„Ukochany bardziej niż mnie, kochał pieniądze moich rodziców. Myślał, że znalazł żyłę złota, ale zgubiła go pazerność”

Od najmłodszych lat żyłam w dostatku, ale marzyłam o miłości, której nie da się kupić za żadne pieniądze. Nasz zawiązek wydawał się bajką, choć czasem czułam niepokój. Filip był utalentowanym artystą, którego prace zachwycały świeżością i pasją. Jednak pochodziliśmy z różnych światów. Ja, dziedziczka majątku rodziców, on — skromny twórca sztuki. Coraz częściej zastanawiałam się, czy te różnice nie staną się przeszkodą. Może Filip mnie kochał, a nie moje pieniądze, ale czasami trudno było to rozgraniczyć. Wszyscy zwracali uwagę na kontrast pomiędzy nami. Być może te wątpliwości były tylko owocem mojej wyobraźni, ale ziarno niepewności już kiełkowało. Chciałam się dowiedzieć, czy to, co nas łączy, jest prawdziwe.

Serce zabiło mi szybciej

Wieczorem siedzieliśmy przy stole zastawionym winem i świecami. Ciche melodie jazzowe wypełniały pokój, nadając mu intymny klimat. Filip zaczął opowiadać o swojej nowej serii obrazów. Jego oczy błyszczały.

– Kochanie, myślę o zakupie nowych farb i płócien, ale to spory wydatek – powiedział nagle, patrząc na mnie badawczo.

– Czyżby coś nowego powstało w twojej głowie? – spytałam, próbując nie dać po sobie poznać zmartwienia.

– Tak, ale potrzebuję wsparcia. Może... mógłbym pożyczyć od ciebie na początek? – Filip próbował ująć to jak najdelikatniej.

Serce zabiło mi szybciej. Czy nasze rozmowy ciągle musiały sprowadzać się do pieniędzy? Filip zauważył moją niepewność.

– Wiem, że to dziwnie brzmi, ale wiesz, że chodzi mi o sztukę, nie o pieniądze – dodał szybko.

Z uśmiechem przytaknęłam, choć w środku znowu poczułam ten niepokój. Gdy Filip poszedł do kuchni po więcej wina, zaczęłam się zastanawiać, czy naprawdę mnie kocha? Czy kocha to, co mogę mu dać? Jego entuzjazm i pasja były prawdziwe, ale co z jego intencjami? Może zbyt surowo go oceniałam, ale ten wewnętrzny głos nie dawał mi spokoju.

Czułam się zagubiona

Następnego dnia poczułam potrzebę porozmawiania z kimś, kto pomoże mi spojrzeć na sytuację z dystansu. Umówiłam się z Edytą na kawę w naszej ulubionej kawiarni. Była moją najbliższą przyjaciółką od lat i znała Filipa od samego początku naszej relacji.

– Widzę, że coś cię gnębi – zaczęła Edyta, kiedy tylko usiadłyśmy.

– Czasami nie jestem pewna intencji Filipa – wyznałam, wpatrując się w parujący kubek kawy.

Edyta zamyśliła się na chwilę.

– Filip wydaje się być w porządku, ale... czy kiedykolwiek zaoferował ci coś więcej niż swoje marzenia?

Jej pytanie trafiło w sedno moich obaw.

– Wiesz, mówi o nowej serii obrazów i potrzebie inwestycji. Znowu poprosił mnie o pożyczkę – powiedziałam cicho.

– To niekoniecznie musi być coś złego, ale jeśli czujesz się z tym niekomfortowo, powinnaś mu to powiedzieć – doradziła.

Spojrzałam na nią z wdzięcznością, ale w głębi duszy byłam rozbita. Edyta próbowała mnie uspokoić, ale niechcący zasiała we mnie jeszcze więcej wątpliwości. Czy moje życie było naprawdę bajką, czy tylko pięknie opakowaną iluzją?

– Powinnaś z nim szczerze porozmawiać – dodała Edyta.

Przytaknęłam, choć nie byłam pewna, czy znajdę w sobie odwagę. Wychodząc z kawiarni, czułam się jeszcze bardziej zagubiona. Wszystkie te pytania krążyły w mojej głowie jak natrętne muchy, a ja nie potrafiłam znaleźć na nie odpowiedzi.

Łzy napłynęły mi do oczu

Pewnego wieczoru wróciłam do domu wcześniej niż zwykle. Spodziewałam się, że Filip będzie zajęty malowaniem, ale zastałam go przy komputerze. Usłyszałam jego przyciszony głos, gdy rozmawiał przez telefon. Podeszłam bliżej, starając się zrozumieć, o czym mówi.

– Nie, jeszcze nie wiem, jak to wszystko odrobić. Inwestycje nie poszły tak, jak planowałem – powiedział, nieświadomy mojej obecności.

Serce zamarło mi w piersi. Przysłuchiwałam się w milczeniu, aż w końcu nie mogłam się powstrzymać.

– Co to znaczy? – zapytałam, przerywając jego rozmowę.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

– Kochanie... – próbował zacząć, ale ja byłam zbyt zszokowana, by słuchać.

– Straciłeś moje pieniądze, które dałam ci rzekomo na sztukę? Jak mogłeś? – poczułam, jak łzy napływają mi do oczu.

– Chciałem tylko zabezpieczyć naszą przyszłość, pomyślałem, że to będzie dobry krok... – tłumaczył się, ale w jego głosie słychać było więcej paniki niż przekonania.

– Ukradłeś moje pieniądze! – wykrzyknęłam, czując, jak moje zaufanie do niego pęka na kawałki.

Filip opuścił wzrok, nie próbując się już tłumaczyć. Cały świat, który sobie zbudowałam, legł w gruzach. Nie potrafiłam zrozumieć, jak mógł mnie tak zawieść. Jego miłość, nasze plany – wszystko było kłamstwem. Staliśmy naprzeciwko siebie, a pomiędzy nami rozciągała się przepaść, której nie mogłam już przeskoczyć. Ta chwila była końcem wszystkiego, co wydawało mi się pewne i prawdziwe.

W sercu czułam pustkę

Nie mogłam zasnąć tej nocy. Każde wspomnienie, każde ciepłe spojrzenie Filipa teraz wydawało się fałszywe. Czy wszystko, co mieliśmy, było jedynie iluzją? Następnego ranka Filip próbował ze mną porozmawiać. W jego oczach widziałam żal, ale nie mogłam już mu zaufać.

– Proszę, daj mi wytłumaczyć... – błagał, kiedy zeszłam na dół.

– Co chcesz mi wytłumaczyć? Że zamiast miłości wybrałeś oszustwo? – odpowiedziałam gorzko.

– To nie było oszustwo... Naprawdę chciałem dla nas dobrze. Myślałem, że jeśli uda mi się te inwestycje, będziemy mogli spełnić nasze marzenia... – jego głos drżał.

– Ale jak mogłeś zrobić to za moimi plecami? Okłamywałeś mnie – przerwałam, czując, jak w moim gardle rośnie gula.

Filip spuścił głowę, milcząc. To jego milczenie mówiło mi więcej niż jakiekolwiek słowa. Rozczarowanie i ból były zbyt wielkie, bym mogła to zignorować.

– Potrzebuję czasu – powiedziałam w końcu, choć wiedziałam, że to coś więcej niż tylko kwestia czasu.

Wyszłam z domu. Krocząc po parku, próbowałam ułożyć swoje myśli. Świeże powietrze przynosiło chwilowe ukojenie, ale w sercu wciąż czułam pustkę. Filip był dla mnie wszystkim, a teraz musiałam nauczyć się żyć na nowo, bez niego. Czułam, jak każda z tych chwil zmienia mnie nieodwracalnie.

Mur rozpaczy

Spotkałam się z Edytą w naszej kawiarni, choć tym razem nie czułam tego samego spokoju, co zazwyczaj. Edyta od razu zauważyła, że coś jest nie tak.

– Co się stało? – zapytała z troską, gdy tylko usiadłyśmy.

– Filip... okazało się, że... że mnie oszukiwał. Podsłuchałam jego rozmowę. Stracił pieniądze na inwestycjach, które robił za moimi plecami – powiedziałam, czując, jak łzy zbierają się w moich oczach.

Edyta pokręciła głową, próbując zrozumieć sytuację.

– Och, Ola, tak mi przykro...

– Nie wiem, czy kiedykolwiek komuś znowu zaufam – wyznałam, wpatrując się w stół.

– To normalne, po tym, co się stało. Ale pamiętaj, że jesteś silna i poradzisz sobie z tym – Edyta próbowała mnie pocieszyć, choć jej słowa ledwie przebijały się przez mur rozpaczy, który mnie otaczał.

– Cały czas zastanawiam się, czy coś przeoczyłam, czy mogłam to jakoś wcześniej zauważyć... – mówiłam, starając się zrozumieć, gdzie popełniłam błąd.

– Nie obwiniaj się. Filip popełnił błąd, a ty masz prawo czuć się zraniona – Edyta ścisnęła moją dłoń, dając mi wsparcie, którego tak bardzo potrzebowałam.

– Mam nadzieję, że kiedyś znowu będę mogła zaufać. Na razie jednak wszystko wydaje się być... pustką – dodałam, próbując ukryć drżenie głosu.

Edyta uśmiechnęła się delikatnie. Wiedziałam, że nie jestem sama, choć Filip zniszczył coś, co wydawało się tak silne.

Aleksandra, 28 lat