„Najpierw był pociąg do Rijeki, a później pociąg do nieznajomego. Mąż się dowiedział o nasionku”

Nazywam się Magda i chciałabym opowiedzieć Wam o wakacjach, które miały być dla mnie i mojego męża Michała nowym początkiem. Spędziliśmy je w Chorwacji, licząc na to, że piękne krajobrazy, słońce i czas spędzony razem odświeżą nasz związek. Nasze małżeństwo nie było łatwe. Kłótnie i napięcia stały się niemal codziennością, a ja coraz częściej czułam się zagubiona i niedoceniana. Michał wydawał się nie dostrzegać, jak wiele wysiłku wkładam w to, by nasz związek był idealny. Moje starania pozostawały bez odpowiedzi, a każdy dzień przynosił nowe frustracje.

Początkowo wakacje miały być ucieczką od codziennych problemów, sposobem na odnalezienie w sobie dawnej miłości i pasji. Jednak zamiast tego, Chorwacja stała się tłem dla wydarzeń, które przewróciły moje życie do góry nogami. To właśnie tam doświadczyłam chwil radości, które okazały się ulotne, oraz decyzji, których skutki ciągle noszę ze sobą. Teraz, patrząc wstecz, zastanawiam się, czy mogłam coś zrobić inaczej. Ale może lepiej zacznę od początku tej skomplikowanej historii.

Czułam się kompletnie niezrozumiana

Do Chorwacji pojechaliśmy pociągiem. Rijeka powitała nas gorącym powietrzem i morską bryzą, a miejscowi przyjęli nas bardzo gościnnie. Już pierwszego wieczoru udzieliło nam się nocne życie tego portowego miasteczka.

Impreza trwała w najlepsze, a w pokoju słychać było mieszankę muzyki, śmiechu i rozmów. Michał, jak to miał w zwyczaju, zniknął gdzieś w tłumie, zostawiając mnie samą w otoczeniu jego znajomych, którzy raczej nie kwapili się do podtrzymania rozmowy ze mną.

– Michał, moglibyśmy spędzić chociaż jeden wieczór razem? – spytałam, kiedy wreszcie go znalazłam przy barze, otoczonego grupką znajomych.

Michał spojrzał na mnie z irytacją w oczach.

– Magda, daj spokój. Przecież dobrze się bawimy. Nie psuj wieczoru.

Poczułam, jak wzbiera we mnie fala złości.

– Nie psuję ci wieczoru, tylko chciałabym, żebyś chociaż raz pomyślał o mnie!

Przyjaciele Michała zamilkli, udając, że zajmują się swoimi drinkami. Michał westchnął, jakby miał do czynienia z wyjątkowo uciążliwym problemem.

– Magda, nie rób scen.

To były ostatnie słowa, które chciałam usłyszeć. Serce biło mi szybciej, a w oczach czułam łzy. Wybiegłam z pokoju, nie zważając na zdziwione spojrzenia innych gości. Potrzebowałam oddechu, chwili samotności, żeby zastanowić się nad tym, dlaczego wszystko poszło nie tak.

Szłam przed siebie, czując się kompletnie niezrozumiana. Michał, choć blisko, był dla mnie jak ktoś zupełnie obcy. Z każdą chwilą, którą spędzaliśmy razem, coraz bardziej odczuwałam samotność. Wciąż zadawałam sobie pytanie: dlaczego on nie potrafi mnie zrozumieć? Czy to naprawdę takie trudne?

Dałam się porwać uczuciom

Znalazłam się w barze, usiadłam przy kontuarze, zamawiając drinka, który miał mi pomóc uspokoić myśli. Wtedy do mojej świadomości dotarła obecność mężczyzny, który siedział kilka krzeseł dalej. Wyglądał na zagubionego turystę, kogoś, kto równie jak ja szukał odskoczni od codzienności.

– Ciężki wieczór? – zapytał z uśmiechem po polsku, podnosząc szklankę w moją stronę.

Skinęłam głową.

– Można tak powiedzieć. A ty? Skąd przyjechałeś?

Mężczyzna podał mi rękę.

– Tomek, z Poznania. Wakacje solo. Czasem to najlepsze rozwiązanie, prawda?

Rozmowa z nim była jak powiew świeżego powietrza. Wydawał się szczery i pełen empatii, słuchał z zainteresowaniem, co miałam do powiedzenia, a jego obecność sprawiała, że czułam się bezpiecznie. Opowiedziałam mu o moim związku z Michałem, o naszych problemach i niekończących się kłótniach. Tomek patrzył na mnie z pełnym zrozumieniem, nie przerywał, tylko od czasu do czasu przytakiwał, dając mi do zrozumienia, że jest po mojej stronie.

– Wiesz, czasem w związkach przychodzi taki moment, kiedy wszystko staje się trudne – powiedział. – Ważne jest, żeby znaleźć osobę, która potrafi cię wesprzeć, nawet w najgorszych chwilach.

Czułam, jak te słowa do mnie przemawiają. Tomek nie oceniał, nie doradzał, po prostu był. Rozmowa z nim dawała mi chwilowe zapomnienie o problemach i przypominała, jak to jest być docenianą. To było uczucie, które w moim małżeństwie z Michałem dawno zniknęło.

Wyszliśmy z baru i spacerowaliśmy plażą. Księżyc odbijał się w delikatnie falującej morskiej toni, a ciepły piasek przyjemnie łaskotał bose stopy. Nie wiem, czy to ten gorący wieczór, o jeden drink za dużo, czy to mieszanka uczuć, które od dawna były uśpione, ale uległam emocjom i dałam się ponieść. Na chwilę straciłam rozum.

Nie chciałam oszukiwać

Po powrocie z wakacji czułam się nieco lepiej, choć w głębi serca wiedziałam, że nie rozwiązałam żadnych problemów. Wracałam do codzienności, starając się zapomnieć o tych emocjonalnych falach, które przeżywałam w Chorwacji. Jednak pewnego dnia zauważyłam, że coś jest nie tak. Kilka dni opóźnienia w cyklu sprawiło, że zaczęłam się martwić.

Kupiłam test ciążowy i wykonałam go, czując narastające napięcie. Kiedy zobaczyłam dwie wyraźne kreski, serce podeszło mi do gardła. Nie mogłam uwierzyć. Usiadłam na łóżku, starając się połączyć daty. Przerażenie ogarnęło mnie w momencie, gdy zdałam sobie sprawę, że dziecko może nie być Michała.

Przez długi czas siedziałam sama, ogarnięta chaosem myśli. Musiałam powiedzieć Michałowi prawdę, choć samo widmo tej rozmowy napełniało mnie lękiem. W końcu zebrałam się na odwagę i zdecydowałam się z nim porozmawiać.

– Michał, muszę ci coś powiedzieć – zaczęłam, kiedy usiedliśmy w salonie. Moje ręce drżały, a głos był niepewny.

– Coś się stało? – zapytał, zerkając na mnie spod byka.

Z trudem przełknęłam ślinę.

– Jestem w ciąży. Ale... jest coś jeszcze. Spędziłam noc z kimś innym w Chorwacji.

Jego twarz momentalnie pobladła, a w oczach pojawiła się furia i niedowierzanie. Wiedziałam, że to będzie trudna rozmowa, ale musiałam zmierzyć się z prawdą i konsekwencjami moich decyzji.

Mój świat się rozsypał

Reakcja Michała była jeszcze gorsza, niż się spodziewałam. Jego twarz przeszywał gniew, a ręce zaciskały się w pięści.

– Jak mogłaś?! – krzyknął, wstając z miejsca i patrząc na mnie z takim bólem, że trudno było to znieść. – Z kim, do cholery?!

Łzy napłynęły mi do oczu.

– To nie miało nic znaczyć... Byłam zagubiona... – próbowałam tłumaczyć, choć wiedziałam, że to marne wyjaśnienia.

Michał nie chciał mnie słuchać. Jego oddech był płytki, a twarz napięta.

– Jak mogłaś zniszczyć wszystko, co mieliśmy? – zapytał, choć brzmiało to bardziej jak oskarżenie niż pytanie.

– Przepraszam... naprawdę przepraszam... – wyjąkałam, ale w moim głosie nie było żadnego przekonania.

Nie mogąc znieść tego, co usłyszał, Michał wyszedł z mieszkania, trzaskając drzwiami. Siedziałam na kanapie, oszołomiona ciszą, która zapadła po jego wyjściu. W głowie krążyły mi myśli o tym, co zrobiłam i jakie będą tego konsekwencje.

Próbowałam dodzwonić się do Tomka, desperacko szukając jakiejkolwiek formy wsparcia, ale jego telefon milczał. Nie mogłam uwierzyć, że zostałam sama z tym ciężarem, nie wiedząc, czy Michał kiedykolwiek wróci. Mój świat się rozsypywał, a ja nie miałam pojęcia, jak go poskładać.

Nie miałam już złudzeń

Nie mając dokąd się zwrócić, postanowiłam odwiedzić moją przyjaciółkę, Kasię. Zawsze była dla mnie wsparciem, nawet w najtrudniejszych momentach, więc miałam nadzieję, że i teraz znajdę u niej zrozumienie.

Kiedy przekroczyłam próg jej mieszkania, przywitała mnie ciepłym uściskiem, a ja poczułam, że wreszcie mogę się otworzyć.

– Magda, co się stało? Wyglądasz, jakbyś widziała ducha – Kasia spojrzała na mnie z troską.

Opowiedziałam jej wszystko, a słowa płynęły ze mnie jak rwący potok. Mówiłam o kłótniach z Michałem, o tym, co wydarzyło się w Chorwacji, oraz o moich obawach związanych z ciążą. Kasia słuchała uważnie, nie przerywając mi ani na chwilę.

– Nie wiem, co robić. Michał mnie nienawidzi, a Tomek... – urwałam, nie wiedząc, jak dokończyć myśl.

Kasia westchnęła, siadając obok mnie.

– Magda, wiem, że to trudne, ale musisz sobie jakoś z tym poradzić. Może powinnaś spróbować porozmawiać z Tomkiem, jeśli tylko to możliwe. Musisz wiedzieć, na czym stoisz.

Pokiwałam głową, choć wciąż miałam wątpliwości.

– A jeśli on nie będzie chciał ze mną rozmawiać? Jeśli nie znajdę odwagi, żeby stawić temu czoła?

– Zrobisz, co będziesz musiała – odpowiedziała Kasia z determinacją. – Ale najpierw musisz myśleć o sobie i dziecku. To teraz najważniejsze.

Słowa Kasi dodały mi nieco otuchy, choć wciąż czułam się zagubiona. Wiedziałam jednak, że nie mogę się poddać. Nie miałam wątpliwości, że moje małżeństwo jest już skończone. Teraz zrozumiałam, że ten związek był martwy nawet zanim wyjechaliśmy do Chorwacji.

Postanowiłam spróbować skontaktować się z Tomkiem, ale nie liczyłam na cud. Uznałam, że sama wychowam dziecko i zrobię wszystko, by zapewnić mu bezpieczny dom i spokojne dzieciństwo przepełnione miłością.

Magda, 30 lat

Czytaj także: