„Słoik z ogórkami małosolnymi kisił tajemnice panny młodej. Mąż nie miał zielonego pojęcia o niczym”

Mówią, że bycie świadkową to zaszczyt. Dla mnie? Raczej rola życia w weselnym teatrze, w którym scenariusz pisała panna młoda z obsesją na punkcie detali. Anita – znam ją od liceum – zawsze lubiła mieć wszystko pod kontrolą: od dekoracji, przez suknię, po emocje innych ludzi. Niczego nie pozostawiała przypadkowi, nawet momentu wzruszenia. Miało być wzorowo, elegancko, idealnie. A ja? Ja miałam być ozdobą tej doskonałości. Uśmiechniętą, pomocną, serdeczną. Tymczasem stałam się widzem, który zamiast dać się porwać romantyzmowi ceremonii, obserwował każdy fałszywy ruch. Nie lubię udawania, a na weselach udaje się wszystko – miłość, radość, rodzinne pojednanie. Dla Anity ten dzień miał być spełnieniem marzeń. Dla mnie – paradą hipokryzji, która nieoczekiwanie zamieniła się w kryminał. Siedziałam w pierwszym rzędzie i widziałam, jak wszystko zaczyna się sypać.

Na lepsze trawienie sekretów

Sala była jak z bajki – białe obrusy, kieliszki lśniące jak w reklamie szampana i orkiestra, która próbowała grać coś między klasyką a disco polo. Anita płakała przy przysiędze, choć znałam ją na tyle, by wiedzieć, że to nie łzy wzruszenia, tylko efekt dobrze wypracowanego grymasu. Ludzie klaskali, wzdychali, babcie ściskały chusteczki, a ja obserwowałam to wszystko z lekkim rozbawieniem.

– Kamila, złap ten welon, bo zaraz się potknie – szturchnął mnie jeden z drużbów.

– Daj spokój, sama by się rzuciła na ziemię, żeby dramatyzm był większy – mruknęłam i z uśmiechem podeszłam do Anity, poprawiając jej tren.

Później był toast, tort, pierwszy taniec. Wszystko zgodnie z planem. Aż do momentu prezentów. Na środku stosu kopert i eleganckich pudeł stał w całej swojej okazałości… słoik ogórków małosolnych. Domowych, widać po etykiecie. Ale nie to przyciągnęło moją uwagę – tylko karteczka: „Na lepsze trawienie sekretów”. Goście parsknęli śmiechem.

– No, ktoś ma poczucie humoru! – zaśmiał się wuj Janek.

Spojrzałam na Anitę. Zamarła. Uśmiech na jej twarzy przypominał przyklejony plaster. Przez sekundę wbiła wzrok w chłopaka w ciemnym garniturze, który właśnie dopijał kieliszek wódki i z satysfakcją unikał jej spojrzenia.

– Wszystko okej? – zapytałam ją szeptem.

– Oczywiście. Świetny żart, prawda? – odpowiedziała z wymuszonym śmiechem.

Coś w niej drgnęło. Znałam ten ton. I wiedziałam, że to nie ogórki pachniały tak podejrzanie.

Zatkało mnie zupełnie

Po kolejnej rozmowie z wujkiem Marianem, który właśnie tłumaczył mi, że kobiety nie nadają się do prowadzenia firm, potrzebowałam oddechu. Wyślizgnęłam się z głównej sali i skierowałam w stronę pokoju, w którym składano prezenty. Był cichy, pachniało w nim różami i kartonem. Wśród bogato zapakowanych pudełek stał ten znajomy słoik z ogórkami. Podniosłam go. Coś było nie tak – jakby ważył więcej, niż powinien. Wewnątrz, między ogórkami, znajdował się drobny, plastikowy przedmiot – pendrive, szczelnie zawinięty w folię. Moje serce przyspieszyło.

– Przesada… przecież to może być jakiś dowcip – powiedziałam sama do siebie, ale już kierowałam się w stronę stanowiska DJ-a.

– Przepraszam, mogę tylko na chwilkę? Chciałam sprawdzić plik ze zdjęciami od panny młodej – uśmiechnęłam się najmilej, jak potrafiłam.

– Jasne, tylko nic nie klikaj więcej, niż trzeba – rzucił.

Włożyłam pendrive. Na ekranie pojawił się jeden plik wideo. Kliknęłam. Hotelowy pokój. W nim Anita, w białej koszuli nocnej, uśmiechnięta, beztroska. I mężczyzna – zupełnie nie ten, który chwilę wcześniej ślubował jej miłość. Obcy, pewny siebie, bez skrępowania. Odruchowo zakryłam usta dłonią.

– No nie wierzę... – szepnęłam.

Zamknęłam plik, usunęłam historię i odsunęłam się od laptopa. Nie wiedziałam, co zrobić z tym, co właśnie zobaczyłam. Ale jedno było pewne – ten słoik nie był tylko żartem.

Ironia sytuacji mnie przerosła

Usiadłam na ławce za salą i przez dłuższą chwilę patrzyłam w ciemność, jakby w gęstym powietrzu miała mi się objawić odpowiedź na pytanie: co z tym zrobić? Zamiast paniki, poczułam zimny, trzeźwy spokój. Ironia sytuacji mnie przerosła. Anita, specjalistka od wizerunku, złapana na gorącym uczynku. A teraz tańczyła, jakby nic się nie stało, śmiejąc się głośno z żartów teścia. Zerknęłam przez okno. I wtedy go zauważyłam. Tego chłopaka. Niezbyt wysoki, w granatowym garniturze. Stał przy bufecie, spokojny, obserwował. Ich spojrzenia spotkały się na moment. Jej mina? Ułamek sekundy – sztywny uśmiech i natychmiastowe odwrócenie wzroku.

– No pięknie – mruknęłam. – Wysłannik prawdy.

Podeszłam do kuzynki, która rozlewała kawę.

– Kto to ten facet przy kompotach?

– Ten w granatowym? Hubert. Z pracy Anity. Kiedyś byli chyba blisko, ale ona mówiła, że on to taki... dziwak.

Dziwak? Czyli ten, który nie chciał udawać. Wracając do sali, minęłam Anitę.

– Wszystko dobrze, Kamila? Zniknęłaś na długo – zapytała, zbyt czujnie, zbyt słodko.

– Wszystko świetnie. Tylko musiałam odsapnąć od tej całej idylli – uśmiechnęłam się kąśliwie.

– Wiem, że to może być przytłaczające – odparła z napiętym uśmiechem.

Spojrzałyśmy sobie w oczy. Ona już wiedziała, że wiem. A ja wiedziałam, że nic nie powiem. Jeszcze nie teraz.

Chciała uciec i popełniła błąd

Zegar wybił drugą w nocy. Goście rozchodzili się powoli, oczepiny za nami, zespół grał już tylko dla wytrwałych. Na korytarzu pachniało lakierem do włosów i przesłodzonym tortem. Anita zniknęła na chwilę – wiedziałam, gdzie ją znajdę. W damskiej toalecie, w ostatniej kabinie, tej z największym lustrem. Weszłam cicho. Stała przed lustrem, poprawiała tusz.

– Zmywa się nie tylko maskara, co? – rzuciłam beznamiętnie.

Spojrzała na mnie w lustrze. Milczała. W końcu się odwróciła.

– Wiedziałaś od razu?

– Od słoika. Od twojej twarzy. A potem... no cóż, Hubert chyba nie planował, żeby to zostało między ogórkami.

Zacisnęła szczękę.

– To był błąd. Moment słabości.

– Moment? – uniosłam brew. – To wyglądało jak dobrze zaplanowany weekend.

– Nie musisz mnie osądzać. To był mój wybór.

– Do czego wróciłaś? – zapytałam cicho. – Do męża, czy do wygodnego życia?

Nie odpowiedziała od razu. Westchnęła ciężko.

– Chciałam uciec. Ale wróciłam. Bo to było łatwiejsze. Bo... może to jednak jest miłość. Albo coś w jej kształcie.

– Nie moja sprawa – rzuciłam i już chciałam wyjść.

– Nikt nie musi się dowiedzieć – powiedziała za mną cicho.

Zatrzymałam się, ale nie obejrzałam. Wyszłam, zostawiając ją samą z rozmazanym spojrzeniem i cichą muzyką sączącą się zza drzwi.

Nie chciałam rozdrapywać ran innych

Rano sala śniadaniowa tętniła delikatnym szelestem obrusu i porcelany. Ludzie udawali, że są wyspani i zadowoleni, jakby poprzedni wieczór był tylko snem – bez niedopowiedzianych spojrzeń, bez tajemnic skrytych w szklistych oczach. Usiadłam z boku. Nikt nie zwracał uwagi na świadkową. Idealnie. Anita przyszła chwilę później. Włosy spięte, uśmiech wyćwiczony, słowa grzeczne. Pan młody obok niej promieniał – zadowolony, zakochany, nieświadomy. Spojrzała na mnie przelotnie, jakbyśmy były tylko znajomymi z autobusu, nie wspólniczkami w małym spisku milczenia. Podsunęła mi filiżankę z herbatą.

– Dziękuję, że nic nie powiedziałaś – szepnęła.

– Nie miałam zamiaru. Nikt nie lubi prawdy o poranku – odparłam, nie patrząc na nią.

– Myślisz, że mi się uda?

– Uda? Tak. Przez jakiś czas na pewno – odpowiedziałam z pozornym spokojem.

Zamilkła. Nikt więcej nic nie mówił. Goście rozchodzili się powoli. W tle grał hotelowy fortepian – zbyt radośnie jak na to, co krążyło mi w głowie. Nie miałam już potrzeby rozdrapywać ran, które nie były moje. W tym teatrze nie byłam już widzem. Byłam suflerką, która znała całą prawdę, ale wybrała ciszę. I może to była najuczciwsza rola, jaką mogłam zagrać.

Nie każda prawda musi wyjść na jaw

Opuszczając hotel, czułam coś dziwnego. Nie ulgę. Nie rozczarowanie. Raczej coś na kształt trzeźwego spokoju, który przychodzi, kiedy kurz opada, a emocje cichną. Anita miała teraz męża, obrączkę, zdjęcia z pierwszego tańca i mnóstwo prezentów. I sekret, który znałyśmy tylko my dwie. Nie planowałam być strażniczką niczyich grzechów. Ale czasem rola znajduje cię, zanim zdążysz się wycofać. I wiesz, że jeśli ją odrzucisz, wszystko się posypie. A może i nie. Może po prostu nic nie będzie takie samo.

Nie jestem pewna, czy Anita zrobiła dobrze, wybierając milczenie. Tak samo jak nie wiem, czy ja zrobiłam dobrze, wybierając je razem z nią. Ale wiem jedno – w tej historii nie było bohaterów. Tylko ludzie, którzy próbowali jakoś przetrwać własne wybory. W drodze powrotnej nie myślałam już o nagraniu. Zniknęło. Jakby nigdy go nie było. Może to i lepiej. Może nie każda prawda zasługuje na światło dzienne. Zatrzymałam się na stacji po wodę i bułkę. Przy kasie zauważyłam słoik ogórków. Zwykłych, bez ozdobnej etykiety. Przez sekundę się zawahałam, potem parsknęłam pod nosem i ruszyłam dalej.

Kamila, 29 lat

Czytaj także: