„Kłótnie dzieci mogą przybrać nie lada rozmiar. Bałam się rękoczynów, gdy matka Elżuni ruszyła do mnie ze skargą”

Urlop od świąt

Kiedy tylko mama ogłosiła, że wybiera się do Pragi do mojej siostry, zdecydowaliśmy, że i my zrobimy sobie w tym roku święta inne niż dotąd. Marysia była zachwycona, że wyjeżdżamy w góry, i nie ma się co dziwić – jeszcze nigdy dotąd nie była w Tatrach.

– Będzie śnieg? – upewniła się tylko.

– Jeśli tam nie będzie, to znaczy, że już na całym świecie nie ma – zapewnił ją Marcin. – Lepiej weź ciepłe ciuchy, księżniczko.

Był śnieg, były piękne widoki, niezłe towarzystwo i pyszne jedzenie. A gdy już wróciliśmy, pojawił się także kaszel i cieknący nos… Oczywiście tylko u mnie. Czy to kara za to, że wymigałam się od porządków i wielogodzinnego stania przy garach?

– Po prostu sobie przedłużysz wolne, Marzenko – zadecydował Marcin, wysyłając mnie do lekarza. – Spoko, twój supermąż ogarnie wszystko.

Wróciłam do żywych dopiero w styczniu. Ciężko było się znów wdrożyć w obowiązki, a już najgorzej wstać na tyle wcześnie, by przejąć podwożenie małej do szkoły przed pracą. Ale musiałam, bo Marcina wysyłano na kilkudniową konferencję do Warszawy i nie było zmiłuj.

– Nie martw się, mamo – zapowiedziała Marysia. – Ja cię doskonale zorganizuję. Mamy to z tatusiem wszystko pod kontrolą.

Kiedy z tej kruszyny zrobiła się taka panna mądralińska? 

Tego mi jeszcze brakowało...

Budzik zadzwonił, mała ściągnęła mnie z łóżka, a potem wydawała tylko krótkie komendy: myjemy się, teraz ty się malujesz, a ja zjem płatki, a wreszcie: wychodzimy, ale już! I nawet znalazło się miejsce na parkingu pod szkołą, cud po prostu.

– Trzymaj się, Marysiu, miłego dnia – ucałowałam córę, pomagając jej założyć plecak. – Po lekcjach zaczekaj na mnie w świetlicy.

I wtedy zauważyłam wyfiokowaną blondynę biegnącą ku nam w botkach na obcasach, z zasapaną dziewczynką uwieszoną u ręki. „A to kto?” – pomyślałam z niechęcią, powoli żegnając się z kawą w bufecie, na którą jeszcze zamierzałam zdążyć przed rozpoczęciem pracy.

Kobieta zahamowała pół metra przede mną, tak że jej córka niemal wpadła na Marysię.

– Pani D.? – upewniła się. – Mamy do pogadania.

– Mam nadzieję, że to coś ważnego, bo już jestem spóźniona – ostrzegłam. – Marysiu, ty możesz już lecieć.

– Nie, ona musi zostać – blondyna złapała plecak mojej córki. – Wszystko właśnie przez nią! To ona pozbawiła moje dziecko magii świąt!

– Chyba pani przecenia moją Marysię – zdjęłam jej rękę z plecaka mojej córki. – I bez przemocy proszę.

– Przemoc? Przemoc?! – aż ją zatchnęło. – To pani dziecko uprawia przemoc! Psychologiczną! – to mówiąc, zatupała obcasami w miejscu.

Zapytałam, o co konkretnie chodzi, a ta mi mówi, że Marysia wyjaśniła jej dziecku, że Mikołaj nie istnieje, a prezenty przynoszą rodzice. Biedna Elżunia wróciła do domu z płaczem i do dziś do siebie nie doszła. Wciąż jest w szoku!

– Do dziś? – zapytałam. – To kiedy miała miejsce ta rozmowa?

– Zaraz po przerwie świątecznej – wyjaśniła blondyna. – I proszę nie rżnąć słodkiej idiotki, dobrze pani wie, o co chodzi. Dlatego tak długo pani nie odprowadzała córki osobiście. Ale ja nie zapomniałam, o nie, potrafię dopilnować swego.

– Mamusia była chora na zapalenie oskrzeli – wyjaśniła grzecznie Marysia, moja kochana adwokatka.

– Przyjeżdżał mój mąż – zaczynałam powoli się wkurzać. – Czemu się pani nie zwróciła do niego z pretensjami?

– Mężczyźni nie rozumieją pewnych rzeczy, są na to zbyt gruboskórni – uraczyła mnie mądrością baba. – Ale pani jako kobieta powinna… – znów się zbliżyła, tym razem stanowczo za bardzo.

Burza w szklance wody

Nienawidzę, gdy ktoś wkracza w moją strefę komfortu, no, nienawidzę. Będzie mi tu śmierdzieć kiepskimi perfumami pod samym nosem!

– No, proszę, a ja też nie rozumiem – odsunęłam się w stronę auta, jak tylko było to możliwe. – Naprawdę pani myśli, że dziewięciolatka może jeszcze wierzyć w faceta z brodą, który jeździ zaprzęgiem reniferów? I wlatuje z paczkami przez komin do domów z centralnym ogrzewaniem?

Wiedziałam, że przeginam, ale byłam już naprawdę wściekła. Co za kopnięta drama queen!

– Inne dzieci ci nigdy nie mówiły, że Mikołaja nie ma?– zwróciłam się do jej córki, która stała obok sina, drżąc z zimna w przykrótkiej kurteczce.

– Mówiły – przyznała się. – Ale tylko Marysia przysięgła!

– Proszę zostawić moje dziecko w spokoju – szarpnęła się blondyna. – To ja tu rozmawiam!

– Umówmy się tak… – spojrzałam na zegarek i mało mi włosy dęba nie stanęły z przerażenia. – Ja jadę do pracy, a pani niech wniesie sprawę do ministerstwa magii. Poddam się niezwłocznie wszystkim procedurom.

– Co? – wytrzeszczyła oczy.

– Jadę do pracy – powtórzyłam. – Natychmiast. Marysiu, leć na lekcje. 

O co jej właściwie chodzi?

Córa pomknęła w kierunku szkoły, Elżunia powlokła się za nią, a blondyna uczepiła drzwi mojego auta.

– Ja tego tak nie zostawię! – powtarzała jak zacięta płyta. – Moje dziecko cały dzień płakało, tak nie może być.

– Proszę posłuchać… Mamy styczeń. Jakby pani nie zrobiła dymu, którego żadna z nas nie zapomni, to przez rok córka dałaby sobie wkręcić cały kit z Mikołajem, reniferami i, cholera wie czym jeszcze, z powrotem. To pani tą żenującą awanturą okrada ją właśnie z magii świąt. Przepraszam i do niewidzenia, mam nadzieję.

Widziałam ją jeszcze chwilę we wstecznym, jak stoi na parkingu i wygraża mi wyciągniętą pięścią jak jakiś starotestamentowy prorok. No, to się po prostu w głowie nie mieści. Rozumiem ideę Świętego Mikołaja, jeśli chodzi o małe dzieci, ale to chyba oczywiste, że dziewięciolatkę, która prowadzi normalne życie wśród ludzi, ktoś wreszcie musiał uświadomić, nie? Swoją drogą, co trzeba mieć w głowie, żeby upierać się przy takich bzdurach, twierdzić, że magia świąt się na nich opiera i takie chore schematy przekazywać dzieciom?