochotę na coś, czego szybko bym pożałował”

Zanim pojawiło się na świecie nasze dziecko, moje życie z Ewą przypominało idyllę. Byliśmy parą od lat, przechodząc razem przez różne etapy życia. Każdy dzień był dla mnie radością, zwłaszcza odkąd wiedziałem, że zostaniemy rodzicami. Czekałem na ten moment z niecierpliwością. Wyobrażałem sobie, jak będziemy wspólnie cieszyć się każdą chwilą, jak nasze życie stanie się pełniejsze, jak z nową energią będziemy tworzyć naszą małą rodzinę. Gdy Ewa zaszła w ciążę, starałem się być wsparciem, przejmując na siebie codzienne obowiązki, by mogła odpoczywać.

Jednak wszystko zmieniło się w dniu narodzin naszego syna. Ewa natychmiast zanurzyła się w nowej roli matki z pasją i oddaniem, które podziwiałem, lecz jednocześnie poczułem, jak stopniowo staję się przezroczysty. Starałem się być obok, pomagać, jak tylko potrafiłem, lecz często moje starania kończyły się na niczym. Mimo że wcześniej dzieliliśmy się wszystkim, nagle znalazłem się na uboczu, jakby dziecko wypełniło całą przestrzeń, a ja zostałem zepchnięty na margines. Czułem się osamotniony i zagubiony. Każdego dnia walczyłem z narastającym poczuciem, że nie jestem już częścią tego, co kiedyś było najważniejsze w moim życiu. Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek uda mi się odzyskać to, co utraciłem.

Żona wykluczyła mnie ze swojego życia

– Ewa, może pomogę ci przy kąpieli małego? – zaproponowałem, widząc, jak Ewa z trudem radzi sobie z naszą pociechą, krzątając się wokół wanienki.

– Nie, Robert. Sama sobie poradzę – odpowiedziała sucho, nawet na mnie nie spoglądając.

– Ale może mógłbym przynajmniej podać ręcznik albo...

– Mówiłam, że nie trzeba – przerwała mi stanowczo. Poczułem, jak narasta we mnie frustracja. Nie rozumiałem, dlaczego Ewa tak reaguje. Przecież chciałem tylko pomóc.

Usiadłem na kanapie, starając się uspokoić. Rozumiałem, że Ewa jest zmęczona i potrzebuje czasu, by dostosować się do nowej rzeczywistości, ale nie mogłem zrozumieć, dlaczego mnie odtrąca.

Z każdym kolejnym dniem moje poczucie wykluczenia stawało się coraz bardziej dotkliwe. Analizowałem każdy nasz dialog, każde słowo, szukając odpowiedzi. Czy robiłem coś nie tak? Czy może stałem się zbyt nachalny w moich próbach pomocy? A może po prostu Ewa nie potrzebowała mnie już tak, jak kiedyś?

– Dlaczego tak musi być? – zapytałem raz, próbując zrozumieć.

– Robert, proszę, teraz najważniejsze jest dziecko. Musisz to zrozumieć – odpowiedziała Ewa, patrząc na mnie z niechęcią. Ale ja nie rozumiałem. Miałem wrażenie, że straciłem coś, co było dla mnie najcenniejsze.

Czułem się odstawiony na boczny tor

Wieczorem, gdy maluch zasnął, postanowiłem porozmawiać z Ewą na spokojnie. Była to jedna z tych chwil, gdy cisza w domu dawała złudne poczucie normalności. Usiadłem obok niej na kanapie, próbując nawiązać rozmowę, której temat już od dawna w nas dojrzewał. A na pewno we mnie.

– Ewa, chciałbym coś zrozumieć – zacząłem ostrożnie.

– Co takiego? – zapytała, nie odrywając wzroku od ekranu telefonu.

– Nas. To wszystko dzieje od czasu, gdy urodziło się nasze dziecko. Czuję, jakbyś mnie od siebie odsuwała – powiedziałem, starając się nie brzmieć zbyt oskarżycielsko.

Ewa westchnęła ciężko i w końcu odłożyła telefon. Jej oczy spotkały moje, ale zamiast zrozumienia dostrzegłem w nich jedynie znużenie.

– Robert, teraz najważniejsze jest dziecko. On mnie potrzebuje – powtórzyła to, co już tyle razy słyszałem.

– A ja? Co z nami? – Z trudem powstrzymywałem się, by nie podnieść głosu.

– Może nie rozumiesz, jak to jest być matką. Wszystko się zmienia – odpowiedziała, próbując zakończyć rozmowę, ale ja nie zamierzałem się poddać.

– Ale przecież jestem tutaj, chcę ci pomóc. Czemu mi to uniemożliwiasz? – Byłem zdeterminowany, by dociec prawdy, choć poziom napięcia zaczynał być nieznośny.

– Robert, na razie tak musi być – zakończyła, a w jej głosie zabrzmiała nuta irytacji. Wstała z kanapy i udała się do sypialni, zostawiając mnie z moimi myślami. W głowie ciągle krążyły te same pytania, na które wciąż nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi.

Moje serce było rozdarte

Pewnego popołudnia, kiedy Ewa była zajęta rozmową telefoniczną w kuchni, przypadkiem usłyszałem jej głos zza drzwi. Nie planowałem podsłuchiwać, ale jej słowa przyciągnęły moją uwagę jak magnes.

– Nie wiem, co robić, Anka. Robert jest taki... zdesperowany, a ja czuję się kompletnie zagubiona – usłyszałem. Serce mi zamarło.

– Naprawdę nie wiem, jak mam to wszystko pogodzić. Czuję się jak między młotem a kowadłem – kontynuowała Ewa, a w jej głosie było słychać autentyczną rozpacz.

Nie czekałem dłużej. Wszedłem do kuchni, a Ewa spojrzała na mnie zaskoczona, przerywając rozmowę. W powietrzu zawisło napięcie, które można było niemal dotknąć.

– Ewa, słyszałem, co mówiłaś – zacząłem, starając się utrzymać opanowanie, choć w środku wszystko we mnie kipiało.

– Robert, to nie tak, jak myślisz... – zaczęła się tłumaczyć, ale przerwałem jej.

– Nie, chcę wiedzieć prawdę. Dlaczego czujesz się jak między młotem a kowadłem? Dlaczego nie potrafisz ze mną porozmawiać? – W moim głosie dało się wyczuć złość, ale i chyba rozpacz.

Ewa zamilkła, jakby ważąc swoje słowa. Po chwili spuściła wzrok.

– Bo nie wiem, jak być teraz i matką, i żoną. Nie potrafię tego pogodzić, Robert. Czuję, że zawiodłam ciebie i siebie – wyznała w końcu, a w jej oczach pojawiły się łzy.

Cisza, która zapadła po jej słowach, była jak wyrok. Wiedziałem, że muszę to przemyśleć. Moje serce rozdzierało się na kawałki, kiedy widziałem jej ból. Ale czułem jednocześnie też swój własny. I to było wykańczające.

Pogubiliśmy się w tym wszystkim oboje

Po tym, co usłyszałem, wybiegłem z domu, potrzebując chwili na przemyślenie wszystkiego. Spacerowałem po parku, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło. Nasza rozmowa była niczym zimny prysznic, ujawniając prawdę, której się nie spodziewałem. To, co usłyszałem od Ewy, było jak otwarcie rany, o której istnieniu nie wiedziałem. Zdałem sobie sprawę, że oboje byliśmy zagubieni, nie tylko ja.

Po długich godzinach na świeżym powietrzu wróciłem do domu, Ewa siedziała na kanapie, bawiąc się pierścionkiem na palcu. Na jej twarzy malowało się zmęczenie i napięcie. Usiadłem obok niej, czując, że to czas na kolejną rozmowę, tym razem pełną emocji.

– Ewa, wiem, że jest ci ciężko – zacząłem, niepewnie szukając jej spojrzenia. – Wiem, że się pogubiłaś, ale ja też.

– Robert, naprawdę nie wiem, jak sobie z tym wszystkim poradzić – przyznała. Jej głos drżał, a ja czułem, jak bardzo to wszystko ją przytłacza.

– Nie jesteś sama w tym wszystkim – powiedziałem, starając się, by mój głos brzmiał pewnie. – Jesteśmy w tym razem. Może nie jestem matką, ale jestem przecież ojcem i mężem. Chcę, żebyśmy znów byli blisko siebie.

Ewa spojrzała na mnie, a w jej oczach pojawiła się iskierka nadziei. Wiedziałem, że nie będzie łatwo, ale chciałem wierzyć, że możemy odnaleźć wspólną drogę.

– A co, jeśli nie dam rady? Jeśli znowu cię zawiodę? – zapytała, a w jej głosie brzmiała obawa.

– Będziemy próbować. Razem. Nie zawsze wszystko będzie idealne, ale musimy się starać – odpowiedziałem, czując, jak powoli odzyskuję jako taki spokój.

Ta rozmowa była trudna, ale zrozumiałem, że to, co nas łączyło, nie zniknęło. Nadal tam było, tylko ukryte pod warstwą strachu i niepewności.

Zaczęliśmy odnajdywać drogę do siebie

Po naszej rozmowie wiedziałem, że musimy działać. Nie mogliśmy pozwolić, by nasze małżeństwo się rozpadło. Gdy następnego dnia wróciłem do domu po kolejnym spacerze, Ewa siedziała przy stole z kubkiem herbaty w dłoni. Spojrzała na mnie z wyczekiwaniem.

– Musimy ustalić, co dalej – zacząłem, siadając naprzeciwko niej.

– Masz rację, Robert. Nie możemy tego teraz tak zostawić – przyznała.

Jej głos był spokojniejszy niż wcześniej. Może oboje potrzebowaliśmy tej przerwy, by ochłonąć i przemyśleć wszystko.

– Może powinniśmy zastanowić się, jak dzielić obowiązki, jak możemy wspierać się nawzajem – zasugerowałem. – Wiem, że dziecko jest teraz na pierwszym miejscu, ale my też musimy o siebie zadbać. Wiesz najpierw maska tlenowa dla rodzica, bo rodzic bez tlenu, nie pomoże dziecku. Czy jakoś tak?

Ewa przytaknęła, a jej twarz rozjaśniła się lekkim uśmiechem.

– Chciałabym, żebyś czuł się bardziej zaangażowany. Tylko... czasem po prostu nie wiem, jak to zrobić. Ciągle jestem zmęczona, prawie nie śpię i to jest bardzo trudne. Ponad moje siły. Całą energię, którą mam wkładam w opiekę nad tym maluszkiem. Jestem do cna wyczerpana i fizycznie, i emocjonalnie. I nic już mi z tego nie zostaje na później...

– Razem spróbujemy – odpowiedziałem. – Może zacznijmy od małych rzeczy. Od konkretów. Wieczorem moglibyśmy razem kąpać małego. A w weekendy... spędzać czas jako rodzina. I może jeden wieczór w tygodniu tylko dla nas?

Ewa spojrzała na mnie z wdzięcznością. Czułem, że zaczynamy odnajdywać drogę powrotną do siebie. Wiedziałem, że to nie będzie łatwe i że przed nami długa droga, ale byliśmy na nią gotowi.

– Robert, wiem, że nie zawsze będzie idealnie. Ale chcę tego spróbować – powiedziała, ściskając moją dłoń.

– Ja też. I nawet jeśli potkniemy się po drodze, to będziemy razem – odpowiedziałem, czując ciepło w sercu.

Ta nasza rozmowa była szczera i pełna emocji. Przyniosła nam ulgę. Wiedziałem, że mamy przed sobą wyzwania, ale czułem też, że zrobiliśmy pierwszy krok, że by je pokonać.

Robert, 39 lat

Czytaj także: