„Rozwód był dla mnie szokiem, a dla męża okazją życia. Od dawna żerował na mojej forsie i odkładał na lepsze czasy”

Jeszcze kilka lat temu wydawało mi się, że mam wszystko – wspaniałego męża Ernesta, z którym spędziłam prawie pół życia, piękny dom i stabilne życie. Ale jak to często bywa, rzeczywistość nie zawsze pokrywa się z naszymi marzeniami. Nasze małżeństwo zaczęło się psuć. Konflikty, których początkowo nie zauważałam lub nie chciałam zauważać, zaczęły narastać. Każda rozmowa stawała się coraz trudniejsza, a codzienne obowiązki zamieniały się w pole bitwy.

Ewa, moja najlepsza przyjaciółka, zawsze była przy mnie. To ona trzymała mnie za rękę, kiedy czułam się na skraju załamania. Znałyśmy się od dziecka, przeszłyśmy razem przez wszystkie etapy życia – od pierwszych miłości po nieudane kariery zawodowe. Kiedy zrozumiałam, że muszę podjąć decyzję o rozwodzie, to ona była pierwszą osobą, której o tym powiedziałam. Ewa zgodziła się, że to najlepsze wyjście, choć wiedziała, że dla mnie to ogromny krok.

Początkowo myślałam, że wszystko będzie proste – podzielimy majątek, podpiszemy dokumenty i ruszymy dalej. Nie zdawałam sobie sprawy, jakie tajemnice mogą wyjść na jaw podczas tego procesu. Ernest zawsze był skryty, ale nie sądziłam, że aż tak. Wkrótce okazało się, że nasza wspólna przeszłość kryje znacznie więcej, niż mogłam przypuszczać.

Zawsze podejrzewałam, że zgodził się zbyt szybko

Siedzieliśmy w kancelarii prawniczej, naprzeciwko siebie, jak dwójka nieznajomych. Ernest wyglądał na spiętego, a ja starałam się zachować spokój, choć moje serce biło jak szalone. Po prawej stronie siedział mój adwokat, Paweł, z którym dopiero zaczynałam współpracę. Po lewej Ernest, ze swoim prawnikiem, którego imienia nawet nie chciałam zapamiętywać.

– Zacznijmy od podziału majątku – powiedział Paweł, przerywając ciszę. – Państwo posiadają wspólny dom, dwa samochody, kilka kont bankowych...

– Tak, tak – przerwał mu Ernest. – Wszystko podzielimy po połowie, jak należy.

Poczułam, że coś jest nie tak. Ernest nigdy nie był tak chętny do współpracy. Postanowiłam nie spuszczać go z oka. W końcu zebrałam się na odwagę i wykrzyknęłam:

– Co jeszcze ukrywasz, Ernest? Zawsze czułam, że coś przede mną zatajasz!

Ernest spojrzał na mnie zaskoczony, a jego twarz zrobiła się czerwona. Zaczął nerwowo przestawiać papiery na biurku.

– Co ty insynuujesz, Nina? – rzucił zdenerwowany. – Niczego przed tobą nie ukrywam.

Paweł spojrzał na mnie z troską. Po tym spotkaniu, jadąc do domu, zaczęłam zastanawiać się nad słowami Ernesta i jego dziwnym zachowaniem. Czy naprawdę ukrywa coś więcej, niż do tej pory przypuszczałam? Dlaczego reagował tak nerwowo? Czy był w stanie oszukiwać mnie przez tyle lat? Te myśli krążyły mi po głowie, nie dając spokoju.

Zaczęłam podejrzewać go o zatajanie finansów

Następnego dnia spotkałam się z Ewą w naszej ulubionej kawiarni. Siedziałyśmy przy oknie, patrząc na przechodzących ludzi, gdy opowiadałam jej o wszystkim, co wydarzyło się na spotkaniu z adwokatami.

– Ernest zachowywał się jak nigdy dotąd – powiedziałam, mieszając kawę. – Wydaje mi się, że coś przede mną ukrywa.

Ewa spojrzała na mnie poważnie, jej oczy pełne były zrozumienia.

– Może powinnaś dokładniej zbadać jego finanse? – zasugerowała. – Może rzeczywiście jest coś, czego nie chce, abyś wiedziała.

Poczułam, że ma rację. Ewa zawsze miała racjonalne podejście do problemów, potrafiła zobaczyć to, czego ja nie dostrzegałam.

– Myślisz, że może mieć jakieś tajne konto bankowe? – zapytałam, biorąc łyk kawy.

– Nie wykluczałabym tego – odpowiedziała Ewa. – Ludzie potrafią robić różne rzeczy, żeby zabezpieczyć się na przyszłość. Może Ernest bał się, że go zostawisz i chciał mieć coś na boku?

Czułam, że muszę dowiedzieć się prawdy, choćby nie wiem co. Nie mogłam żyć w niepewności, nie wiedząc, co naprawdę się dzieje. Wiedziałam, że muszę działać szybko i zdecydowanie.

Zdobyłam niezbędne dowody

Wieczorem, kiedy Ernest wyszedł na spotkanie ze znajomymi, przeszukałam nasze domowe dokumenty. Szukałam czegokolwiek, co mogłoby wskazywać na ukrywane finanse. Niestety, nic podejrzanego nie znalazłam. Jednak to nie znaczyło, że niczego nie ukrywał. Wciąż miałam wrażenie, że jest coś, czego nie widzę.

Postanowiłam zatrudnić prywatnego detektywa. Skontaktowałam się z jednym z poleconych mi przez znajomych. Był to doświadczony specjalista, który obiecał mi, że dokładnie prześledzi finanse Ernesta. Kilka dni później detektyw przyniósł mi dowody na istnienie tajnego konta bankowego. Mąż jednak nie był tak sprytny, jak mu się wydawało. To było konto, które Ernest ukrywał przede mną przez lata. Wyprowadzał na nie pieniądze, które wspólnie zarobiliśmy. A w ostatnich latach zarabiałam głównie ja.

Kiedy wróciłam do domu, usłyszałam, jak Ernest rozmawia przez telefon. Stojąc w kuchni, wstrzymałam oddech i nasłuchiwałam.

– Tak, wszystko jest na koncie – mówił Ernest. – Muszę to ukrywać, bo Nina nic o tym nie wie.

Serce biło mi w piersi jak oszalałe. Miałam dowody, ale musiałam jeszcze skonfrontować się z Ernestem. Musiałam dowiedzieć się, dlaczego to zrobił.

Cały czas mnie okłamywał

– Ernest, musimy porozmawiać – powiedziałam stanowczo, kiedy wrócił do domu.

– Co się stało? – zapytał, starając się zachować spokój, ale w jego oczach widziałam niepokój.

– Znalazłam twoje tajne konto bankowe – wykrzyknęłam. – Jak mogłeś przede mną to ukrywać? Wyprowadzałeś nasze wspólne pieniądze!

Ernest początkowo zaprzeczał, ale w końcu przyznał się.

– Tak, mam tajne konto – powiedział, jego głos był pełen zmęczenia. – Robiłem to, żeby zabezpieczyć swoją przyszłość. Już wcześniej bałem się, że nasz związek się rozpadnie i zostanę z niczym.

Czułam się zdradzona i oszukana. Jak mógł tak postąpić po tylu latach? Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.

– Ale dlaczego nie mogłeś mi o tym powiedzieć? – zapytałam, łzy napływały mi do oczu. – Dlaczego mnie oszukałeś?

Ernest opuścił głowę.

– Bałem się, że jeżeli powiem ci prawdę, to naprawdę mnie zostawisz. A teraz... wszystko się rozpadło.

To była dla mnie ciężka chwila. Wiedziałam, że nasze małżeństwo było już skończone, ale ta rozmowa dodała mi odwagi do walki o swoje prawa.

Walczyć czy się poddać?

Spotkałam się z Pawłem, aby omówić dalsze kroki. Siedzieliśmy w jego biurze, a on uważnie przeglądał dowody, które dostarczyłam.

– Musisz walczyć o swoje prawa – doradzał mi Paweł. – Ernest nie miał prawa ukrywać przed tobą tych pieniędzy. Możemy to wykorzystać w sądzie.

Byłam zdezorientowana. Nie wiedziałam, co robić dalej. Chciałam to wszystko zakończyć jak najszybciej, ale jednocześnie czułam, że muszę walczyć o swoje. Paweł był doświadczonym adwokatem, ale nie mogłam się zdecydować, czy chcę iść na wojnę, czy po prostu zostawić to wszystko za sobą.

– Co powinnam zrobić? – zapytałam, szukając rady.

– To zależy od ciebie, Nina – odpowiedział Paweł. – Możesz walczyć o większą część majątku, ale musisz być gotowa na długą i trudną walkę. Albo możesz zgodzić się na szybkie rozwiązanie, ale wtedy prawdopodobnie stracisz część tego, co ci się należy.

Byłam rozdarta. Z jednej strony chciałam to wszystko zakończyć jak najszybciej, z drugiej strony czułam, że powinnam walczyć o swoje prawa. Nie mogłam pozwolić, żeby Ernest wygrał po tym wszystkim, co mi zrobił. Wiedziałam, że muszę podjąć decyzję, ale każda opcja wydawała się równie trudna.

Postanowiłam nie odpuszczać

Nie wiem, jak od teraz będzie wyglądało moje życie. Czuję się zdradzona przez Ernesta, ale jednocześnie silniejsza i bardziej niezależna. Z pomocą Ewy i Pawła zaczynam powoli odbudowywać swoje życie. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek będę mogła znowu zaufać, ale wiem, że muszę iść dalej. Każdy dzień przynosi nowe wyzwania, ale staram się stawiać im czoła z podniesioną głową.

Ewa i Paweł są dla mnie ogromnym wsparciem. Dzięki nim czuję, że nie jestem sama. Choć droga przede mną jest trudna, wiem, że dam radę. Spoglądając w przyszłość, zastanawiam się, co ona przyniesie. Jednak jedno jest pewne – cokolwiek by się nie stało, jestem gotowa na nowe wyzwania. W końcu zaczynam rozumieć, że mogę być szczęśliwa sama ze sobą, bez względu na to, co przyniesie przyszłość.

Ta historia nauczyła mnie, że niezależność i siła płyną z wewnątrz. Czasem trzeba przejść przez piekło, żeby odkryć swoją prawdziwą wartość. Jestem gotowa na nowe życie, z nadzieją, że przyszłość będzie lepsza i pełna nowych możliwości.

Nina, 45 lat