„Zostałam okradziona i to w Dzień Babci. Nigdy nie sądziłam, że moje wnuku są aż tak pazerne”

Dzień Babci zawsze był moim ulubionym świętem. Z roku na rok coraz bardziej doceniam, że jeszcze możemy się spotykać wszyscy razem przy jednym stole. Każde takie spotkanie przypomina mi, jak szybko mijają lata. Jeszcze niedawno sama byłam młodą mamą, a teraz to ja jestem seniorką rodu. W moim wieku człowiek trzyma się wspomnień jak kotwicy. Cenny pierścionek, który dostałam po swojej matce, przypominał mi o przeszłości. Był świadkiem mojego życia.

Siedzieliśmy przy stole, a dzieci – jak zawsze – trochę przekomarzały się między sobą. Kasia opowiadała o nowej pracy, Janek coś żartował, a Piotrek, cichy jak zwykle, bawił się widelcem, nie podnosząc wzroku znad talerza.

Właśnie kroiłam sernik, kiedy poczułam, że czegoś brakuje. Spojrzałam na swoją rękę i... zrobiło mi się gorąco. Pierścionka nie było. Przecież był jeszcze rano! Zawsze sprawdzam, czy jest na palcu, to już odruch. Może spadł? Rozejrzałam się dookoła, zaglądając pod talerze, na krzesła.

– Co się stało, mamo? – córka zapytała, widząc moją konsternację.

– Pierścionek... Zniknął – powiedziałam powoli, wciąż mając nadzieję, że zaraz go znajdę.

Cisza przy stole była wręcz ogłuszająca.

– Może się gdzieś zawieruszył? – zięć próbował mnie uspokoić.

– Nie. On nie „zawierusza się”! – powiedziałam ostro. – Ktoś musiał go zabrać.

Wszyscy spojrzeli na siebie z przejęciem, a Piotrek spuścił głowę jeszcze niżej.

– Zawsze dbam o swoje rzeczy. Kto był w sypialni? – zapytałam.

– Babciu, bez przesady... – zaczęła Kasia, ale przerwałam jej.

– Nie „bez przesady”! To nie jest tylko pierścionek. To historia naszej rodziny!

Widziałam, jak Piotrek drgnął, a Janek wpatrywał się w niego z dziwną miną. Gdzieś w głębi czułam, że ten wieczór nie skończy się dobrze.

Wnuk szedł w zaparte

Zamknęłam się w kuchni, próbując opanować nerwy, a za drzwiami atmosfera gęstniała. Wszystko we mnie wrzało – jak ktoś mógł zabrać pierścionek, który tyle dla mnie znaczył? Kiedy wyszłam z kuchni, zauważyłam, że Janek i Piotrek zniknęli. Domyślałam się, gdzie mogą być.

Zamknęli się małym pokoju, który dawniej służył za bawialnię dla dzieci. Młodszy wnuk stał pod ścianą, zaciskając dłonie w kieszeniach, jakby chciał ukryć przed światem coś więcej niż tylko swoje myśli.

– Co się dzieje? – zapytał Janek, nachylając się w jego stronę.

– Nic – odpowiedział Piotrek. Jego głos był dziwnie ostry, zupełnie nie jak u niego.

– To „nic” wygląda tak, jakbyś miał na sumieniu coś dużego. Babcia jest wściekła. Znasz ją, nie odpuści, dopóki złoty pierścionek się nie znajdzie.

– Nie wiem, o czym mówisz – najmłodszy wnuk szedł w zaparte.

– Nie udawaj, że wszystko jest okej. Widziałem, jak się zachowywałeś przy stole. Wyglądałeś, jakbyś miał zaraz zwymiotować.

– Po prostu nie chciałem tam siedzieć! – Piotrek rzucił gniewnie, a jego głos się załamał.

– Jeśli wiesz coś o pierścionku, to powiedz. Nie zrobiłeś tego, prawda?

– Zostaw mnie w spokoju! – krzyknął Piotrek, minął brata i wymknął się z pokoju.

Janek patrzył za nim, jakby wiedział, że jego brat coś ukrywa. Problem w tym, że to „coś” mogło mieć związek z pierścionkiem.

Wszystko we mnie drżało

Stałam pośrodku salonu i czułam, jak zaciska mi się serce. Moje dzieci i wnuki, z którymi zawsze czułam się bezpiecznie, teraz byli jak obcy. Napięcie wisiało w powietrzu.

– Nie będziemy zamiatać tego pod dywan – powiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie, choć w środku wszystko we mnie drżało. – Pierścionek musi się znaleźć.

Zerknęłam na Piotrka. Siedział w kącie, skulony, unikając mojego wzroku. Coś w jego postawie mnie niepokoiło. Ale przecież nie mogłam go oskarżyć ot tak, bez dowodów.

– Mamo, może faktycznie gdzieś ci się zawieruszył – wtrącił Marek.

– Przestań – odparłam ostro. – Wiesz dobrze, że zawsze dbam o swoje rzeczy. Nie zgubiłabym pierścionka. To nie jest możliwe.

Cisza w pokoju była jak napięta struna.

– Piotrek – zwróciłam się do niego wprost. – Widziałam cię dziś koło mojej sypialni. Jeśli coś wiesz, powiedz teraz.

Zawahał się. Widziałam to. Jego dłonie drżały, a wzrok wędrował gdzieś po podłodze.

– Nie dotykałem go – powiedział cicho, niemal niesłyszalnie.

– Widzisz? – wtrąciła córka, rzucając mi wymowne spojrzenie. – Piotrek to dziecko. Nie wyciągajmy pochopnych wniosków.

– Dziecko czy nie, to rodzina. I rodzina powinna mówić prawdę – odpowiedziałam chłodno.

– Babciu, może pierścionek po prostu gdzieś spadł? – rzuciła wnuczka, wzruszając ramionami.

– Przestań udawać, że to nic takiego – odpowiedział Janek, którego zdenerwowanie rosło z każdą chwilą.

– Zamilknijcie wszyscy! – krzyknęłam, czując, jak napięcie we mnie w końcu eksploduje. – To nie jest zabawa! To pierścionek, który jest symbolem naszej rodziny!

Nie zdążyłam powiedzieć więcej, bo Piotrek zerwał się z miejsca i wybiegł z pokoju, a Janek ruszył za nim. Wiedziałam, że ta sytuacja może zniszczyć naszą rodzinę, ale nie mogłam odpuścić. Pierścionek musiał wrócić.

W mojej głowie wirowały myśli

Znałam Piotrka od urodzenia, wiedziałam, że coś w nim pękło.

Znalazłam go na strychu, tam, gdzie zawsze się chował, gdy życie stawało się dla niego za trudne. Siedział skulony na starym kufrze, patrząc przez małe okno na ciemne podwórko.

– Powiesz mi, co się dzieje? – zapytałam łagodnie.

– Nie mam nic do powiedzenia – odpowiedział, nie odwracając głowy.

– Nie kłam. Wiem, że coś się stało – usiadłam obok niego, tak blisko, by mógł poczuć moją obecność, ale na tyle daleko, by nie czuł się osaczony. – Zabrałeś pierścionek?

Piotr milczał. Patrzył na swoje dłonie, jakby tam znajdował odpowiedź. Po chwili wyjął coś z kieszeni. Zrozumiałam wszystko, zanim jeszcze to zobaczyłam.

– Babciu... przepraszam – powiedział, podając mi pierścionek.

Wzięłam go, a w moich dłoniach poczułam znajomy ciężar.

– Dlaczego? Po co to zrobiłeś? – zapytałam, starając się ukryć emocje.

– Chciałem go sprzedać – wyznał, spuszczając głowę. – Potrzebowałem pieniędzy.

– Na co? – spytałam, choć bałam się odpowiedzi.

– Dług. Koledzy... głupie zakłady – wymamrotał.

Westchnęłam, czując, jak moja złość miesza się z rozczarowaniem.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś? Myślisz, że nie pomogłabym ci? – zapytałam, kładąc rękę na jego ramieniu.

– Bałem się – szepnął. – Nie chciałem cię zawieść.

Siedzieliśmy tak chwilę w ciszy. W mojej głowie wirowały myśli, ale serce podpowiadało jedno – mój wnuk był zagubiony, a nie zły.

– Wrócimy na dół – powiedziałam w końcu. – Ale najpierw porozmawiamy, jak to naprawimy. Rodzina jest od tego, by trzymać się razem. Rozumiesz?

Skinął głową, a w jego oczach zobaczyłam coś, czego dawno tam nie widziałam – ulgę.

Jego milczenie wypełnione było wstydem

Siedziałam w fotelu, wpatrując się w pierścionek na palcu. Znów był na swoim miejscu, ale ciężar, który czułam, nie znikał. Piotrek przeprosił. Kilka razy, łamiącym się głosem, zapewniał mnie, że to był błąd, że to się więcej nie powtórzy. Ale ja... nie potrafiłam spojrzeć na niego tak samo.

Zawsze myślałam, że jesteśmy silni, że te małe sprzeczki i różnice są niczym wobec naszej więzi. A teraz czułam, jakby coś pękło w samym fundamencie.

Piotrek unikał mojego wzroku przez cały dzień. Zamiast zwykłej cichej obecności, teraz to jego milczenie wypełnione było wstydem. Wiedział, że coś się zmieniło. Wiedział, że stracił coś, czego tak łatwo nie odzyska.

– Babciu, mogę ci jakoś pomóc? – zapytał nieśmiało, kiedy wieczorem zmywałam naczynia.

Spojrzałam na niego, a moje serce chciało wybaczyć, ale głowa podpowiadała inaczej.

– Nie. Muszę odpocząć – odpowiedziałam, odwracając się do niego plecami.

Zostawił mnie samą. Słyszałam, jak jego kroki oddalają się w stronę schodów. Wiedziałam, że będzie próbował, że będzie chciał naprawić to, co się stało.

Tej nocy długo nie mogłam zasnąć. Zastanawiałam się, czy dobrze zrobiłam. Może powinnam przyjąć jego przeprosiny całym sercem? Ale czułam, że muszę mu pokazać, jak mocno mnie skrzywdził. Wnuk, którego zawsze chciałam chronić, zranił mnie w sposób, którego nigdy się nie spodziewałam. Pierścionek znów był symbolem. Ale teraz przypominał mi nie o naszej więzi, lecz o tym, jak krucha potrafi być rodzina.

Zofia, 81 lat