„Żona zabierała mi wszystkie pieniądze i odkładała na prywatnym koncie. Była w szoku, gdy w końcu postawiłem na swoim”

Marzenia podróżach towarzyszyło mi od lat. Wyobrażałem sobie egzotyczne plaże, brukowane uliczki starych miast, a nawet zimne, skandynawskie fiordy. Każda książka, każdy film o podróżach budziły we mnie tęsknotę za czymś, czego nigdy nie miałem okazji doświadczyć. Moja żona zawsze sprowadzała mnie na ziemię. Jej podejście do pieniędzy opierało się na jednej zasadzie: gromadzić, nie wydawać.

Kochałem Beatkę za jej pragmatyzm, za to, że zawsze potrafiła utrzymać nasz dom w porządku. Jednak jej obsesja na punkcie oszczędzania coraz bardziej przypominała mi ciasną klatkę. Miałem czterdzieści lat i chciałem żyć jak człowiek.

– Może w tym roku spróbujemy czegoś nowego? – zapytałem ją pewnego dnia podczas kolacji. – Wyjazd, podróż, cokolwiek.

Beata spojrzała na mnie znad talerza.

– Wiesz, że to niemożliwe. To luksus, na który nas nie stać – odparła z chłodnym uśmiechem.

Jej słowa brzmiały jak wyrok.

Narasta we mnie frustracja

Kiedy znowu wspomniałem o wyjeździe, wiedziałem, że ryzykuję kolejną kłótnię. Ale nie mogłem już tego dusić w sobie.

– Nie możemy wiecznie tylko odkładać. Życie to coś więcej niż oszczędności – powiedziałem, próbując brzmieć stanowczo.

– Nic nie rozumiesz. Pieniądze to bezpieczeństwo. Nie wiemy, co nas czeka. A jeśli stracisz pracę? Jeśli będziemy potrzebowali na leczenie? – odpowiedziała, odkładając widelec na stół.

– A co, jeśli nigdy tego nie wydamy? Co, jeśli przeżyjemy życie, nie przeżywając niczego?! – rzuciłem w gniewie.

Beata zmarszczyła brwi, jakby moje słowa były dla niej niezrozumiałe.

– Nie dramatyzuj. Wystarczy, że mamy dach nad głową i ciepły obiad. Czego chcieć więcej?

Poczułem, jak narasta we mnie frustracja. Dla mnie życie to coś więcej. Dla Beaty liczyło się tylko przetrwanie.

Jesteśmy na zupełnie innych planetach

Kilka dni później, gdy przeglądałem domowe rachunki, natrafiłem na coś, co mnie zaskoczyło. Konto oszczędnościowe Beaty. Zupełnie oddzielne od naszych wspólnych finansów. Co więcej, opiewało na kwotę, która mogłaby sfinansować kilka podróży, o których marzyłem.

Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę. Przez lata słyszałem, że „nas na to nie stać”, a tu okazało się, że pieniądze były. Tylko że nie były dostępne. Nie dla mnie.

Kiedy zapytałem Beatę o konto, spojrzała na mnie z chłodnym spokojem.

– To zabezpieczenie. Na czarną godzinę – wyjaśniła, jakby to była oczywistość.

– Czy kiedykolwiek planowałaś użyć tych pieniędzy? – zapytałem, a w moim głosie brzmiała nuta desperacji.

– Nie rozumiesz. Samo ich posiadanie daje mi spokój – odpowiedziała.

W tym momencie poczułem, że jesteśmy na zupełnie innych planetach.

Czułem się zdradzony

Z każdą kolejną rozmową z żoną coraz bardziej czułem, że coś między nami nie działa. Odkrycie jej tajnego konta nie dawało mi spokoju. Dlaczego mnie okłamywała? Dlaczego nie mogłem wiedzieć o pieniądzach, które przecież miały służyć nam obojgu?

Kiedy Beata wróciła do domu po pracy, postanowiłem skonfrontować ją z tym, co odkryłem.

– Kochanie... – zacząłem, próbując zachować spokój.

– O co chodzi? Wyglądasz na zdenerwowanego – odpowiedziała, odkładając torebkę na krzesło.

– Dlaczego ukrywasz przede mną pieniądze? – rzuciłem prosto z mostu.

Zamarła. Na chwilę jej twarz stężała, ale zaraz potem spojrzała na mnie z chłodną determinacją.

– To moje zabezpieczenie. Na gorsze czasy. Chcę mieć pewność, że w razie czego poradzimy sobie.

– Ale dlaczego o tym nie wiedziałem? Dlaczego nigdy mi nie powiedziałaś? – zapytałem, czując, jak emocje przejmują nade mną kontrolę.

– Bo ty zawsze chcesz wszystko wydać. Te pieniądze mają zostać nienaruszone. To nie są oszczędności na wakacje.

Czułem się zdradzony. Jej wyjaśnienia nie dawały mi spokoju. Rozmowa przerodziła się w kłótnię. Tej nocy długo siedziałem sam w salonie, patrząc na zdjęcia z naszych wspólnych, szczęśliwych chwil. Czy naprawdę tak bardzo się od siebie oddaliliśmy?

Jego słowa mną wstrząsnęły

Próbowałem zrozumieć żonę, ale każdy dzień tylko pogłębiał moje poczucie osamotnienia. Nasze rozmowy stały się oschłe i krótkie, jakbyśmy już nie mieli sobie nic do powiedzenia.

Pewnego dnia postanowiłem porozmawiać z moim najlepszym przyjacielem. Wiedziałem, że spojrzy na to wszystko z dystansu.

– Już nie wiem, co robić. Beata tylko odkłada, liczy, oszczędza. Czuję, że moje życie ucieka między palcami – wyznałem podczas naszego spotkania.

– A co ona na to? Próbowałeś z nią poważnie porozmawiać? – zapytał Marek, podpierając brodę ręką.

– Rozmawiałem, wiele razy. Dla niej te pieniądze to jak jakaś obsesja – odparłem, wpatrując się w filiżankę kawy.

Marek westchnął i położył mi rękę na ramieniu.

– Może czas pomyśleć o sobie. Jeśli czujesz, że coś cię dusi, musisz podjąć decyzję, zanim będzie za późno.

Jego słowa mną wstrząsnęły. Czy naprawdę powinienem myśleć tylko o sobie? Z jednej strony pragnąłem spełnić swoje marzenia, z drugiej nie chciałem sprzeciwiać się Beacie.

Moja nadzieja zgasła

Podjąłem ostatnią próbę. Chciałem wierzyć, że żona zrozumie, jak ważne są dla mnie te marzenia.

– Proszę, posłuchaj mnie. Ten wyjazd to coś, o czym marzę od lat. Może spróbujmy pojechać razem? To nie tylko podróż, ale też szansa na odbudowanie tego, co tracimy – powiedziałem pewnego wieczoru, siadając naprzeciw niej przy stole.

Spojrzała na mnie, a w jej oczach dostrzegłem mieszankę zmęczenia i smutku.

– Nie rozumiesz? Dla mnie bezpieczeństwo jest wszystkim. Te pieniądze to nie luksus, tylko gwarancja, że damy sobie radę, jeśli coś pójdzie nie tak – odparła cicho.

– Ale czy naprawdę to życie, które teraz prowadzimy, daje nam szczęście? – zapytałem, czując, jak głos mi drży.

Milczała przez chwilę, a potem wzruszyła ramionami.

– Może nie daje. Ale nie ryzykuję, że stracimy wszystko.

Wiedziałem, że nie mogę jej przekonać. Nie tego wieczoru, nie w tej rozmowie. Moja nadzieja powoli gasła.

Serce mi pęka

Decyzję podjąłem kilka dni później. Wykupiłem wycieczkę, nie mówiąc o tym Beacie. Wiedziałem, że jeśli zdradzę jej swój plan, nigdy nie znajdę odwagi, by go zrealizować.

Kiedy dowiedziała się o moim wyjeździe, była wściekła.

– Jak mogłeś? To były nasze wspólne pieniądze! – krzyczała, a jej głos drżał od emocji.

– Próbowałem. Rozmawiałem z tobą, prosiłem. Ale teraz muszę zrobić coś dla siebie. Chociaż raz – odpowiedziałem spokojnie, choć w środku czułem, jak serce mi pęka.

Stojąc na lotnisku, z biletem w ręku, czułem mieszankę ulgi i żalu. Czy postąpiłem słusznie? Nie wiedziałem. Ale wiedziałem jedno – nie mogłem dalej czekać na życie, które nigdy nie nadejdzie.

Radek, 40 lat