„Wychowałem się mówiąc tato do dwóch mężczyzn. Tata Paweł to mój biologiczny ojciec, tata Krystian to kochanek matki”

Wychowałem się w domu pełnym miłości, choć nieco innym niż większość moich rówieśników. Moja mama Joanna, i mój ojciec, Paweł, zawsze byli dla mnie ostoją. Pełni wsparcia i zrozumienia. Jednak obok taty Pawła był jeszcze ktoś – tata Krystian, kochanek mojej matki. Od najmłodszych lat uczono mnie, że miłość nie zna ograniczeń, a rodzina może wyglądać na wiele różnych sposobów. W moim przypadku oznaczało to dwa ojców: jednego biologicznego i drugiego, którego obecność w moim życiu była równie stała i znacząca.

Mama, tata 1, tata 2 i ja

Tata Paweł był spokojnym i cierpliwym człowiekiem, zawsze gotowym wysłuchać i podać pomocną dłoń. Z kolei tata Krystian był bardziej energiczny, pełen pasji do życia, co często przejawiało się w jego niekonwencjonalnym podejściu do codzienności. Mimo różnic, obaj nauczyli mnie ważnych wartości – otwartości, akceptacji i odwagi do bycia sobą.

Dzieciństwo spędzone w takim otoczeniu było niezwykłe, ale teraz jest dla mnie wyzwaniem. Z czasem zacząłem dostrzegać, że nasza rodzina budzi zainteresowanie, a czasem nawet zdziwienie w oczach innych. Pytania kolegów z podwórka, były dla mnie trochę niezręczne.

Mimo niekonwencjonalnej konfiguracji mojej rodziny, codzienność nie różniła się znacząco od tej w innych domach. Rano, przed szkołą, siedzieliśmy wszyscy przy śniadaniu. Tata Paweł czytał gazetę, popijając kawę, a tata Krystian żartował, próbując nauczyć mnie jakiegoś triku karcianego.

– Piotruś, patrz uważnie – mówił tata Krystian, sprawiając, że as pik magicznie „przenosił się” z jednej ręki do drugiej.– Kluczem jest zręczność i szybkość.

– Nawet nie mrugnąłem, a i tak nic nie zauważyłem! – odpowiadałem, pełen podziwu.

Tata Paweł, odłożywszy gazetę, uśmiechał się pod nosem, dodając: „Magia to jedno, ale nie zapominaj o dzisiejszym matematyce. Masz wszystko gotowe?”

Takie chwile były dla mnie normalnością. Tata Paweł i tata Krystian, mimo swoich różnic, znaleźli sposób, by współistnieć. Nie tylko jako partnerzy mojej mamy, ale także jako integralne części mojego życia. Widziałem, jak między nimi dochodziło do wymiany spojrzeń pełnych porozumienia, gdy wspólnie rozwiązywali problemy dnia codziennego lub planowali rodzinne wyjazdy.

W weekendy często pracowaliśmy razem w ogrodzie. Pewnego dnia, kiedy tata Paweł uczył mnie, jak sadzić pomidory, tata Krystian dołączył z pomysłem budowy małego stawu.

– To będzie nasz rodzinny projekt – ogłosił tata Krystian, kreśląc plan na kartce papieru.

– Zgoda, ale tylko pod warunkiem, że Piotr też weźmie w tym udział. Może nauczy się czegoś więcej niż tylko trików karcianych – zażartował tata Paweł, spoglądając na mnie z uśmiechem.

Nie zawsze było tak wesoło

Mimo tych szczęśliwych momentów pojawiały się też trudniejsze sytuacje, kiedy to musieliśmy stawić czoło ciekawskim pytaniom sąsiadów czy niezrozumieniu ze strony innych. Jednak w naszym domu panowała otwartość i wzajemne wsparcie, które pozwalało mi na naukę akceptacji i zrozumienia różnorodności życiowych ścieżek.

– Ważne, żebyś zawsze pamiętał, Piotrusiu, iż rodzina to nie tylko krew. To przede wszystkim miłość, zrozumienie i wsparcie – tłumaczyła mi mama, kiedy pewnego wieczoru rozmawialiśmy o naszej nietypowej sytuacji rodzinnej.

Takie rozmowy pomagały mi kształtować własne postrzeganie świata, ucząc, że miłość i rodzina mogą przybierać różne formy. Ale rówieśnicy nie odpuszczali...

W wieku dziesięciu lat po raz pierwszy naprawdę zderzyłem się z faktem, że moja rodzina jest inna. Wszystko przytrafiło się w trakcie szkolnej akademii z okazji Dnia Matki i Ojca, gdzie każde dziecko miało przedstawić krótką prezentację o swoich rodzicach. Dzieci opowiadały o tym, co ich rodzice robią zawodowo, jakie mają hobby, a potem rysowały ich wspólny portret. Kiedy nadszedł mój czas, z entuzjazmem zacząłem opowiadać o moim tacie Pawle, o tym, jak świetnie gotuje i o naszych wspólnych wyprawach na ryby. Potem przeszedłem do taty Krystiana, mówiąc o jego magicznych trikach karcianych i o tym, jak razem budowaliśmy staw w ogrodzie.

W klasie zapadła dziwna cisza, a nauczycielka, Pani K., wyraźnie zaskoczona, zapytała:

– Piotrze, a możesz nam powiedzieć więcej o twoim tacie Krystianie?

Wtedy poczułem to po raz pierwszy

Spojrzenia rówieśników, pełne zdziwienia, a niektóre nawet lekkiej pogardy. Zdałem sobie sprawę, że do tej pory moje dziecięce postrzeganie świata nie dostrzegało różnic między moją rodziną a rodzinami moich kolegów i koleżanek. W moim sercu zrodziło się pytanie, dlaczego nie możemy być po prostu normalni?

Po powrocie do domu, z tą historią i mętlikiem w głowie, zdecydowałem się porozmawiać z rodzicami. Usiedliśmy wszyscy razem w salonie, a ja, z wahaniem w głosie, opowiedziałem o tym, co się wydarzyło.

– Dlaczego jesteśmy tacy inni? – zapytałem, starając się zrozumieć.

Mama wzięła mnie za rękę, a tata Paweł i tata Krystian wymienili między sobą spojrzenie pełne ciepła.

– Piotrze, pamiętaj, że każda rodzina jest wyjątkowa – zaczął tata Paweł. – To, co nas wyróżnia, nie czyni nas lepszymi ani gorszymi. Po prostu jesteśmy... inni.

– A inność to coś, co można świętować – dodał tata Krystian.– Twoja mama i ja, razem z tatą Pawłem, zawsze będziemy dla ciebie wsparciem.

Ta rozmowa była dla mnie ważnym momentem. Uświadomiłem sobie, że choć świat może nie zawsze rozumieć czy akceptować naszą rodzinę, miłość i wsparcie, które od nich otrzymuję, są najważniejsze. Do czasu, gdy sam zacząłem interesować się randkowaniem...

Pierwsze romanse nie były proste

Wczesne lata upłynęły mi pod znakiem pełnej akceptacji sytuacji, w której się wychowałem, z biegiem czasu zaczęły pojawiać się wątpliwości dotyczące własnych uczuć i relacji z innymi. Czego ja chcę? Czy chcę poznać jedną dziewczynę i będę chciał spędzić z nią całe życie? Czy znajdę kogoś, kto zaakceptuje dwóch teściów?

Próby nawiązania bliższych więzi z rówieśnikami, zwłaszcza z dziewczynami, często kończyły się u mnie niepowodzeniem. Zastanawiałem się, czy moje doświadczenia rodzinne nie wpłynęły na sposób, w jaki postrzegam związki – czy moja niezdolność do tworzenia stałych relacji nie jest przypadkiem odzwierciedleniem domowego modelu, który znałem od dziecka. Jako nastolatek wolałem spędzać czas w domu, niż poszukiwać odpowiedzi na te pytania.

Teraz mam 20 lat, wyjechałem na studia, a moje życie miłosne jest pełne niepewności i chwilowych zbliżeń, które rzadko przekształcają się w coś trwałego. Moje doświadczenia rodzinne nauczyły mnie otwartości i akceptacji, ale jednocześnie zaszczepiły głęboką niepewność co do tego, czym naprawdę jest zobowiązujący związek. Zastanawiam się czasem: czy ja wiem jak to się robi?

Pewnego wieczoru, będąc na randce z Martą, dziewczyną, którą poznałem kilka tygodni wcześniej, poczułem, że to może być ten właściwy moment, aby się otworzyć i podzielić moją historią. Bardzo lubiłem Martę i stwierdziłem, że to właściwy czas, by przekonać się, jak ktoś zareaguje na mój nietypowy układ. Psychicznie byłem gotowy na każdy możliwy scenariusz.

– Wiesz, Marta, moje dzieciństwo było... inne – zacząłem niepewnie, gdy siedzieliśmy w przytulnej kawiarni.

Marta spojrzała na mnie z ciekawością, zachęcając do kontynuacji.

– Miałem dwóch tatusiów. Nie, nie tak jak myślisz. Jeden jest moim biologicznym ojcem, a drugi... no cóż, po prostu partnerem mojej mamy. Wszyscy żyliśmy razem, jak jedna rodzina.

Jej reakcja była mieszanką zdziwienia i zainteresowania. Widziałem, że ciśnie się jej na usta mnóstwo pytań, ale gryzie się w język. Byłem jej za to wyjątkowo wdzięczny.

– To musiało być dość... niezwykłe doświadczenie – odpowiedziała, starając się wybrać słowa ostrożnie.

– Tak, było. Ale wiesz... Czasami zastanawiam się, czy to nie wpłynęło na moje trudności w budowaniu trwałych relacji. Czy nie boję się zobowiązań, bo w moim domu miłość była tak... płynna?

Marta milczała przez chwilę, zastanawiając się nad moimi słowami.

– Piotrek, to, skąd pochodzisz, kształtuje cię, ale nie definiuje cię całkowicie. Każdy z nas ma swoją historię, swoje wyzwania.

Uff, dobrze trafiłem, umawiając się ze studentką psychologii. Czuję, że Marta prawdziwie jest w stanie wczuć się w moją sytuację.

Wtedy pojawiło się światło w tunelu: choć moja rodzina nauczyła mnie wielu cennych lekcji, to ja sam muszę nauczyć się, jak budować i utrzymywać relacje. Marta miała rację – moja przeszłość jest częścią mnie, ale to ja decyduję, jak chcę kształtować moją przyszłość.

Ta rozmowa była dla mnie kolejnym krokiem w długiej podróży zrozumienia siebie. Zdałem sobie sprawę, że moje trudności w tworzeniu trwałych związków romantycznych wynikają nie tylko z mojego nietypowego dzieciństwa, ale także z mojego własnego strachu przed odrzuceniem i potrzeby akceptacji.

Ta rozmowa pogłębiła mój związek z Martą

W miarę jak miesiące mijały, moje spotkania z Martą stawały się coraz częstsze, a nasza więź głębsza. Spotykaliśmy się już kilka miesięcy, a ja czułem, że Marta to dziewczyna, z którą chcę być teraz i w przyszłości. To był ten moment: muszę przedstawić ją mojej dość osobliwej rodzinie. Moja ukochana bardzo się ucieszyła.

Gdy Marta przekroczyła próg naszego domu, atmosfera była pełna ciepła, ale i pewnej niepewności. Wszyscy czuliśmy wagę tego momentu, ale staraliśmy się, aby było jak najbardziej swobodnie.

Mama przywitała Martę szerokim uśmiechem.– Witaj, kochana! Czyli ty jesteś tym słynnym aniołem, co to naszego Piotrusia uratował od wiecznego kawalerstwa?

Marta, lekko zaskoczona, zaśmiała się.

– Staram się, ale widzę, że konkurencja jest tu dość silna – odpowiedziała, rzucając mi szybkie spojrzenie.

Tata Paweł, zawsze gotowy dodać coś od siebie, podszedł, wyciągając rękę.

– Mówiłem ci, Piotrze, że nie da się ukrywać takich skarbów przed światem. Witaj, Marto! Mam nadzieję, że nie przeraża cię myśl o byciu częścią tej, hm, ekstrawaganckiej rodzinki?

Tata Krystian nie mógł przepuścić okazji do żartu.

– Dokładnie, Marto. Uciekaj, póki możesz! Jeszcze nie jest za późno – powiedział z figlarnym błyskiem w oku.

Marta uśmiechnęła się od ucha do ucha.

– Obawiam się, że już za późno. Piotr już mnie całkiem zauroczył swoją nietypową rodziną.

– To dobrze, bo teraz już oficjalnie nie możesz uciec. Przyjęliśmy cię do naszego, jak to tata określił, ekstrawaganckiego klubu, dodałem, czując się po prostu szczęśliwy i dumny, że mogę przedstawić Martę jako ważną część mojego życia.

Na to wszyscy wybuchnęli śmiechem, a pierwsze lody zostały przełamane. Reszta wieczoru upłynęła nam na rozmowach, wspólnym śmiechu i dzieleniu się historiami, które jeszcze bardziej zbliżyły Martę do mojej rodziny.

Randkujemy już od ponad roku, a Marta i tata Krystian są na rodzinnych spotkaniach nie do przegadania. Dogryzają sobie jak para starych, dobrych znajomych.

Piotr, 20 lat