„Wypad w góry z paczką znajomych miał być przygodą życia. W lesie zgubiliśmy nie tylko kierunek, ale i naszą przyjaźń”

Siedząc w naszym ulubionym pubie, otoczeni gwaru rozmów i dźwiękiem szklanek stukających o drewniane blaty, śmialiśmy się jak zawsze. Było nas sześcioro: ja, Dorota, Marta, Ania, Piotr, Kuba i Bartek. Przyjaźń, która nas łączyła, była nie do podważenia. Każde z nas miało swoje zalety i wady, ale wspólnie tworzyliśmy naszą zgraną paczkę. Marta i Ania to moje najbliższe przyjaciółki. Marta, z jej ciętym dowcipem, potrafiła zawsze rozweselić nawet w najgorszy dzień, a Ania – spokojna, zorganizowana, była naszą główną planistką. Piotr, Kuba i Bartek – trio nie do zdarcia, z którymi zawsze można było liczyć na dobrą zabawę i niekonwencjonalne pomysły.

Planowaliśmy wyprawę w góry od miesięcy, ciesząc się na myśl o nadchodzącej przygodzie. Pogoda zapowiadała się cudownie, a my nie mogliśmy doczekać się oderwania od codziennej rutyny. Beztroska i ekscytacja unosiły się w powietrzu, gdy planowaliśmy trasę i miejsca, które chcemy zobaczyć. Góry miały być naszym ucieczką, miejscem, gdzie mogliśmy poczuć się wolni, z dala od zgiełku miasta.

– Dorota, pamiętasz jak ostatnio byliśmy w górach? – zapytała Marta z uśmiechem, patrząc na mnie zza swojego kieliszka wina.

– Oczywiście, że tak! To były niesamowite czasy – odpowiedziałam, przypominając sobie tamte beztroskie dni pełne śmiechu i przygód.

Nie mogliśmy się doczekać, aby znów doświadczyć tej wolności i bliskości natury. Jednak nikt z nas nie przewidywał, jak ta wyprawa zmieni nasze życie.

Byłam szczęśliwa na myśl o wspólnej wyprawie

Pierwszego dnia wyprawy w góry wyruszyliśmy o poranku, pełni energii i entuzjazmu. Powietrze było świeże, a niebo bezchmurne. Szliśmy wyznaczonym szlakiem, podziwiając zapierające dech w piersiach widoki. Ziemia pod naszymi stopami była miękka od porannej rosy, a każdy krok niósł nas coraz wyżej, bliżej nieba.

– Patrzcie na te chmury, wyglądają jak wata cukrowa! – zawołała Ania, wskazując na białe obłoki sunące po niebie.

– Czuję, że to będzie najlepsza wyprawa, jaką kiedykolwiek zrobiliśmy – powiedział Kuba, idąc tuż za mną i machając ręką, jakby chciał złapać słońce.

Podczas wędrówki rozmawialiśmy o naszych planach na najbliższe dni. Każdy z nas miał coś do powiedzenia, snuliśmy opowieści o przyszłych przygodach, żartowaliśmy i cieszyliśmy się swoją obecnością.

– A co, jeśli natkniemy się na jakieś dzikie zwierzę? – zażartował Bartek, mrugając do reszty.

– To pewnie je oswoisz swoim czarem – odpowiedziała Marta z uśmiechem.

Ja również czułam w sobie ten nieopisany spokój i radość. Wewnętrzne poczucie szczęścia i wolności towarzyszyło mi z każdym krokiem. Gdzieś głęboko w sercu czułam, że to chwile, które będę wspominać przez całe życie. Słońce wędrowało powoli po niebie, a my nie spieszyliśmy się. Chłonęliśmy każdy moment, jakbyśmy próbowali zatrzymać czas.

Droga na skróty

Po kilku godzinach marszu zatrzymaliśmy się na odpoczynek na małej polanie, gdzie miękka trawa zapraszała do relaksu. Piotr wyjął z plecaka mapę, której niemal nigdy nie używaliśmy, i zaczął się jej przyglądać z zainteresowaniem.

– Mam pomysł – zaczął z charakterystycznym błyskiem w oku. – Co byście powiedzieli na zejście ze szlaku? Skrócimy sobie drogę i może odkryjemy coś nowego.

Słowa Piotra spotkały się z mieszanymi reakcjami. Marta i Ania wydawały się podekscytowane, ale ja czułam pewien niepokój. Może to była intuicja, a może tylko zdrowy rozsądek.

– Piotrek, a co, jeśli się zgubimy? – zapytałam, próbując zachować racjonalność.

– Oj, Dorota, nie dramatyzuj – zaśmiał się Bartek. – Przecież to nie pierwszy raz, kiedy robimy coś szalonego.

Kuba, zawsze skory do przygód, poparł pomysł Piotra. – No dalej, Dorota. Nie będzie tak źle. To przecież przygoda!

Pod wpływem ich entuzjazmu i chęci nie psucia zabawy, w końcu zgodziłam się, choć niepewność tliła się gdzieś z tyłu mojej głowy. Wszyscy ruszyliśmy dalej, z nowym, dzikim planem. Ścieżka była wąska i zarośnięta, ale początkowo wydawała się prowadzić w dobrym kierunku. Śmialiśmy się i żartowaliśmy, przekonani, że jesteśmy nie do zatrzymania.

Czułam narastającą niepewność

Z początku zejście ze szlaku wydawało się doskonałą decyzją. Odkrywaliśmy dzikie tereny, a przyroda wokół nas była przepiękna i nieokiełznana. Jednak z każdą kolejną godziną marszu zaczynałam zauważać, że nasz początkowy entuzjazm zamienia się w lekki niepokój. Ścieżka, która początkowo wydawała się jasna, zaczęła zanikać wśród gęstwin. Krzaki ocierały się o nasze nogi, a wysokie trawy utrudniały poruszanie się.

– Ej, chłopaki, chyba straciliśmy kierunek – odezwała się Marta, przerywając ciszę, która zaczęła nas otaczać.

– Nie przejmuj się, na pewno zaraz znajdziemy drogę – odpowiedział Kuba z uśmiechem, ale w jego głosie słychać było nutkę niepewności.

Wkrótce zaczęliśmy odczuwać brak wody. Gorące słońce piekło naszą skórę, a nasz zapas stopniał szybciej, niż się spodziewaliśmy. Moje usta były suche, a w głowie zaczęły krążyć niepokojące myśli. Czy naprawdę zrobiliśmy to z własnej głupoty? Z każdym krokiem czułam narastający lęk, a moje poczucie winy przybierało na sile. Przecież mogłam coś powiedzieć, spróbować zatrzymać ten szalony pomysł. Ale zamiast tego poszłam za tłumem. Teraz szłam obok przyjaciół, którzy również zaczynali dostrzegać powagę sytuacji.

– Dorota, wszystko będzie dobrze, prawda? – zapytała Ania cicho, gdy zatrzymaliśmy się na krótki odpoczynek.

– Oczywiście, Aniu – odpowiedziałam, próbując ukryć własne obawy, ale jej pytanie tylko pogłębiło moją niepewność.

Zgubiliśmy się w środku lasu

Słońce zaczynało się zniżać ku horyzontowi, a jego gorące promienie nadal biły nas bezlitośnie. Przyjaciele powoli przestawali żartować, a w powietrzu wyczuwało się narastające napięcie. Nasze rozmowy sprowadzały się do wymiany lakonicznych zdań i rzucania sobie nawzajem niepewnych spojrzeń. Byliśmy zmęczeni i spragnieni. W pewnym momencie, kiedy szliśmy przez nieznane nam zarośla, usłyszeliśmy niepokojący szelest. Spojrzeliśmy na siebie zaniepokojeni, a Marta rzuciła żart, który nie spotkał się z żadnym śmiechem. Każdy z nas czuł narastającą presję i niepewność.

– Może powinniśmy wrócić... – zaczęła Ania, ale nagle urwała, chwytając się za głowę. Jej twarz przybrała niezdrowy kolor, a nogi zaczęły drżeć.

– Ania! – krzyknęłam, podbiegając do niej, kiedy zaczęła osuwać się na ziemię. Pozostali natychmiast się zbliżyli, a w ich oczach widać było przerażenie.

Bartek szybko ukląkł obok niej, próbując ocucić ją zimną wodą z resztek naszej butelki. – Ania, trzymaj się! – wołał, a jego głos drżał od emocji.

Piotr stał obok, zaciskając pięści z frustracji. – Musimy ją stąd zabrać. Musimy znaleźć szlak! – jego słowa były rozpaczliwe, niemal jak krzyk w próżnię.

Byłam bezradna. W głowie miałam mętlik, a serce biło jak oszalałe. Próbowałam sobie przypomnieć, gdzie widzieliśmy szlak po raz ostatni, ale moje myśli były jak zamknięte w pułapce. Czułam się jak najgorszy przywódca, który zawiódł swoją grupę. Marta i Kuba również próbowali pomóc Ani, ocierając jej czoło i próbując ochłodzić ją, jak tylko mogli.

Wszyscy byliśmy w panice, nie wiedząc, co robić dalej. Sytuacja wymykała się spod kontroli, a ja miałam wrażenie, że czas ucieka nam przez palce. Po dłuższej chwili, która wydawała się wiecznością, Ania zaczęła odzyskiwać przytomność. Jej oczy otworzyły się powoli, a spojrzenie było mętne i zmęczone.

– Dziękuję... – szepnęła cicho, a ja poczułam, jak łzy napływają mi do oczu. Nie mogliśmy jednak pozwolić sobie na chwilę oddechu. Musieliśmy działać, zanim sytuacja stanie się jeszcze gorsza.

Wszystko wymknęło się spod kontroli

Zdeterminowani, aby wydostać się z opresji, ruszyliśmy dalej, trzymając Anię pod ramionami, by mogła iść o własnych siłach. Każdy z nas był wyczerpany, ale wiedzieliśmy, że musimy działać. Czas naglił, a my nie mogliśmy sobie pozwolić na kolejne potknięcia.

Cisza, która nas otaczała, była przytłaczająca. Nikt nie miał ochoty na rozmowy ani żarty. Wszyscy byliśmy skupieni na jednym celu – znaleźć drogę powrotną. Kroki stawialiśmy mechanicznie, jakbyśmy byli częścią jakiegoś dziwnego marszu, w którym uczestniczyliśmy bez woli.

– Czy to... tam? – zapytał Kuba, wskazując coś w oddali. Jego głos przyniósł nam odrobinę nadziei. Przed nami widać było zarys ścieżki, choć wciąż nie mogliśmy być pewni, czy to właściwy kierunek.

Podjęliśmy decyzję, że spróbujemy. Musieliśmy się gdzieś ruszyć. Mimo napięcia i zmęczenia, przyspieszyliśmy kroku, czując jakby to była ostatnia szansa, aby wydostać się z tego koszmaru.

Po wielu godzinach błądzenia, podjęliśmy jedną z lepszych decyzji – to była właściwa droga. W końcu dotarliśmy do ścieżki. Była to zwykła, prosta droga, ale w naszych oczach miała teraz niemal magiczne znaczenie. Odetchnęliśmy z ulgą, choć napięcie nie opuściło nas całkowicie.

– Udało się – powiedział Bartek, choć jego ton był bardziej pełen ulgi niż radości.

Ale zanim poczuliśmy się lepiej, atmosfera znów się zmieniła. Emocje, które kumulowały się przez te wszystkie godziny, musiały znaleźć ujście. Zaczęły się wzajemne oskarżenia.

– Gdybyśmy nie zeszli ze szlaku... – zaczęła Marta, ale jej słowa były jak iskra zapalająca konflikt.

– To nie jest wina jednej osoby! – odpowiedział Piotr z frustracją. – Wszyscy podjęliśmy tę decyzję razem.

– Ale to był twój pomysł! – wtrąciła się Ania, nadal wyczerpana, ale z determinacją w głosie.

Staliśmy tam, przy szlaku, poddając się emocjom, które z nas kipiały. Wzajemne obwinianie się i frustracja wybuchały na powierzchnię. Wiedziałam, że powinnam próbować to załagodzić, ale sama byłam przytłoczona poczuciem winy.

Z każdą minutą atmosfera stawała się coraz bardziej napięta, a ja zastanawiałam się, jak to wszystko wpłynie na naszą przyjaźń. Zaczęłam szukać słów, które mogłyby pomóc złagodzić sytuację, ale zanim cokolwiek powiedziałam, każdy z nas zdał sobie sprawę, że czas na kłótnie nie jest teraz odpowiedni. Musieliśmy się skupić na powrocie do schroniska.

Dziś nie jesteśmy tą samą paczką

Po powrocie do schroniska panowała dziwna cisza, jakby wszyscy nagle zapomnieli, jak się rozmawia. Nikt nie miał ochoty kontynuować wcześniejszych rozmów, a temat naszej niebezpiecznej eskapady wisiał w powietrzu jak ciężka mgła. Udało nam się dotrzeć w jedno miejsce, ale nie mogliśmy tak łatwo zignorować emocji, które wypłynęły na powierzchnię.

Usiedliśmy przy jednym ze stołów w jadalni. Nikt nie sięgnął po herbatę, nikt nie wzniósł toastu za nasz powrót. Tylko stukot sztućców i szelest kartek menu przypominał, że jesteśmy znów w bezpiecznym miejscu. Każdy z nas wydawał się zamyślony, pogrążony w swoich myślach. Ania, siedząca obok mnie, nadal była blada, ale powoli dochodziła do siebie. Od czasu do czasu nasze spojrzenia się spotykały, a w jej oczach widziałam mieszankę wdzięczności i smutku.

– Dorota... – zaczęła Marta, przerywając ciszę, która jak pajęczyna opleciona była wokół nas. – Co teraz będzie z naszą paczką?

Zacisnęłam dłonie na kubku z herbatą, czując jej ciepło. Odpowiedź nie była prosta.

– Nie wiem, Marta. Może potrzebujemy czasu, aby to wszystko przemyśleć.

Piotr, który wcześniej próbował łagodzić konflikt, spojrzał na nas wszystkich.

– Popełniliśmy błąd, wszyscy. Ale... może to nas czegoś nauczyło?

Kuba, dotąd milczący, skinął głową.

– Chciałbym, żebyśmy mogli po prostu wrócić do tego, co było. Ale... teraz to już nie takie proste.

Każdy z nas wrócił do domu z innym bagażem emocji. Były to dni pełne refleksji, w których przemyśliwaliśmy nasze wybory i to, co się stało. Ja, jako narratorka tej historii, zastanawiałam się nad przyjaźnią i kruchością ludzkich wyborów. Może w przyszłości uda nam się to naprawić, ale tego dnia opuszczając schronisko, wiedziałam, że na pewien czas musimy się rozstać, by móc zrozumieć, co jest naprawdę ważne. Czasami, aby naprawdę docenić to, co się ma, trzeba się pogubić – dosłownie i w przenośni.

Dorota, 29 lat

Czytaj także:

• „Wspólny grill ze znajomymi skończył się tragedią. Wszyscy ukrywali pewien sekret, o którym tylko ja nie miałem pojęcia”
• „Pojechałam na urlop ze znajomymi, by mniej zapłacić. Zamiast słuchać szumu fal, przez tydzień słuchałam ich kłótni”
• „Gdy zobaczyłam urodzinowy prezent od znajomych, chciało mi się wyć. Teraz wyjdzie na jaw, że jestem potworem”